Prologue: The Angelic Bible, Genesis 1:1-33

In the beginning, there was battle. The universe was alight with the fires of war; the Gods fought the Devils across countless worlds, leaving barren planets in their wake.
Reasons had been forgotten long before, both sides evenly matched, locked in seemingly endless struggle.
So it had been, so it was, so it would be.
Complete and utter annihilation was inevitable.

And thus, the Great Convention was held.
Near the Galactic Core, Jehova - leader of the Gods - and Lucifer - leader of the Devils - met and together they framed the Commandments, a list of rules meant to withhold any God or Devil to enter combat ever again.
The Convention was not held out of a wish for peace, however, but out of simple self-preservation.
As such, They devised a way to continue Their war.
As such, They created man.

This perfectly neutral being was fashioned evenly after both Jehova and Lucifer and given a soul. This immortal soul would be Their contest; to sway as many as possible to Their views until the end of time, when the victor would be decided.
For this purpose, both the Gods and the Devils created Their minions, not unlike man, but with more resemblance to Themselves.
Jehova created the Angels, Lucifer begot the Demons.

So, as man was seeded across the universe to begin their life as pawns and to build their civilizations, holy and unholy creatures moved between them, unknown to each other and their lesser kin, helping or hindering, but always influencing.

We are Their servants.
We must succeed, lest the universe be plunged in darkness.
We must succeed, lest our Masters, our protégés and we are doomed.
We must succeed.

Vibraties van geluk

Mijn nieuwe computer is er.
De twee coolste dingen: mijn draadloze muis (met een hip oplaadstaandertje) en een 5.1 surround set.
Ik zweer het u, als ik mijn bassen volledig openzet terwijl ik de nieuwe Daft Punk erdoor jaag, trilt mijn vloer trilt zo hard dat ik bang ben dat de plaatster van het plafond valt in de kamer onder mij.

En eerlijk gezegd: ik ben blij dat ik terug een computer heb.
Het werd een beetje eenzaam...

Alles heeft zo zijn redenen

Daar ik waarschijnlijk nog tot dinsdag moet wachten op mijn nieuwe computer en ik niet graag lang hier in de kelder achter de (veel te oude en trage) pc van mijn ouders zit, blijft de hoeveelheid zever die ik spui ietwat beperkt, maar geen nood, volgende week ben ik terug in mijn gehele hoedanigheid.

Gisteren trouwens bijna een 'good ol' barfight' gehad met een zatlap die mij eerst uitschold voor brillemans en wat later voor pubers. En ik die enkel nog maar 'brillemans' ben genoemd door pubers of zatlappen...

Trilogie van het weekend

Ik heb min of meer drie verhaaltjes voor u, non-fictie deze keer, en u krijgt ze in chronologische volgorde.

1) Zeven jaar trouwe dienst. Zeven jaar, dat is bijna de helft van mijn leven. Stel je voor dat er zo iemand, een butler bijvoorbeeld, je altijd trouw heeft gediend; er zijn natuurlijk af en toe onenigheden, maar er is sowieso een zekere affectie tussen beiden. Hij hoest af en toe, de ene keer al wat ongezonder dan de andere, en hij zijn ogen lijken ook langzaam af te takelen, maar ja, hij is dan ook al oud.
En dan, plots, waar hij staat, stopt hij met ademen. Gedaan. Wat je ook doet, hij is... hij is dood.
Wat doet een mens dan?
Diep zuchten, de schouders ophalen en kijken of er geen aanbiedingen in de Aldi zijn.
Mijn beste pc, ik zal je missen.


2) Gisteravond ging ik naar de film; ik was net terug van een weekendje entertainment (u weet wel wat dat betekent), mijn computer was kapot en ik had niet echt zin om te lezen, dus ging ik mijn gedachten verzetten met 'The Life Aquatic' - geniale film, overigens. Er staat slechts een iemand aan de halte, een meisje, ongeveer mijn leeftijd. Ze was aan het roken en dat deed me plezier, want mijn aansteker lag (ligt?) nog ergens in de Oostkantons. Ik ging dan ook op haar af en begon met een verlegen 'Excuseer.' Ze draaide zich om en ik zweeg en keek indringend. Verder dan 'Ja?' geraakte ze ook niet. Enkele tellen gingen voorbij eer ik 'Ik ken u van ergens.' kon uitbrengen. Geen vraag, een volkomen zekerheid. Zij herkende mij ook, maar na enkele vruchteloze pogingen eindigde de conversatie met een schouderophalend 'Sorry, maar ik weet het niet meer.' van haar kant. Ik deed er het zwijgen toe, niet wetend wat te zeggen.
Er kwam een bus aan. 23, 1, 500, ik weet het niet meer, maar het maakt niet echt uit. Ik kon alles nemen wat aan die halte stopte. Ik deed het echter niet, want ik kon zien hoe zij naar de deur liep, zonder mij aan te kijken. Geen reden om mijn ongemakkelijke aanwezigheid op te dringen. Ik wachtte op de volgende bus.
Een 500 was het, als ik het me goed herinner. Ik raasde de Leien af tegen een betrekkelijk hoge snelheid en kwam amper vijf minuten later aan de halte aan de Keyserlei. Ik stapte uit, als enige - dit is misschien op zich niet zo vreemd, maar gewoonlijk is het een punt waarop de bus leegloopt, maar als dat het niet is, dan ligt het godverdomme wel aan mij.
Ik zette twee stappen en zag het meisje ineens zitten in het 'buskotje'; ze draaide haar hoofd en keek me recht aan. Ze glimlachte en ik glimlachte, allebei half verontschuldigend, half door de ironie van het toeval (en misschien nog een klein partje warm, maar dat kan ook mijn verbeelding zijn geweest). Op hetzelfde moment dat zij wist dat ik niet op de bus was gestapt die ik wel kon nemen om haar te ontwijken, wist ik dat zij wél op de bus was gestapt die ze niet kon nemen om mij te ontwijken.
Ik stapte door.
De glimlach was alles wat er nog te zeggen viel.


3) Toen ik woensdag op de literaire avond was gaan lezen, was er ook een prof filosofie die aan de licenties lesgeeft die kwam spreken. Hij vertelde een uitgesponnen anekdote, iets over zijn legerdienst. Ik had de baseline al vrij snel door, maar het was wel aangenaam om de man te horen spreken en leunde glimlachend achterover, terwijl ik zelf nadacht over wat hij bedoelde. Zijn anekdote ging over het nachtoog en het dagoog, waarbij het nachtoog eigenlijk een manier is waarbij je naast het object dat je wil zien kijkt om - bij weinig tot haast geen licht, natuurlijk - op die manier het object te zien met de zijkant van je netvlies, dat veel gevoeliger is voor lichtinval.
Filosofische punchline: om iets te snappen, moet je je er soms niet rechtstreeks op richten.
Folkers ingeving: misschien ben ik daarom wel taal- en letterkunde gaan doen (volledig onbewust natuurlijk) en geen psychologie; want ik wil de mens (in vele opzichten van het woord) ook wel begrijpen, maar niet verstrikt raken in theorieën, regels en opvattingen. Misschien kan ik minstens zoveel leren door geesteskinderen te bestuderen, door het allerbasisuitdrukkingsmiddelonzersoort te doorgronden...

Then again...

Gebeurd

Ik stapte samen met hem de tram op; we leken een beetje op elkaar qua kledingsstijl en dus - in deze jongerwereld van subculturen - waarschijnlijk ook qua levensstijl. Hij grinnikte even naar mij toen ik vlak voor hem achter de ticketlezer vanachter in de tram schoof. Ik staarde uit het ramen op de tonen van de 'Bloc Party'. you cannot run or ever, ever escape/you cannot run or ever, out of the way/something glorious is about to happen/the reckoning Ik wist niet echt wat ze bedoelden, maar mijn voet tikte mee in het ritme terwijl mijn vingers de baslijn speelden op een paal.
Plots hoorde riep er iemand, onverstaanbaar door de muziek. Ik draaide mijn hoofd en zag dat een oude man met zijn hand wijdse gebaren maakte naar de jongen naast mij om zijn uiting kracht bij te zetten. Ik haalde mijn oortjes uit mijn oren en hoorde nog net 'dat denkt hier zeker dat wij het OCMW zijn!'
Ik keek de jongen aan en hij haalde zijn schouders op. De man draaide zich terug om, net als alle toeschouwers - een lichtjes vrijend koppel van voor, een vrouw van middelbare leeftijd met twee GBzakken vol groenten en eetwaren en drie, luid kletsende meisjes met hoofddoeken (op eentje na héél mooi) - en de jongen zei zachtjes tegen mij "Ik betaal nooit op de tram, enkel op de bus; en ik heb jou ook niet zien betalen." Ik grinnikte een beetje schaapachtig en hij ging verder "Het zal wel weer een VB'er zijn die mijn roots kon ruiken."
Ik zweeg, weinig zin om een gesprek over VB te voeren. Maar hij leek toch iets te verwachten.
"Wat zijn je roots?" vroeg ik dan maar.
"Albanië en Marokko." Hij grinnikte opnieuw. "De perfecte crimineel, nietwaar."
Ik glimlachte, oprecht deze keer.
"Ik vind dat de tram gratis zou moeten zijn," zei hij, "of toch minstens voor mensen die hier wonen. Maar ja, als men daarboven continu discussiëert over het minstense en het geringste, terwijl de kiezer met zijn rood potlood in aanslag staat om hem te straffen als hij het er niet meer eens is."
Ik wist niet wat te zeggen, want dit had ik niet echt verwacht.
"Niet de mensen, maar het systeem, dat is het probleem. Regels waarop geen uitzondering kan gemaakt worden, zelfs niet als de rede en het gezond verstand dit eisen, omdat ze anders zichzelf ondermijnen of zelfs opheffen."
Ik knikte, terwijl ik hem geïnteresseerd aankeek.
"Shit!" vloekte hij plots.
De tram was gestopt en aan elke deur verschenen twee controleurs. Een van de twee die bij ons waren opgestapt controleerde de oude man, die ik smalend zag glimlachen, zonder ons echter aan te kijken. De andere keek ons stilzwijgend aan.
Ik stapte vanachter de ticketlezer, de controleur tussen mij en de deur inhoudend, terwijl ik mijn portefeuille bovenhaalde. De jongen keek mij onbegrijpend aan. Ik haalde mijn Buzzypas en abonnement boven en toonde het aan de controleur.
"Jij..." De jongen wist niet wat te zeggen; ik glipte snel de tram af, terwijl ik achter mij hoorde "Niet betaald, jongen?"

Tja...

+3,05°C om 3u54

De literaire avond was leuk (ik heb te snel gelezen (maar ik denk dat dat een fout is die vele mensen maken als niet ervaren zijn in het voorlezen voor een publiek - en ja, u heeft mijn misleiding ('deceptie' betekent blijkbaar enkel 'teleurstelling') door, ik ben toch God niet), mijn schoonzus had gelijk over Kristien Hemrechts (maar dat ga ik hier niet herhalen, want ik ben Herman Brusselmans niet) en Stijn Vrancken was beter dan op zowel 'De Nachten' als op 'Café Cultuur'; die man kan niet alleen heel leuk dichten, ook zijn columns zijn van een enorm hoog niveau (komaan, kwaliteitskranten, haal die jongen uit de Zone03!).

Na nog een aangename schok (meer dan de helft van het praesidium van Lingua is vrouwelijk; en ik die dacht dat praesidia voornamelijk uit mannen bestonden), eendiepzinnige conversatie (ze heet Joke en is bijna 23, meer weet ik ook niet) en veel cheape wijn (één glas en een vaatje voor vier man, op café (ik voelde me goed fout) ben ik uiteindelijk thuis beland.

Hmmm, een bed.

Arm Vlaanderen

Het VB-krantje lag op onze keukentafel (waarschijnlijk omdat het oud papier net was opgehaald en er nog geen nieuwe doos was gezet).
Op pagina drie zie ik een foto van een meisje met een hoofddoek die Arabisch op een schoolbord is aan het schrijven met als onderschrift 'Wordt Arabisch binnenkort de eerste taal in ons stadsonderwijs?'
Oh, for the love of God!
'Verklaart Filip Dewinter binnenkort de zoon van Hitler te zijn?'
'Wordt Anke Van dermeersch binnenkort ontmaskert als de leegste handpop van Vlaanderen?'
'Krijgt extreem-recht binnenkort terug de negatieve connotatie die het al lang gelden van de ratio had gekregen?'

Het gaat nog een stuk erger worden voor het beter wordt;
ik hou mijn hart vast...

Deze kan ik u niet onthouden

VDG*VDB
Een samenwerking tussen een fotograaf en een blogger annex schrijver; altijd leuk, en ook nu weer.

Me and my big mouth

Ik zou willen kunnen zeggen dat ik iets geleerd heb, dit weekend, dat ik mijn leven vanaf nu ga beteren.
Want ik ben erin geslaagd om iemand eerst te laten denken dat ik kwaad op haar was, en daarna was ze beledigd, en iemand anders was kwaad op haar lief voor iets dat ik er zomaar uitgeflapt had (en het was dan nog mijn vertekende (en eigenlijk foute) weergave van de werkelijkheid).
Na veel vijven en zessen is het uiteindelijk allemaal nog min of meer goed gekomen, maar het bewijst nog maar eens dat a) ik teveel lul, en b) dat mensen veel te veel waarde hechten aan mijn uitspraken.

Aangezien a) waarschijnlijk niet gaat veranderen, vraag ik u om mijn uitspraken niet al te serieus te nemen, of toch minsten te relativeren.
Ik heb al genoeg nutteloze emoties gecreëerd in mijn leven.


ps: Folker heeft een nieuw project: aangezien één lang verhaal wat te hoog gegrepen lijkt, ben ik nu van plan om een reeks kortverhaaltjes in eenzelfde universum te schrijven. 'Lo and behold!

Vooroordelen, verrassingen en beschamende ontboezemingen

Daarnet kwam ik thuis. Het was ongeveer half drie (mijn nymfomane café-genote had prooi gevonden; ik weet wanneer ik er teveel aan ben) en ik besloot nog even te checken wat Canal+ aanbood (God knows it costs enough).

Ik heb niet heel veel gezien van American Pie 1 en 2; veel te veel van de eerste - ik denk zelfs bijna een half uur - en iets minder dan een minuut van de tweede. De puberale en vaak rond excrementen en coïtus gefocuste humor slaagde er niet in mij te bekoren (fancy, huh).
Toen bleek dat het American Pie 3: The Wedding was op het ene net (het andere toonde een Japanse horrorfilm, en als er iets scarier is dan een horrorfilm, is het wel een Japanse horrorfilm) dacht ik dan ook snel in mijn bed te kruipen. Daar kwam nog eens bij dat ik net inzapte op een scène die eindigde met de schijn van een hondenverkrachting.
*zucht*

Maar ik ben blijven kijken en ik ontdekte.... ik durf het haast niet te typen, maar ik ontdekte een leuke film. De puberale haren worden voor een deel afgeschud en hoewel er nog steeds veel van bovengenoemde humor inzit, krijg dit altijd voldoende weerwerk van de personages, die angstvallig proberen op te groeien en volwassen te worden (nu, ja).
Het behaalde (natuurlijk) nooit echt een hoog niveau, maar het was.... grappig.

American Pie 3 is dan ook de enige uit de reeks die de naam 'film' waardig is.

Now lets never speak of this again.



PS: Nee, ik ben bloednuchter. Ik heb enkel een Duvel met wat eiwit (really, don't ask) gedronken.

The cheapest victory

Het is mij net ter ore gekomen dat ik de literaire wedstrijd van Lingua (de oh zo gerespecteerde studentenclub van de taal- en letterkunde) heb gewonnen voor proza.
Jochei!!!!

Er waren slechts drie inzendingen, maar toch...

Ik heb nu trouwens wel de twijfelachtige eer om mijn tekstje te mogen voordragen op de literaire avond; de mensen gaan genieten van mijn Antwerps verkavelingsVlaams. Oh boy...