Trilogie van het weekend

Ik heb min of meer drie verhaaltjes voor u, non-fictie deze keer, en u krijgt ze in chronologische volgorde.

1) Zeven jaar trouwe dienst. Zeven jaar, dat is bijna de helft van mijn leven. Stel je voor dat er zo iemand, een butler bijvoorbeeld, je altijd trouw heeft gediend; er zijn natuurlijk af en toe onenigheden, maar er is sowieso een zekere affectie tussen beiden. Hij hoest af en toe, de ene keer al wat ongezonder dan de andere, en hij zijn ogen lijken ook langzaam af te takelen, maar ja, hij is dan ook al oud.
En dan, plots, waar hij staat, stopt hij met ademen. Gedaan. Wat je ook doet, hij is... hij is dood.
Wat doet een mens dan?
Diep zuchten, de schouders ophalen en kijken of er geen aanbiedingen in de Aldi zijn.
Mijn beste pc, ik zal je missen.


2) Gisteravond ging ik naar de film; ik was net terug van een weekendje entertainment (u weet wel wat dat betekent), mijn computer was kapot en ik had niet echt zin om te lezen, dus ging ik mijn gedachten verzetten met 'The Life Aquatic' - geniale film, overigens. Er staat slechts een iemand aan de halte, een meisje, ongeveer mijn leeftijd. Ze was aan het roken en dat deed me plezier, want mijn aansteker lag (ligt?) nog ergens in de Oostkantons. Ik ging dan ook op haar af en begon met een verlegen 'Excuseer.' Ze draaide zich om en ik zweeg en keek indringend. Verder dan 'Ja?' geraakte ze ook niet. Enkele tellen gingen voorbij eer ik 'Ik ken u van ergens.' kon uitbrengen. Geen vraag, een volkomen zekerheid. Zij herkende mij ook, maar na enkele vruchteloze pogingen eindigde de conversatie met een schouderophalend 'Sorry, maar ik weet het niet meer.' van haar kant. Ik deed er het zwijgen toe, niet wetend wat te zeggen.
Er kwam een bus aan. 23, 1, 500, ik weet het niet meer, maar het maakt niet echt uit. Ik kon alles nemen wat aan die halte stopte. Ik deed het echter niet, want ik kon zien hoe zij naar de deur liep, zonder mij aan te kijken. Geen reden om mijn ongemakkelijke aanwezigheid op te dringen. Ik wachtte op de volgende bus.
Een 500 was het, als ik het me goed herinner. Ik raasde de Leien af tegen een betrekkelijk hoge snelheid en kwam amper vijf minuten later aan de halte aan de Keyserlei. Ik stapte uit, als enige - dit is misschien op zich niet zo vreemd, maar gewoonlijk is het een punt waarop de bus leegloopt, maar als dat het niet is, dan ligt het godverdomme wel aan mij.
Ik zette twee stappen en zag het meisje ineens zitten in het 'buskotje'; ze draaide haar hoofd en keek me recht aan. Ze glimlachte en ik glimlachte, allebei half verontschuldigend, half door de ironie van het toeval (en misschien nog een klein partje warm, maar dat kan ook mijn verbeelding zijn geweest). Op hetzelfde moment dat zij wist dat ik niet op de bus was gestapt die ik wel kon nemen om haar te ontwijken, wist ik dat zij wél op de bus was gestapt die ze niet kon nemen om mij te ontwijken.
Ik stapte door.
De glimlach was alles wat er nog te zeggen viel.


3) Toen ik woensdag op de literaire avond was gaan lezen, was er ook een prof filosofie die aan de licenties lesgeeft die kwam spreken. Hij vertelde een uitgesponnen anekdote, iets over zijn legerdienst. Ik had de baseline al vrij snel door, maar het was wel aangenaam om de man te horen spreken en leunde glimlachend achterover, terwijl ik zelf nadacht over wat hij bedoelde. Zijn anekdote ging over het nachtoog en het dagoog, waarbij het nachtoog eigenlijk een manier is waarbij je naast het object dat je wil zien kijkt om - bij weinig tot haast geen licht, natuurlijk - op die manier het object te zien met de zijkant van je netvlies, dat veel gevoeliger is voor lichtinval.
Filosofische punchline: om iets te snappen, moet je je er soms niet rechtstreeks op richten.
Folkers ingeving: misschien ben ik daarom wel taal- en letterkunde gaan doen (volledig onbewust natuurlijk) en geen psychologie; want ik wil de mens (in vele opzichten van het woord) ook wel begrijpen, maar niet verstrikt raken in theorieën, regels en opvattingen. Misschien kan ik minstens zoveel leren door geesteskinderen te bestuderen, door het allerbasisuitdrukkingsmiddelonzersoort te doorgronden...

Then again...