In de ooghoeken

Ondertussen ben ik een kleine 36 uur wakker, kwestie van mijn biologische klok nog eens te rebooten en na zeven aflevering van Prison Break achter elkaar te hebben gezien, had ik wel het gevoel dat het welletjes was geweest. Goeie serie, trouwens, hoewel er vaak genoeg uitermate stereotype scénes inzitten waarvan de afloop reeds op voorhand duidelijk is, blijft het toch enorm spannend; daarenboven zitten er genoeg verrassende plotwendingen in, zeer goede acteurs en een heel mooie dokteres (hetgeen altijd een pluspunt is).
Als ik echter denk dat het welletjes is geweest, betekent dat eerst nog een sigaretje, mail checken en eventueel nog op zoek gaan naar nieuwe trailers (lees: trailers die ik nog niet gezien heb).

Drie die mij zijn bijgebleven:
The Proposition
Een Australische western, naar een scenario van Nick Cave, hoewel dat laatste op het eerste zicht een minpuntje voor mij is, want als muzikanten zich met film gaan bezig houden, schiet Crossroads mij altijd te binnen, maar ergens denk ik niet dat de vergelijking tussen Nick Cave en Britney Spears overeind blijft. Guy Pearce, die de (een?) hoofdrol voor zijn rekening neemt, ken ik enkel van Memento en L.A. Confidential, maar ja, als je dat op je cv hebt, zit het wel snor (en compenseert het wel voor Neighbours en Home and Away...).

The Night Listener
Deze is een beetje illusionair nostalgisch: ik heb nooit in mijn leven een luisterspel gehoord, en zelfs het Leugenpaleis is op het moment zelf aan mij voorbij getrokken, maar Orson Welles blijft toch een beetje een idool van mij en bij uitbreiding de hele klasse van de vertelradio-makers, hoewel ik er geen andere ken.

The Descent
Zal waarschijnlijk op niets trekken, maar een scéne uit de trailer deed me denken aan iets wat ik ooit eens had meegemaakt tijdens de enige keer dat ik min of meer ben gaan speleologieën; ik ben niet claustrofobisch in de fobische zin, neem altijd liever de lift dan de trap (rokerslongen, weetuwel) en ik zou ook eens graag door ventilatieschachten rondkruipen, maar die keer, in god weet welke grot, moest ik door een smalle ovale opening, en op het moment dat mijn grote hoofd er al door was geraakt, zat mijn brede borstkas vast, of had ik het gevoel dat mijn brede borstkas vastzat; het duurde niet langer dan enkele tellen en ik heb me er snel uit kunnen wurmen, maar ik denk niet dat ik ooit dichter bij hysterie heb gezeten (het was er weliswaar nog steeds veraf, maar toch) en die druk op mijn ribben is niet iets waar ik nog eens voor zal tekenen - dat kan weer tellen als emotioneel exhibitionisme. Goed, goed, bij mij waren er geen instortingen, noch bloeddorstige monsters, maar die drie seconden uit de trailer waarin het meisje hijgt (wel, ja) dat ze vastzit, brachten mij weer helemaal terug. Een mens moet zijn angsten onder ogen zien, hein, ook al is het door de leugenachtige bril van Hollywood.

Wel, tijd voor nog een sigaretje en dan een uiltje vangen.