Ik weet niet goed hoe ik hieraan moet beginnen; en dat is al een slecht begin, want ik wou niet met ‘ik’ beginnen. Maar de enige weg die nu nog gevolgd kan worden is die van zelfmedelijden, van afdalen in een dal en niets anders zien dat mijn eigen, zielige en mistroostige leven. En dit is de enige manier om het te doen. Hopelijk zie je dit nooit, behalve misschien als ik het later eens bovenhaal, om nostalgisch te lachen.
Het is iets vreemds, eigenlijk. Ik heb alles wat ik nodig heb, ik kan niemand anders de schuld meer geven, enkel mezelf. Of de goden, die bieden misschien nog een uitweg. De held in een Griekse tragedie, een onontkoombaar noodlot dat mij achtervolgt, hoe moedig ik me ook gedraag; wat zou ik graag zo leven. Maar nee, moesten krachten buiten mij om me verijdelen, zou ik nog begrip kunnen krijgen, me in een aangename slachtofferrol kunnen wentelen.
Weet je wat het ergste eigenlijk is? Dat het nog helemaal niet te laat is.
Ik zou best nu mijn leven op orde kunnen krijgen, mijn kamer en mijn lichaam onderhouden, mijn vriendenkringen appreciëren zoals ze verdienen en met wat grondbeginselen van zelfdiscipline mijn punten opkrikken. Maar ik doe het niet.
Ken je die profetieën uit de verhalen, echte profetieën. Een constante daarbij is dat de betrokkene zich anders gaat gedragen nadat hij de profetie heeft gehoord en ze op die manier tot voltooiing brengt. Self-fulfilling, als het ware.
Bij mij is het anders. Mijn profetie is mij reeds lang bekend, maar ik kan me niet anders gaan gedragen, ik kan het niet, of ik wil het niet, of iets daar tussenin.
Neem nu mijn boek. Wacht, nee, dat gaat niet. Ik heb helemaal geen boek geschreven. Massa’s ideeën, maar niet genoeg doorzettingsvermogen.
Wat, wat, wat...
Ik weet het niet meer.
Aanstellerij, dat is het eigenlijk. De hordes BV’s die naar Afrika trekken en dan terugkomen met de woorden ‘waar maken wij ons eigenlijk druk over, daar is het veel erger’ hebben natuurlijk geen enkel punt (daar daar daar is en hier hier), maar ik heb eigenlijk geen probleem. Nooit iemand verloren die dicht bij mij stond, nooit een erge ziekte gehad, als enige botbreuk een schilfertje van mijn grote teen, geen dramatische liefdesperikelen, geen ‘heel hard je best toen en toch falen’-toestanden.
In de Middeleeuwen schreef men verhalen over Troje met geharnaste ridders, schildknapen en grijze, Europees aandoende kastelen. Ik, ik schrijf verhalen over wie ik wil zijn, niet over wie ik ben. Want wat ga ik nu doen? Een jointje roken en naar ‘Battlestar Galactica’ kijken, op café gaan en teveel roken en Duvels drinken, te laat in mijn bed kruipen en te vroeg en te wollig opstaan, zonder naar de les te gaan. Een zoveelste dag verspild aan... niets.
Niets, dat is alles.
Ik, jammer genoeg
5 opmerkingen:
Otium tibi molestum esse videtur.
As did I.
Euh, dat Latijn begrijp ik toch ni echt goed hoor...
Ik ben slecht in vertalen, maar iets als 'je vrije tijd wordt gezien als zijnde je grootste gebrek'.
Zoiets, vaagweg.
one day you'll probably find yourself and accept it. But, the way I see it, keep dreaming and evolving, relativize. Are things really that bad ? Naah, I think it's a way of living and it takes a lot to change that. Read a few books about happiness, perhaps that'll give you a broader insight. Hapiness might exactly be in these little things you do/like.
The general idea these days seems you gotta do stuff, get higher on the social ladder, get richer, get famous, etc. for a lot people that's just way too much. And it tends to give you the feeling you're the one who's staying behind.
The fact that you have a blog where you write your writings, already distinguishes you from millions of people who don't do anything that involves creating. They just consume and I think that's a pity. I'm not saying you have to create, but it tends to give a good feeling, something worth living for and perhaps a connection with other people who feel the same. Writing things off.
I'm just trying to be somewhat of an optimistic vibe here :), which some people sometimes find very frustrating (because of a certain contrast with their vibe) I'm not trying to push a way of living here. I just felt I should give my comment on your writing which breathes some sadness and I'm aware my writing probably doesn't mean much. At least I gave a comment. We all wanna be happy, right ? Just keep trying
Een reactie posten