Onder een stolp

Heeft u al eens gehoord van het spelletje 'Bully'? Het heet ondertussen 'Canis Canem Edit', wat zoveel betekent als 'dog-eat-dog' en heeft de mediastorm zonder al te veel kleerscheuren doorstaan. Pesten, pesten, pesten; oh lord, won't somebody think of the children!

In De Morgen lees ik dat het spel niet alleen een andere titel heeft, maar tevens een afgezwakte inhoud. Daar zou ik toch graag bewijs van zien, want heel de hetze is ontstaan toen er enkel nog maar screenshots te zien waren. Ja, tuurlijk, de infantiele leerkrachten hebben het opgeblazen met hun petitie, maar niemand heeft dat spel ooit gespeeld tot vorige week, dus zo'n uitspraken zijn me net iets te van de pot gerukt.

Child Focus, ondertussen, steunt de winkelketen Dreamland die het spel weigert in de rekken te leggen. "In dit spel worden de spelers blootgesteld aan pesterijen en intimidatie." En dan? Ik ben al wel aan ergere dingen blootgesteld. Heeft u ooit al eens de helft van een torso zien weggeblazen worden door een salvo uit een combat shotgun? Ik wel en ik vond het mooi geanimeerd. Als zoiets niet verboden moet worden, waarom dan wel de iets realistischere dingen zoals pesten. Het gebeurt, face it, leer uw kinderen er mee omgaan en sluit ze godverdomme niet op in een ivoren toren waarin ze geen enkele weerstand kweken. Want dan krijg je de zielige, neurotische huilebakjes, en de brulapen zonder realiteitszin (JMDD?).

Ik denk dat ik nu maar even naar Dreamland ga en elk kind dat er binnenkomt intimideren om het mij zijn geld te laten geven. Ah, the irony...

Kunst!

Ja, ja, Folker acteert. Reserveer tijdig...

[Edit: en zodat mensen het ook gemakkelijk kunnen zoekmachinen: Graslamp Graslamp Graslamp!]

Over de rooie

Hoera!

Het is, zo kort na de verkiezingen, opvallend hoezeer iedereen in Antwerpen - rood, blauw, groen en zelfs oranje - tevreden is dat het Belang ter plaatse blijft trappelen; het maakt de mensen niet uit dat in theorie de sp.a met de glorie is gaan lopen, iedereen is enorm tevreden omdat men weet dat het geen kwestie was van partijpolitiek; het was een kwestie van Dewinter tegenhouden.

Diezelfde Dewinter zegt (een úúr nadat ze normaal gezien de pers te woord zouden staan) dat Patrickje (ik ben hem momenteel zeer toegenegen) een kannibaal zou zijn en dat er in Antwerpen niets gebeurd zou zijn, omdat de sp.a enkel maar zetels van de andere partijen heeft afgesnoept, maar oh jongens, iedereen die wat nadenkt weet wel beter. Bam, niet langer de grootste partij van 't stad; bam, geen groei meer (ja, 0,5% is geen groei); bam, iedereen heeft er genoeg van, de twistpunten tussen de traditionele partijen worden opzij gezet, want de externe vijand die het Vlaams Belang is (iets wat Dewinter ook toegeeft, aangezien men enkel zijn eigen volk kan kannibaliseren) heeft lang genoeg gezeverd over stadsvlucht en migrantenverstikking.

Hoe durft iemand die in Ekeren woont te beweren dat anderen 'niet weten wat er onder de burger leeft'? En wie neemt zijn analyses ernstig wanneer hij zegt dat 51% van de Antwerpse bevolking in 2025 allochtoon zou zijn?
Misschien bestaat er een wet die zegt dat schizofrene mensen geweerd moeten worden uit de politiek...

Maar tot dan: hoera!

Sf zonder titel (6)

Een vervolg op stukjes één, twee, drie, vier en vijf, uiteraard...

Toen hij de woonkamer binnenging, was haar lichaam volledig verdwenen, met huid, haar en tanden. De capsule lag schijnbaar onschuldig op de vloer, tussen haar kleren, haar twee oorbellen en haar neusbel. Hij pakte het op en draaide een van de helften een kwartslag terug, waarop de naald verdween. Een halve draai in dezelfde richting opende de capsule en hij kapte het kleine hoopje asse in de asbak op tafel. ‘Sansa heeft nooit gezegd dat ze gecremeerd wou worden,’ dacht Nathan. Hij moest erom glimlachen, maar zuchtte toen en stak de capsule weg. Ondanks alles begon de honger te knagen en Nathan ging naar de keuken, zowel om zijn honger te stillen als om weg te zijn uit de woonkamer. Plicht boven persoonlijkheid. Dat hebben ze hem gezegd, langer geleden dan hij ooit dacht te zullen leven. Toen begreep hij het niet, maar nu doorliep hij de hele databank in zijn hoofd en bestuurde zelfs de triviaalste informatie over zijn missie minutieus; hij kende alles reeds perfect, maar het liet weinig ruimte voor emoties en daar was Nathan dankbaar voor.

***

Op het moment dat de deurbel een uur later ging, was Nathan erin geslaagd om niet meer aan Sansa te denken, maar het traditionele ge-ding-dong bracht onwillekeurig herinneringen boven aan hun eerste bezoek aan het appartement. ‘Wauw, zo old school,’ had ze lachend gezegd, en hoewel hij vond dat na zoveel jaren menselijke geschiedenis de term ‘old school’ nutteloos was – want iets te alomvattend – had hij hartelijk gelachen. Zij dacht dat hij van haar had gehouden, en hij ondersteunde dat idee zorgvuldig. Maar zij was dood en hij niet.

Zomaar

Soms sta ik ergens, iets simpel aan het doen of niets aan het doen, met een geest die vrij kan rondzwerven. De vreemdste dingen komen op zo'n momenten boven. Zoals de uitleg die ik aan mijn kinderen zal geven over extreem-rechts. 'Zal geven' met een korrel zout uiteraard. Er kan nog wel een Wereldoorlog over gaan. Ik ga het hier niet neerschrijven, die uitleg, aan de ene kant omdat het uiteraard niet gericht is op een intelligent doelpubliek als uzelf, en ook wel omdat het zo mogelijk nog gekleurder is dan het vorige stukje; gekleurd, maar genuanceerd.

Ik wil het niet, nu nog niet, nog lang niet, maar ik kijk er wel al een beetje naar uit...
Mijn kinderen opvoeden...