Sf zonder titel (6)

Een vervolg op stukjes één, twee, drie, vier en vijf, uiteraard...

Toen hij de woonkamer binnenging, was haar lichaam volledig verdwenen, met huid, haar en tanden. De capsule lag schijnbaar onschuldig op de vloer, tussen haar kleren, haar twee oorbellen en haar neusbel. Hij pakte het op en draaide een van de helften een kwartslag terug, waarop de naald verdween. Een halve draai in dezelfde richting opende de capsule en hij kapte het kleine hoopje asse in de asbak op tafel. ‘Sansa heeft nooit gezegd dat ze gecremeerd wou worden,’ dacht Nathan. Hij moest erom glimlachen, maar zuchtte toen en stak de capsule weg. Ondanks alles begon de honger te knagen en Nathan ging naar de keuken, zowel om zijn honger te stillen als om weg te zijn uit de woonkamer. Plicht boven persoonlijkheid. Dat hebben ze hem gezegd, langer geleden dan hij ooit dacht te zullen leven. Toen begreep hij het niet, maar nu doorliep hij de hele databank in zijn hoofd en bestuurde zelfs de triviaalste informatie over zijn missie minutieus; hij kende alles reeds perfect, maar het liet weinig ruimte voor emoties en daar was Nathan dankbaar voor.

***

Op het moment dat de deurbel een uur later ging, was Nathan erin geslaagd om niet meer aan Sansa te denken, maar het traditionele ge-ding-dong bracht onwillekeurig herinneringen boven aan hun eerste bezoek aan het appartement. ‘Wauw, zo old school,’ had ze lachend gezegd, en hoewel hij vond dat na zoveel jaren menselijke geschiedenis de term ‘old school’ nutteloos was – want iets te alomvattend – had hij hartelijk gelachen. Zij dacht dat hij van haar had gehouden, en hij ondersteunde dat idee zorgvuldig. Maar zij was dood en hij niet.