Ik ben even gek als mijn vis, hoewel op een andere manier;
daar waar mijn vis met zijn hoofd tegen de muur bonkt en een spiegelbeeld niet van een echte vis kan onderscheiden, zit ik tot een luttele zeven uur 's ochtends een spelletje online te spelen (een MMORPG voor de ingewijden onder u, namelijk Anarchy Online; ik ben toch nog altijd een echt computernerd).
Een blokvakantie noemen ze dat dan...
Nu ja, ik studeer wel degelijk, en ik heb het gevoel genoeg te studeren, maar gezond kan dit toch niet zijn.
Ik heb nog wel een grappige kerel leren kennen, maar eigenlijk weet ik niet of het een man of een vrouw is, piepjong of stokoud, een Amerikaan, Europeaan, Aziaat of wat dan ook.
I love the internet, but I hate my addictive personality...
ps: ja, ik ben een normaal functionerend lid van de maatschapij, mijn nerdiness is een deel van mij, maar definieert mij niet. Ouderjaar gaat mij zelfs veel meer kosten, economisch en lichamelijk...
Don't cry for me, I'm already wasted...
donderdag, december 30, 2004
woensdag, december 29, 2004
Het is wat dan ook
Om zeep; om Marseille; naar de kloten; naar de boem; naar de haaien; om naar; naar om; whatever...
Rond 22u53 heden avond heeft ze onomstotelijk bewijs gekregen dat ik een opdringerige gek ben. Wat ben ik toch een ongelooflijke lul.
Great plan, Folker.
*zucht*
Ik denk dat ik tegen mijn spiegelbeeld ga racen, heen en weer, heen en weer, en elke keer vlak voor het einde tegen een onzichtbare muur botsen.
Mijn vis doet het ook; hij lijkt gelukkig... Gek, maar gelukkig.
Rond 22u53 heden avond heeft ze onomstotelijk bewijs gekregen dat ik een opdringerige gek ben. Wat ben ik toch een ongelooflijke lul.
Great plan, Folker.
*zucht*
Ik denk dat ik tegen mijn spiegelbeeld ga racen, heen en weer, heen en weer, en elke keer vlak voor het einde tegen een onzichtbare muur botsen.
Mijn vis doet het ook; hij lijkt gelukkig... Gek, maar gelukkig.
dinsdag, december 28, 2004
Bah...rbara Debusschere
Er zijn veel vuile dingen in de wereld, van genocide tot gsm's waardoor mensen zeggen 'die moet wel stijl hebben'.
Vandaag op de voorpagine van de Egokatern van De Morgen: (en ik parafraseer) mensen moeten stoïcijns zijn en elke dag het ergst verwachten en dan raakt een ramp (en dan met name de afgrijselijke aardbeving in Azië) hen niet meer.
Ondertussen hoor ik op de radio 'het dodental heeft net de kaap van de 50.000 overschreden'.
Bah, wat een verwaande, groffe arrogantie. Alsof je je op welke manier dan ook kan voorbereiden op een aardbeving met een sterkte van 9.0 op de schaal van Richter.
Verwaande ****; en dan nog met zo'n achternaam...
Vandaag op de voorpagine van de Egokatern van De Morgen: (en ik parafraseer) mensen moeten stoïcijns zijn en elke dag het ergst verwachten en dan raakt een ramp (en dan met name de afgrijselijke aardbeving in Azië) hen niet meer.
Ondertussen hoor ik op de radio 'het dodental heeft net de kaap van de 50.000 overschreden'.
Bah, wat een verwaande, groffe arrogantie. Alsof je je op welke manier dan ook kan voorbereiden op een aardbeving met een sterkte van 9.0 op de schaal van Richter.
Verwaande ****; en dan nog met zo'n achternaam...
maandag, december 27, 2004
De flikken, a moaten
Net een stukje gezien van een of andere docusoap (brrr; say it again! - Mufasa...) over de Antwerpse politie op de VRT.
Het was een geniaal staaltje televisie.
Er werden twee verhalen door elkaar getoond:
aan de ene kant had je een wijkagent van de oude stempel (met een echte moustache) die geen crap van niemand aannam, van de oude antwerpenaar ('Maar ik zou die sirenes wel gehoord hebben, moesten ze eraan komen' - 'Ja, ze kunnen het altijd wel uitleggen'), noch van de (tamelijk) jonge migrant ('Je parle français' - 'En derjust verstond ge me nog perfect; dan zal kik u nen bon moete geven, hé'). Bij de stukken ertussen, als hij aan het wandelen is, klinkt er een cool muziekje, als was hij inspecteur Clouseau.
aan de andere kant waren er twee agenten die een (gesloten) winkel onderzochten waarvan de deuren niet op slot waren. ze gingen binnen, elk met hun maglight (oh, yeah) en een hand op hun pistool; occasioneel namen ze hun pistool ter hand, om wat later te knoeien met de deur van de koelruimte.
Moraal van het verhaal: het was in se even oninteressant als andere docusoaps, maar door de montage en de muziek was het een zeer aangename kijkervaring.
Er gaat slechts 1 ding boven een arrogante Antwerpenaar: een arrogante Antwerpse flik
Het was een geniaal staaltje televisie.
Er werden twee verhalen door elkaar getoond:
aan de ene kant had je een wijkagent van de oude stempel (met een echte moustache) die geen crap van niemand aannam, van de oude antwerpenaar ('Maar ik zou die sirenes wel gehoord hebben, moesten ze eraan komen' - 'Ja, ze kunnen het altijd wel uitleggen'), noch van de (tamelijk) jonge migrant ('Je parle français' - 'En derjust verstond ge me nog perfect; dan zal kik u nen bon moete geven, hé'). Bij de stukken ertussen, als hij aan het wandelen is, klinkt er een cool muziekje, als was hij inspecteur Clouseau.
aan de andere kant waren er twee agenten die een (gesloten) winkel onderzochten waarvan de deuren niet op slot waren. ze gingen binnen, elk met hun maglight (oh, yeah) en een hand op hun pistool; occasioneel namen ze hun pistool ter hand, om wat later te knoeien met de deur van de koelruimte.
Moraal van het verhaal: het was in se even oninteressant als andere docusoaps, maar door de montage en de muziek was het een zeer aangename kijkervaring.
Er gaat slechts 1 ding boven een arrogante Antwerpenaar: een arrogante Antwerpse flik
zaterdag, december 25, 2004
Monoloog van de berg Heliocon
Dit is een examenvraag, dus als u onderbouwde kritiek hebt, fire away;
opdracht: schrijf een korte monoloog vanuit het standpunt van de berg Heliocon (waarop Pegasus zich afduwt en zo de bron creëert waarin de zeven muzen zich laven)
opdracht: schrijf een korte monoloog vanuit het standpunt van de berg Heliocon (waarop Pegasus zich afduwt en zo de bron creëert waarin de zeven muzen zich laven)
Iedereen denk altijd dat híj op de spil van de geschiedenis staat, dat zíjn tijd op aarde te boek zal staan als een van de revolutionaire passages der menselijke historie.
Ik heb meer dan alleen maar steden zien komen en gaan: ik heb goden zien baren en goden zien sterven; ik heb heelder maatschappijen de wereld zien veroveren, om in een oogwenk tot op de rand van het uitsterven gebracht te worden…
De hoef die nu mijn rotsen splijt, de pijn die ik nu voel, deren me niet. Niet als deze boodschapper eindelijk het begin van een nieuw tijdperk inluidt. Want terwijl zijn machtige vleugelslag mijn bloed doet vloeien, laaft mijn water reeds de redding van mensen en goden.
Drinkt, mijn kinderen, en behoedt hen van zichzelf.
Drinkt, en maakt mijn offer niet vergeefs.
Zalig...
Zalige dag...
Om even met een klein aantal conventies te breken (moest ik met allemaal breken, ik zou taal noch internet kennen):
Gisteren stond in de krant 'Kerstmis gaat niet over het aantal lichtjes in je boom'
Zucht
Ze heeft gelijk: kerstmis is de zoveelste 'consumeer meer dan normaal' dag, nog niet heel oud, noit met zuivere bedoeling verbonden.
Ik geniet ervan, no doubt about it, maar ik ga niet één dag per jaar de heilige uithangen.
Ik ben het hele jaar door mijn vuile, seksistische, menslievende, liefhebbende, stralende, arrogante, lullige, onnuttige, mooie zelf.
Beste wens?
Dat ik niet verander; de narcist in mij zou hartzeer krijgen...
Om even met een klein aantal conventies te breken (moest ik met allemaal breken, ik zou taal noch internet kennen):
Gisteren stond in de krant 'Kerstmis gaat niet over het aantal lichtjes in je boom'
Zucht
Ze heeft gelijk: kerstmis is de zoveelste 'consumeer meer dan normaal' dag, nog niet heel oud, noit met zuivere bedoeling verbonden.
Ik geniet ervan, no doubt about it, maar ik ga niet één dag per jaar de heilige uithangen.
Ik ben het hele jaar door mijn vuile, seksistische, menslievende, liefhebbende, stralende, arrogante, lullige, onnuttige, mooie zelf.
Beste wens?
Dat ik niet verander; de narcist in mij zou hartzeer krijgen...
vrijdag, december 24, 2004
Marie bewonderde
Dat deed ze wel vaker; het was uit het niets gegroeid in haar kindertijd en nu ze bijna tot volle wasdom was gekomen waren er maar weinig dingen die ze liever deed dan bewonderen.
Deze keer was er echter een merkwaardig verschil. Men had haar reeds lang gezegd dat het de normaalste zaak van de wereld was; meer zelfs: er werd beweerd dat bewonderen alleen maar op die manier mogelijk was.
Toch was dit de allereerste keer dat ze aan de lijve ondervond dat het niet alleen mogelijk was om iéts te bewonderen, maar ze kreeg ook een vaag vermoeden dat het inderdaad wenselijk was. Ze had alleszins een onmiddelijk gevoel van verwezenlijking, iets waar ze ander lang op moest wachten.
De buschauffeur leek echter een probleem te hebben. Hij had al twee maal 'Kan ik u helpen?' gevraagd, maar Marie - die op dat moment volledig was aan het opgaan in 's mans fijn gekrulde snorharen - bleef haar gezicht op een luttele twee centimeter van het zijne houden.
Ze verplaatste haar bewondering net naar zijn neus, toen hij even opzij keek en hun neuspunten elkaar kort raakten. Door deze onverhoopte gunst viel Marie in kattenzwijm op zijn arm, die daardoor het stuur naar rechts trok. De bus kon niet anders dan gehoorzamen en reed een eindje op een buigende verkeerspaal, die toevallig boog op het hoofd van een ongelukkige passant die net drie uur de liefde had bedreven met zijn minnares en nu op weg was naar huis om hetzelfde te gaan doen met zijn vrouw. Hij moest echter de tram hebben.
Marie kwam nog net op tijd bij bewustzijn om te zien hoe haar buschauffeur haar gebruikte als opstapje om weg te raken, heel de tijd hoog en schriel gillend.
'Ach,' dacht ze, terwijl de vlammen aan haar schoenen likten, 'hoe zal ik ooit zo'n man het hof kunnen maken.'
Dit is geïnspireerd op de titelzin, die tijdens de les Algemene TaalKunde als voorbeeld werd gebruikt. Aangezien de les zelf niet heel interessant was, leek dit me productiever...
Deze keer was er echter een merkwaardig verschil. Men had haar reeds lang gezegd dat het de normaalste zaak van de wereld was; meer zelfs: er werd beweerd dat bewonderen alleen maar op die manier mogelijk was.
Toch was dit de allereerste keer dat ze aan de lijve ondervond dat het niet alleen mogelijk was om iéts te bewonderen, maar ze kreeg ook een vaag vermoeden dat het inderdaad wenselijk was. Ze had alleszins een onmiddelijk gevoel van verwezenlijking, iets waar ze ander lang op moest wachten.
De buschauffeur leek echter een probleem te hebben. Hij had al twee maal 'Kan ik u helpen?' gevraagd, maar Marie - die op dat moment volledig was aan het opgaan in 's mans fijn gekrulde snorharen - bleef haar gezicht op een luttele twee centimeter van het zijne houden.
Ze verplaatste haar bewondering net naar zijn neus, toen hij even opzij keek en hun neuspunten elkaar kort raakten. Door deze onverhoopte gunst viel Marie in kattenzwijm op zijn arm, die daardoor het stuur naar rechts trok. De bus kon niet anders dan gehoorzamen en reed een eindje op een buigende verkeerspaal, die toevallig boog op het hoofd van een ongelukkige passant die net drie uur de liefde had bedreven met zijn minnares en nu op weg was naar huis om hetzelfde te gaan doen met zijn vrouw. Hij moest echter de tram hebben.
Marie kwam nog net op tijd bij bewustzijn om te zien hoe haar buschauffeur haar gebruikte als opstapje om weg te raken, heel de tijd hoog en schriel gillend.
'Ach,' dacht ze, terwijl de vlammen aan haar schoenen likten, 'hoe zal ik ooit zo'n man het hof kunnen maken.'
Dit is geïnspireerd op de titelzin, die tijdens de les Algemene TaalKunde als voorbeeld werd gebruikt. Aangezien de les zelf niet heel interessant was, leek dit me productiever...
dinsdag, december 21, 2004
Overcharging; when good pubs go bad...
Situatieschets:
Zeven mensen, 18 tot 24 (gok ik, vergeef me als ik me vergis), zitten in een café op de Waalse kaai. Ik zeg u de naam van dit café niet, simpelweg omdat ik het niet weet; in dit geval geloof ik niet in het 'beschermen van de betrokkenen' (in dit geval!).
Heel gezellig, gespreksonderwerpen van de Tik-tak baby tot Milk inc. passeren de revue, en rond middernacht besluiten we door te gaan.
Twee van ons gaan al de vijf pinten (samen) hadden gedronken afrekenen. De overige vijf krijgen de rekening op hun tafel.
We tellen: 2 pintjes teveel.
We tellen nog eens, alle zeven afzonderlijk: 2 pintjes teveel.
Goed, iedereen is menselijk, dus ik stap samen met iemandnaar de barman en we kaarten (wel, ok, zij kaart) de inconsistentie aan. De man weigert zelfs maar te overwegen dat hij een fout heeft gemaakt en durft zelfs te zeggen 'Ik drink geen bier'.
Één van de twee die op voorhand hadden afgerekend had gezien op het schermpje meegekeken en had gezien dat er drie 'groepen' pintjes opstonden: 1 van vier vanboven, 2 in het midden en 1 van 3 vanonder, gescheiden door Duvel en Westmalle Triple. Op de rekening die wij gepresenteerd kregen, waren echter enkel de onderste drie geschrapt.
Ik was mijn jas gaan aandoen en iedereen stond op het punt om door te gaan, maar ik voelde mij zo grof behandeld dat ik dit niet over mijn kant kon laten gaan.
Goed, we moesten morgen naar school of gaan werken, het was koud, we waren moe en het waren maar twee pintjes, maar het was een van de zeldzame keren dat mijn principes me parten speelden (ik heb er niet veel, maar ik verdedig ze des te heftiger).
Ik zie de barman (geen familie) onze rekening in een grote pot met rekeningen doen en vraag dan ook om de rekening met de vijf pintjes te zien. Hij rommelt even in de pot om dan aan de andere barman, die achter te toog staat, te vragen of hij even in de vuilbak wil kijken om die rekening te zoeken.
Vindt u dit verdacht? Ik alleszins wel, aangezien ik ten zeerste betwijfel of er op de vier minuten tussen hun afrekenen en het onze er andere mensen hun rekening hebben vereffend. Neen, sorry, ik betwijfel het niet; ik weet dat het niet is gebeurd.
Ondertussen is het grootste deel van onze groep al naar buiten en wordt de discussie tussen mij en de barman een tikje heftig. Een van de meisjes (die bij ons hoorde) kwam er echter tussen als pseudo-volleerd diplomaat en kalmeerde ons beiden (min of meer) om mij dan naar buiten te sleuren. Het rekeningetje bleef even onbestaande...
ps: ik zal de naam van het café later nog toevoegen. U mag er gerust nog iets gaan drinken van mij (het zou maar erg zijn anders), maar een verwittigd persoon - wat ben ik toch politiek correct - is er twee waard.
Zeven mensen, 18 tot 24 (gok ik, vergeef me als ik me vergis), zitten in een café op de Waalse kaai. Ik zeg u de naam van dit café niet, simpelweg omdat ik het niet weet; in dit geval geloof ik niet in het 'beschermen van de betrokkenen' (in dit geval!).
Heel gezellig, gespreksonderwerpen van de Tik-tak baby tot Milk inc. passeren de revue, en rond middernacht besluiten we door te gaan.
Twee van ons gaan al de vijf pinten (samen) hadden gedronken afrekenen. De overige vijf krijgen de rekening op hun tafel.
We tellen: 2 pintjes teveel.
We tellen nog eens, alle zeven afzonderlijk: 2 pintjes teveel.
Goed, iedereen is menselijk, dus ik stap samen met iemandnaar de barman en we kaarten (wel, ok, zij kaart) de inconsistentie aan. De man weigert zelfs maar te overwegen dat hij een fout heeft gemaakt en durft zelfs te zeggen 'Ik drink geen bier'.
Één van de twee die op voorhand hadden afgerekend had gezien op het schermpje meegekeken en had gezien dat er drie 'groepen' pintjes opstonden: 1 van vier vanboven, 2 in het midden en 1 van 3 vanonder, gescheiden door Duvel en Westmalle Triple. Op de rekening die wij gepresenteerd kregen, waren echter enkel de onderste drie geschrapt.
Ik was mijn jas gaan aandoen en iedereen stond op het punt om door te gaan, maar ik voelde mij zo grof behandeld dat ik dit niet over mijn kant kon laten gaan.
Goed, we moesten morgen naar school of gaan werken, het was koud, we waren moe en het waren maar twee pintjes, maar het was een van de zeldzame keren dat mijn principes me parten speelden (ik heb er niet veel, maar ik verdedig ze des te heftiger).
Ik zie de barman (geen familie) onze rekening in een grote pot met rekeningen doen en vraag dan ook om de rekening met de vijf pintjes te zien. Hij rommelt even in de pot om dan aan de andere barman, die achter te toog staat, te vragen of hij even in de vuilbak wil kijken om die rekening te zoeken.
Vindt u dit verdacht? Ik alleszins wel, aangezien ik ten zeerste betwijfel of er op de vier minuten tussen hun afrekenen en het onze er andere mensen hun rekening hebben vereffend. Neen, sorry, ik betwijfel het niet; ik weet dat het niet is gebeurd.
Ondertussen is het grootste deel van onze groep al naar buiten en wordt de discussie tussen mij en de barman een tikje heftig. Een van de meisjes (die bij ons hoorde) kwam er echter tussen als pseudo-volleerd diplomaat en kalmeerde ons beiden (min of meer) om mij dan naar buiten te sleuren. Het rekeningetje bleef even onbestaande...
ps: ik zal de naam van het café later nog toevoegen. U mag er gerust nog iets gaan drinken van mij (het zou maar erg zijn anders), maar een verwittigd persoon - wat ben ik toch politiek correct - is er twee waard.
maandag, december 20, 2004
Drifting apart, like wreckage during a storm
Vrouwe Justitia
the figure / symbol of Justice
Aldus een recente uitgave van de electronische Van Dale N-E.
Lady Luck, aan de andere kant, staat niet in E-N, maar is bij mijn weten een geijkte uitdrukking. Hiervoor bestaat dan weer geen nederlands equivalent (jaja, Vrouwe Geluk, maar ik moet de eerste die dat zegt nog tegenkomen).
Dit heeft geen enkel direct nut, maar ik vind het gewoon tamelijk opvallend.
Verder nog iets waarop ik door 'research' voor dit stukje ben gestoten op een goksite:
The Swastika is the oldest cross and emblem in the world. Although not fully agreed upon, its origin is said to come from a combination of four ‘L’s standing for luck, light, love and life.
Ha, yeah, right, de Romeinen, Boedhisten en Germanen spraken ook al over luck, light, love and life. Etnocentrisme is de term, geloof ik.
Nu, ja, mooie gedachte, nietwaar?
ps: nieuwe bevlieging, nieuwe lay-out
the figure / symbol of Justice
Aldus een recente uitgave van de electronische Van Dale N-E.
Lady Luck, aan de andere kant, staat niet in E-N, maar is bij mijn weten een geijkte uitdrukking. Hiervoor bestaat dan weer geen nederlands equivalent (jaja, Vrouwe Geluk, maar ik moet de eerste die dat zegt nog tegenkomen).
Dit heeft geen enkel direct nut, maar ik vind het gewoon tamelijk opvallend.
Verder nog iets waarop ik door 'research' voor dit stukje ben gestoten op een goksite:
The Swastika is the oldest cross and emblem in the world. Although not fully agreed upon, its origin is said to come from a combination of four ‘L’s standing for luck, light, love and life.
Ha, yeah, right, de Romeinen, Boedhisten en Germanen spraken ook al over luck, light, love and life. Etnocentrisme is de term, geloof ik.
Nu, ja, mooie gedachte, nietwaar?
ps: nieuwe bevlieging, nieuwe lay-out
donderdag, december 16, 2004
De rethoriek van de intellectueel
Het gaat in dit geval (natuurlijk) niet over mij, maar over de Duitse schrijver en cultuurfilosoof Stefan Zweig.
"Al de vale paarden van de apocalyps zijn door mijn leven gestormd, revolutie en hongersnood, geldontwaarding en terreur, epidemieën en emigratie; ik heb de groote massa-ideologieën onder mijn ogen zien groeien en zich verspreiden, het fascisme in Italië, het bolsjewisme in Rusland en bovenal die oerpest, het nationalisme, dat de bloei van onze Europese cultuur heeft vergiftigd. Ik moest een weerloze en machteloze getuige zijn van de onvoorstelbare terugval van de mensheid in een barbarij die we allang vergeten waanden, met een bewust en programmatisch dogma van anti-humaniteit. En het was ons deel, zinds eeuwen weer oorlogen zonder oorlogsverklaring, concentratiekampen, folteringen, massale rooftochten en bombardementen op weerloze steden te zien, allemaal bestialiteiten die de laatste vijftig generaties niet meer hadden gekend en die de toekomstige generaties hopelijk niet meer zullen dulden"*
Wauw...
*Stefan Zweig (1990), De wereld van gisteren. De Arbeidspers, privé-domein, Amsterdam, ps. 16, 17.
"Al de vale paarden van de apocalyps zijn door mijn leven gestormd, revolutie en hongersnood, geldontwaarding en terreur, epidemieën en emigratie; ik heb de groote massa-ideologieën onder mijn ogen zien groeien en zich verspreiden, het fascisme in Italië, het bolsjewisme in Rusland en bovenal die oerpest, het nationalisme, dat de bloei van onze Europese cultuur heeft vergiftigd. Ik moest een weerloze en machteloze getuige zijn van de onvoorstelbare terugval van de mensheid in een barbarij die we allang vergeten waanden, met een bewust en programmatisch dogma van anti-humaniteit. En het was ons deel, zinds eeuwen weer oorlogen zonder oorlogsverklaring, concentratiekampen, folteringen, massale rooftochten en bombardementen op weerloze steden te zien, allemaal bestialiteiten die de laatste vijftig generaties niet meer hadden gekend en die de toekomstige generaties hopelijk niet meer zullen dulden"*
Wauw...
*Stefan Zweig (1990), De wereld van gisteren. De Arbeidspers, privé-domein, Amsterdam, ps. 16, 17.
woensdag, december 15, 2004
films versus Film
Ik heb vandaag naar Blade Trinity gezien, het derde luik in de reeks films gebaseerd op het Blade personage, gecreëerd door Marvel Comics (Cfr. Spiderman, Daredevil, The Hulk, The X-men, etc.).
Ik ga niet zeggen dat de film goed was. Dit omdat mensen bij 'goed' altijd een beeld krijgen van The Godfather, Trainspotting, The Shawshank Redemption of Pulp Fiction.
Een Landrover Defender zal niet zo snel optrekken als een getunede Porsche 911 Carrera, maar probeer maar eens van de geasfalteerde wegen te gaan met die Porsche. Dit maar om aan te duiden dat de meeste dingen een bepaal gebruiksdoel hebben en het nooit zo goed zullen doen indien het voor iets ander gebruikt zal worden.
Blade Trinity is dus een comic verfilming; verwacht dus geen subliem acteerwerk, een enorm diepgaand verhaal of prachtige fotografie. Flitsende beelden, opzwepende muziek, humor die een tikje lullig is (maar daarom niet minder grappig) en minstens één mooi meisje in een hoofdrol. Voila, Blade Trinity.
De actiescènes zijn heel mooi, hoewel het af en toe ietwat te onoverzichtelijk wordt, naar mijn smaak. De vampierjagers beschikken over leuke, absurde wapens en snufjes zoals een boog, electrische pistolen (ik snap het nog niet helemaal), kogels met zilver of een UV ontploffing en 'The Arc' ('The two tips are connected by a UV beam, half as hot as the sun').
Jessica Biel, die dus dat mooie meisje in een hoofdrol is, ziet eruit om op te eten, ondermeer omdat ze loopt en vecht in een zeer sexy outfitje (eat your hart out, Catwoman). Wesley Snipes, onze ietwat antipathieke half-vampier, speelt zijn rol niet als zodanig, hij is eerder een belichaming van Blade: hard, cynisch en cool (zelfs als hij 'coutchicou' zegt tegen een baby die hij net gered heeft).
De slechterik van dienst is Dracula, I kid you not. Hij doet het niet slecht, maar ik vond persoonlijk Deacon Frost (de slechterik uit Blade I) toch angstaanjagender.
Beter dan een hond met vampierenDNA hoor ik u al denken; helaas, ook die spelen een rol in Trinity. Ach, ja, een mens moet zijn film met iets vullen.
Het probleem is echter dat ik dat gevoel wel meer kreeg, dat ze hun film gewoon aan het vullen waren. Niet echt vaak, maar soms ontsnapte het nut van een bepaalde scène mij volledig. Storend werd dit echter nooit.
Om af te sluiten: ook Trinity ontsnapt niet aan het huidige 'als-we-overal-reclame-instoppen-zullen - ze-er-wel-door-beïnvloed-worden' fenomeen. In dit geval gaat het om Apple in het algemeen en de I-Pod in het bijzonder. Maar als ze hiermee de echt wel héél mooie CGI (Computer Generated Images) - en eens te meer: eat your hart out, Catwoman - konden bekostigen, so be it.
Ik ga niet zeggen dat de film goed was. Dit omdat mensen bij 'goed' altijd een beeld krijgen van The Godfather, Trainspotting, The Shawshank Redemption of Pulp Fiction.
Een Landrover Defender zal niet zo snel optrekken als een getunede Porsche 911 Carrera, maar probeer maar eens van de geasfalteerde wegen te gaan met die Porsche. Dit maar om aan te duiden dat de meeste dingen een bepaal gebruiksdoel hebben en het nooit zo goed zullen doen indien het voor iets ander gebruikt zal worden.
Blade Trinity is dus een comic verfilming; verwacht dus geen subliem acteerwerk, een enorm diepgaand verhaal of prachtige fotografie. Flitsende beelden, opzwepende muziek, humor die een tikje lullig is (maar daarom niet minder grappig) en minstens één mooi meisje in een hoofdrol. Voila, Blade Trinity.
De actiescènes zijn heel mooi, hoewel het af en toe ietwat te onoverzichtelijk wordt, naar mijn smaak. De vampierjagers beschikken over leuke, absurde wapens en snufjes zoals een boog, electrische pistolen (ik snap het nog niet helemaal), kogels met zilver of een UV ontploffing en 'The Arc' ('The two tips are connected by a UV beam, half as hot as the sun').
Jessica Biel, die dus dat mooie meisje in een hoofdrol is, ziet eruit om op te eten, ondermeer omdat ze loopt en vecht in een zeer sexy outfitje (eat your hart out, Catwoman). Wesley Snipes, onze ietwat antipathieke half-vampier, speelt zijn rol niet als zodanig, hij is eerder een belichaming van Blade: hard, cynisch en cool (zelfs als hij 'coutchicou' zegt tegen een baby die hij net gered heeft).
De slechterik van dienst is Dracula, I kid you not. Hij doet het niet slecht, maar ik vond persoonlijk Deacon Frost (de slechterik uit Blade I) toch angstaanjagender.
Beter dan een hond met vampierenDNA hoor ik u al denken; helaas, ook die spelen een rol in Trinity. Ach, ja, een mens moet zijn film met iets vullen.
Het probleem is echter dat ik dat gevoel wel meer kreeg, dat ze hun film gewoon aan het vullen waren. Niet echt vaak, maar soms ontsnapte het nut van een bepaalde scène mij volledig. Storend werd dit echter nooit.
Om af te sluiten: ook Trinity ontsnapt niet aan het huidige 'als-we-overal-reclame-instoppen-zullen - ze-er-wel-door-beïnvloed-worden' fenomeen. In dit geval gaat het om Apple in het algemeen en de I-Pod in het bijzonder. Maar als ze hiermee de echt wel héél mooie CGI (Computer Generated Images) - en eens te meer: eat your hart out, Catwoman - konden bekostigen, so be it.
maandag, december 13, 2004
Man can dream
Ik ben een beetje moe, dus is het tijd voor een copy/paste-je (ik denk dat dit een neologisme is dat snel ingeburgerd zal raken).
Love Me Do
The Beatles
Love, love me do.
You know I love you,
I'll always be true,
So please, love me do.
Whoa, love me do.
Love, love me do.
You know I love you,
I'll always be true,
So please, love me do.
Whoa, love me do.
Someone to love,
Somebody new.
Someone to love,
Someone like you.
Love, love me do.
You know I love you,
I'll always be true,
So please, love me do.
Whoa, love me do.
Love, love me do.
You know I love you,
I'll always be true,
So please, love me do.
Whoa, love me do.
Yeah, love me do.
Whoa, oh, love me do.
Love Me Do
The Beatles
Love, love me do.
You know I love you,
I'll always be true,
So please, love me do.
Whoa, love me do.
Love, love me do.
You know I love you,
I'll always be true,
So please, love me do.
Whoa, love me do.
Someone to love,
Somebody new.
Someone to love,
Someone like you.
Love, love me do.
You know I love you,
I'll always be true,
So please, love me do.
Whoa, love me do.
Love, love me do.
You know I love you,
I'll always be true,
So please, love me do.
Whoa, love me do.
Yeah, love me do.
Whoa, oh, love me do.
zaterdag, december 11, 2004
I'm my bestest friend
Toen ik vandaag door de Egokatern van 'De Morgen' was aan het bladeren, heb ik voor het eerst de column van dat Nederlandse sletje volledig gelezen. Dit is trouwens niet grof bedoeld, want ze heeft zelf gezegd 'ik ben een slet en ik ben er trots op' (of iets in die trant), dus ik accepteer slechts haar geuzennaam. Maar soit, het feit dat ze een jongen die met haar teddybeer haar borsten had betutteld het bed heeft uitgejaagd is begrijpelijk, maar interesseert mij eerlijk gezegd niet en getuigt van een openheid ten aanzien van de hele wereld die ik niet nodig vind.
Als inleiding kan dat tellen.
Het hoofdartikel ging over ingebeelde vriendjes en over hoe die de emotionele ontwikkeling bevorderen. Ouders hoeven dus niet ongerust te zijn (fat chance). Maar voor één keer wil ik Ego wel gelijk geven. Ik heb in zekere zin ook een imaginaire vriend (jaja, over de imaginaire vriendin zijn we het allemaal al langer eens), zei het dan niet iemand met knopen als ogen die ik consequent 'Danny' noem.
Neen, mijn steun en toeverlaat in de harde wereld ben ikzelf. Deze entiteit - ik zal hem ik-bis noemen - is zeer rationeel en kan enkel door slaaptekort of intoxicatie uitgeschakeld worden, hoewel hij zelfs dan op de achtergrond aanwezig blijft denk ik, aangezien ik nog nooit stomme dingen heb gedaan in welke toestand dan ook (wel, goed, dat is ook weer een leugen, maar een veralgemening op z'n tijd leidt zelden tot spijt). Ook als ik mij verveel weet hij altijd een discussie op gang te trekken die genoeg entertainmentwaarde bevat om mij niet luid en genant te doen zuchten.
Ook behelst hij mijn zelfdiscipline, waardoor het jammer is dat ik me zelden verplicht voel naar hem te luisteren.
Ik ga er vanuit dat het artikel eindigt met te zeggen dat de kinderen hun imaginaire vriendjes op een bepaalde leeftijd loslaten (Ego vindt zelden iets nieuws, ze recycleren vooral); maar aangezien ik betwijfel dat twee mensen ooit perféct bij elkaar kunnen passen (als vrienden, als minnaars of als wat dan ook), blijf ik bij mij letterlijke wederhelft, wiens lotgevallen zo nauw met de mijne samenhangen, dat je haast van eenzelfde persoon kan spreken.
ps: het trutje is vershwunden (pardon my french); victorie van de ratio?
Als inleiding kan dat tellen.
Het hoofdartikel ging over ingebeelde vriendjes en over hoe die de emotionele ontwikkeling bevorderen. Ouders hoeven dus niet ongerust te zijn (fat chance). Maar voor één keer wil ik Ego wel gelijk geven. Ik heb in zekere zin ook een imaginaire vriend (jaja, over de imaginaire vriendin zijn we het allemaal al langer eens), zei het dan niet iemand met knopen als ogen die ik consequent 'Danny' noem.
Neen, mijn steun en toeverlaat in de harde wereld ben ikzelf. Deze entiteit - ik zal hem ik-bis noemen - is zeer rationeel en kan enkel door slaaptekort of intoxicatie uitgeschakeld worden, hoewel hij zelfs dan op de achtergrond aanwezig blijft denk ik, aangezien ik nog nooit stomme dingen heb gedaan in welke toestand dan ook (wel, goed, dat is ook weer een leugen, maar een veralgemening op z'n tijd leidt zelden tot spijt). Ook als ik mij verveel weet hij altijd een discussie op gang te trekken die genoeg entertainmentwaarde bevat om mij niet luid en genant te doen zuchten.
Ook behelst hij mijn zelfdiscipline, waardoor het jammer is dat ik me zelden verplicht voel naar hem te luisteren.
Ik ga er vanuit dat het artikel eindigt met te zeggen dat de kinderen hun imaginaire vriendjes op een bepaalde leeftijd loslaten (Ego vindt zelden iets nieuws, ze recycleren vooral); maar aangezien ik betwijfel dat twee mensen ooit perféct bij elkaar kunnen passen (als vrienden, als minnaars of als wat dan ook), blijf ik bij mij letterlijke wederhelft, wiens lotgevallen zo nauw met de mijne samenhangen, dat je haast van eenzelfde persoon kan spreken.
ps: het trutje is vershwunden (pardon my french); victorie van de ratio?
dinsdag, december 07, 2004
Something like 'Poochy', but a little more...proactive
Deze zin komt uit The Simpsons, een aflevering van rond de eeuwwisseling (maar aangezien mijn tijdsgevoel even accuraat is als een blinde bejaard met Parkinson die een volautomatisch machinegeweer in zijn handen heeft: give or take a few years). Ik moest er hartelijk om lachen, aangezien proactive (of proactief, zo u wil) niet echt iets leek te betekenen. Het is positief, maar wat het precies is, wordt niet uitgelegd in de aflevering.
Fast forward to the present day.
Ik wandelde gisteren naar huis en kwam voorbij het politiekantoor op de Oudaan. Ik zie daar een beschilderde oproertruck staan (grote truck, grote banden, bepantserd, donkerblauw, u kent ze wel) waar op de achterkant: 'proactie en preventie' opstaat.
Dus, goed en wel thuisgekomen zoek ik het op in het woordenboek op mijn computer. Niks.
Dus, goed en wel thuisgekomen zoek ik het op in het woordenboek in mijn kast. Niks.
Dus, goed en wel thuisgekomen zoek ik het op in het Engels-Nederlands woordenboek op mijn computer.
pro·ac·tive ['prou'wktiv] (bijvoeglijk naamwoord) (psychologie)
proactief
context
proactive inhibition
proactieve inhibitie
Great. Dan zullen we het maar als een samenstelling bekijken.
'pro-'
1 gunstig gezind ten opzichte van het genoemd
2 plaatsvervangend
'actie'
1 handeling, werking
2 gezamenlijk opgezet en tot uiting gebracht streven
3 gevecht, ontmoeting met de vijand
4 vervolging
5 aandeel in een onderneming
Conclusie: nu heb ik totaal geen idee meer wat het zou kunnen betekenen, aangezien de tien verschillende mogelijkheden (2x5, savvy) in enorm veel omstandigheden zouden gebruikt kunnen worden.
Ach, ja, ik ga me er niet te proactief tegenover opstellen...
Fast forward to the present day.
Ik wandelde gisteren naar huis en kwam voorbij het politiekantoor op de Oudaan. Ik zie daar een beschilderde oproertruck staan (grote truck, grote banden, bepantserd, donkerblauw, u kent ze wel) waar op de achterkant: 'proactie en preventie' opstaat.
Dus, goed en wel thuisgekomen zoek ik het op in het woordenboek op mijn computer. Niks.
Dus, goed en wel thuisgekomen zoek ik het op in het woordenboek in mijn kast. Niks.
Dus, goed en wel thuisgekomen zoek ik het op in het Engels-Nederlands woordenboek op mijn computer.
pro·ac·tive ['prou'wktiv] (bijvoeglijk naamwoord) (psychologie)
proactief
context
proactive inhibition
proactieve inhibitie
Great. Dan zullen we het maar als een samenstelling bekijken.
'pro-'
1 gunstig gezind ten opzichte van het genoemd
2 plaatsvervangend
'actie'
1 handeling, werking
2 gezamenlijk opgezet en tot uiting gebracht streven
3 gevecht, ontmoeting met de vijand
4
5
Conclusie: nu heb ik totaal geen idee meer wat het zou kunnen betekenen, aangezien de tien verschillende mogelijkheden (2x5, savvy) in enorm veel omstandigheden zouden gebruikt kunnen worden.
Ach, ja, ik ga me er niet te proactief tegenover opstellen...
maandag, december 06, 2004
I'm the king of the world!
Deze uitspraak van Leonardo Dicaprio in 'Titanic' is de meest waardeloze filmuitspraak tot op de dag van vandaag, zo blijkt uit een enquête van voedingsfabrikant Warburtons (om nog waardelozere reclame te produceren?)
De reden hiervoor lijkt me duidelijk: de enige koning van de wereld ben ik.
Duh...
De reden hiervoor lijkt me duidelijk: de enige koning van de wereld ben ik.
Duh...
zaterdag, december 04, 2004
Act 1, scène 2
[V&M zitten aan tafel en zijn aardappelen aan het schillen]
H: Elke boreling is een sterveling.
M: Wat ben jij weer vrolijk.
H: Elke boreling is een sterveling.
V: Hij heeft een goudstuk en denkt dat hij de schat gevonden heeft.
H: Iedereen sterft toch, uitstel is geen afstel.
V: Cowards die many times before their death. The valiant never taste death but once. Aldus Shakespeare.
H: En dat betekent...
V: Dat iemand die lang en veel piekert over de dood zichzelf nutteloos radeloos maakt, terwijl hij die zich er niets van aantrekt er enkel op het einde van zijn leven mee wordt geconfronteerd.
H: Ik heb mijn piekeren al gedaan en mijn conclusies al getrokken.
V: En kijk, je bent er nog! Fantastisch! Kan je dan de rest van de aardappelen schillen, sterveling?
M: Plaag hem toch niet zo.
V: Slechts door prikkeling is er actie.
H: Zoals het schillen van aardappelen.
V: Bijvoorbeeld.
H: Holle wijsheid door een hol leven. Wat had ik anders verwacht.
V: Wat bedoel je daarmee?
M: Je doet zo vreemd vandaag.
H: Niets, niets, laat maar. Het maakt niet meer uit.
H: Elke boreling is een sterveling.
M: Wat ben jij weer vrolijk.
H: Elke boreling is een sterveling.
V: Hij heeft een goudstuk en denkt dat hij de schat gevonden heeft.
H: Iedereen sterft toch, uitstel is geen afstel.
V: Cowards die many times before their death. The valiant never taste death but once. Aldus Shakespeare.
H: En dat betekent...
V: Dat iemand die lang en veel piekert over de dood zichzelf nutteloos radeloos maakt, terwijl hij die zich er niets van aantrekt er enkel op het einde van zijn leven mee wordt geconfronteerd.
H: Ik heb mijn piekeren al gedaan en mijn conclusies al getrokken.
V: En kijk, je bent er nog! Fantastisch! Kan je dan de rest van de aardappelen schillen, sterveling?
M: Plaag hem toch niet zo.
V: Slechts door prikkeling is er actie.
H: Zoals het schillen van aardappelen.
V: Bijvoorbeeld.
H: Holle wijsheid door een hol leven. Wat had ik anders verwacht.
V: Wat bedoel je daarmee?
M: Je doet zo vreemd vandaag.
H: Niets, niets, laat maar. Het maakt niet meer uit.
woensdag, december 01, 2004
Act 1, scène 1
H: To be or not to be; that's the question.
Neen, dat wás de vraag. Ik heb mijn antwoord reeds gevonden.
De meeste mensen weigeren erover na te denken. Ze strompelen door het leven met een doel voor ogen waarvan ze weten dat ze het nooit zullen bereiken. U kent ze wel, 'the living dead', vastgeklampt aan de illusie van een strohalm. En de enige reden dat ze niet opgeven is hun onbewuste overlevingsinstinct; een overblijfsel van toen het menselijk ras nog voor het individu kwam. Toen leven nog werd overschaduwd door overleven.
Een machine die overbodig is geworden, breekt men af; een theorie die onwaar blijkt, wijst men af; en een gebarsten bord gooit men zonder moeite in de vuilbak.
Maar wat met een mens? Een mens zonder nut zal men niet recycleren; heeft hij geen waarde voor de maatschappij zal men hem niet de rug toekeren; heeft hij geen doel meer, zal er toch alles aan gedaan worden om hem doorheen het leven te slepen, met alle gevolgen vandien.
En waarom? Vanwege het christelijke idee dat God hem zal straffen? Of zodat hij toch zal blijven consumeren?
G: Omdat een mens nooit nutteloos of waardeloos is. Voor iemand die het verstand wil prediken, baseer je verdomd veel argumenten op gevoel. We hebben deze discussie al zo vaak gevoerd, jongen, en nooit slaag je erin om mij te overtuigen. Ik denk zelfs niet dat je jezelf overtuigt.
[H steekt een sigaret op en gaat op de rand van het podium zitten]
G: Wat als het doel van het leven simpelweg het leven zelf is?
H: Dan zijn er nog genoeg mensen om mijn plaats in te nemen. Je bent trouwens een schijnheilige hypocriet: je wil mij niet redden, je wil enkel jezelf redden.
G: Ik denk dat je een beetje in de war bent. Alles wat ik ooit heb gedaan was om jou te beschermen.
H: Eigenbelang. De enige reden die jij hebt om mijn mentale gezondheid in stand te houden is dat je gesteld bent op je privacy. Wat zei je ook weer? 'Moest je schizofreen zijn, dan zou ik waarschijnlijk het bed moeten delen met een kinderlijke nachtmerrie.' Toen vond ik het grappig, maar nu weet ik dat je het meende.
G: Ik laat niet toe dat je dit jezelf aandoet. Hoor je me?!
S: Laat hem toch met rust. Hij heeft zijn beslissing genomen en jij bent inderdaad een hypocriet.
G: Ik ben te laat, hé? De gekken hebben het gekkenhuis overgenomen!
H: Stop met je nietsbetekenende clichés, het is heel vermoeiend.
[G beent kwaad van het podium; S gaat naast H zitten]
S: Ben je er zeker van dat dit is wat je wil?
H: Er is geen andere uitweg, buiten die van het ingebeelde strohalmpje, maar ik heb mijn eigenwaarde nog.
S: In tegenstelling tot sommigen hier. Ik weet dat je van plan bent om het tegen je ouders te zeggen, maar denk je niet dat ze je op alle mogelijke manieren gaan tegenwerken?
[H haalt een pil boven]
H: Achtenveertig uur en het is gedaan. Niemand die er nog wat aan kan doen.
S: Just like that?
[H slikt de pil in]
H: Just like that.
Neen, dat wás de vraag. Ik heb mijn antwoord reeds gevonden.
De meeste mensen weigeren erover na te denken. Ze strompelen door het leven met een doel voor ogen waarvan ze weten dat ze het nooit zullen bereiken. U kent ze wel, 'the living dead', vastgeklampt aan de illusie van een strohalm. En de enige reden dat ze niet opgeven is hun onbewuste overlevingsinstinct; een overblijfsel van toen het menselijk ras nog voor het individu kwam. Toen leven nog werd overschaduwd door overleven.
Een machine die overbodig is geworden, breekt men af; een theorie die onwaar blijkt, wijst men af; en een gebarsten bord gooit men zonder moeite in de vuilbak.
Maar wat met een mens? Een mens zonder nut zal men niet recycleren; heeft hij geen waarde voor de maatschappij zal men hem niet de rug toekeren; heeft hij geen doel meer, zal er toch alles aan gedaan worden om hem doorheen het leven te slepen, met alle gevolgen vandien.
En waarom? Vanwege het christelijke idee dat God hem zal straffen? Of zodat hij toch zal blijven consumeren?
G: Omdat een mens nooit nutteloos of waardeloos is. Voor iemand die het verstand wil prediken, baseer je verdomd veel argumenten op gevoel. We hebben deze discussie al zo vaak gevoerd, jongen, en nooit slaag je erin om mij te overtuigen. Ik denk zelfs niet dat je jezelf overtuigt.
[H steekt een sigaret op en gaat op de rand van het podium zitten]
G: Wat als het doel van het leven simpelweg het leven zelf is?
H: Dan zijn er nog genoeg mensen om mijn plaats in te nemen. Je bent trouwens een schijnheilige hypocriet: je wil mij niet redden, je wil enkel jezelf redden.
G: Ik denk dat je een beetje in de war bent. Alles wat ik ooit heb gedaan was om jou te beschermen.
H: Eigenbelang. De enige reden die jij hebt om mijn mentale gezondheid in stand te houden is dat je gesteld bent op je privacy. Wat zei je ook weer? 'Moest je schizofreen zijn, dan zou ik waarschijnlijk het bed moeten delen met een kinderlijke nachtmerrie.' Toen vond ik het grappig, maar nu weet ik dat je het meende.
G: Ik laat niet toe dat je dit jezelf aandoet. Hoor je me?!
S: Laat hem toch met rust. Hij heeft zijn beslissing genomen en jij bent inderdaad een hypocriet.
G: Ik ben te laat, hé? De gekken hebben het gekkenhuis overgenomen!
H: Stop met je nietsbetekenende clichés, het is heel vermoeiend.
[G beent kwaad van het podium; S gaat naast H zitten]
S: Ben je er zeker van dat dit is wat je wil?
H: Er is geen andere uitweg, buiten die van het ingebeelde strohalmpje, maar ik heb mijn eigenwaarde nog.
S: In tegenstelling tot sommigen hier. Ik weet dat je van plan bent om het tegen je ouders te zeggen, maar denk je niet dat ze je op alle mogelijke manieren gaan tegenwerken?
[H haalt een pil boven]
H: Achtenveertig uur en het is gedaan. Niemand die er nog wat aan kan doen.
S: Just like that?
[H slikt de pil in]
H: Just like that.
Abonneren op:
Posts (Atom)