What would Jesus earn?

“Amper één dag na kerstdag worden veel kerstcadeaus alweer verkocht via het internet.” Dat is het hoofdpunt van het nieuws vandaag om 14u.

Gefascineerd luisterde ik naar de verwonderde toon van de nieuwslezer die zich ofwel afvroeg hoe je die cadeautjes kon digitaliseren en doorsturen, dan wel waarom dit de eerste woorden uit zijn mond waren, op deze kerstdag die bijna, maar net niet, de eerste is.

Gebiologeerd, ook, hoorde ik aan hoe de woordvoerder van kapaza hierover uitleg verschafte, toch wel het belangrijkste nieuws van de dag. Dat het veelal cadeaus zijn die mensen dubbel hebben gekregen (hoe wéét zij dit?) en ook wel ongelukkige cadeaus (cadeautherapie kan ook geen wonderen verrichten).

Een teken des tijds, dacht ik, terwijl het me opviel dat er dit jaar niemand een boek voor mij gekocht had om de geboorte van Jezus te vieren. Hoekiger, harder en dommer, zo zal de toekomst altijd wel lijken, of je nu ontslagen wordt en je gezin amper eten kan geven, laat staan een kerstmaal, dan wel wanneer je loon plots gehalveerd wordt en je dan maar uit overtuiging ontslag neemt. Niet dat je met dat gehalveerde loon een probleem hebt om een gezin of twintig te voeden, maar het is een principekwestie, weetuwel.

Maar ach, allemaal slachtoffers, nietwaar? Ik kan me (vaagweg) inbeelden dat je al behoorlijk geschoffeerd moet zijn om een loon van ruim zeshonderdduizend euro af te slaan. Maar er staat natuurlijk geen prijs op waardigheid onder het miljoen.

Soit, elk individu heeft het recht om de middelvinger op te steken en weg te wandelen, zeker mensen die Johnny heten. Maar misschien moeten alle opinjisten toch een paar tellen langer nadenken over de stelling als zou een loon van een half miljoen per jaar niet genoeg zijn om competente mensen aan te trekken. Dan kan iedereen die minder dan €30 000 per maand verdient eindelijk de middelvinger laten zakken.

When you pry it from my cold, dead brain

Ja, goed, het is niets meer dan een stunt om onduidelijke publicitaire redenen, maar de pseudo-verkiezing van het Nederlandse woord dat u “in 2014 niet meer terug wil zien” laat toch een beetje een wrange smaak in mijn mond achter. Niet zozeer omdat ik overtuigend winnaar ‘kids’ een warm hart toedraag, al moet gezegd dat de redenen die worden aangehaald om het weg te stemmen (“omdat er al een Nederlands woord voor bestaat dat prima voldoet” – “Nutteloos hip” – “[een] schijnbaar joviaal woord, dat ook nog eens Engels is!”) mijn liefde voor ‘kids’ onmiddellijk doen verveelvoudigen.

Want het wordt mij snel duidelijk, binnen mijn niet-wetenschappelijke semantische theorie, dat alle kids kinderen zijn, maar dat zeker niet alle kinderen kids zijn. Kids dragen polo’s en doen aan polo, ze hebben een gsm vanaf hun zevende levensjaar en eten enkel gepelde druiven en gestoomde groenten. Geen enkel kind zal zich echter als kid omschrijven; het gebruik van het woord zegt waarschijnlijk dus meer over de gebruiker. U mag dat woord natuurlijk afwijzen uit een burgerlijke reflex die bang is van externe invloeden op de eigen, zuivere cultuur, maar helaas, too little, too late. Beter wordt het als u dit woord accepteert en in de armen sluit, inclusief de eigen, specifieke betekenis. Voorbeeld: “Willen jullie een stuk fruit? Een banaan? Een appel?” – “Ugh, wij eten enkel druiven die gepeld zijn.” – “Hmmm, wat een kids heb je daar grootgebracht…”

En wat is er trouwens mis met ‘swag’? Het bekt een stuk beter dan “gratis spullen met een merk- of productnaam op”, maar dat wist u natuurlijk! Of net niet, en is dat het enige woord dat u zich herinnerde uit de gesprekken met uw kinderen, samen met ‘yolo’, gefrustreerd en gepanikeerd omdat het niet in die vijftien jaar oude Van Dale staat en misschien betekent het wel drugs!

Waarom maak ik me er ook maar enigszins druk ik, vraagt u zich misschien af? Misschien ben ik ook wat gefrustreerd en gepanikeerd, volledig in het duister over het nut van die “Weg met dat woord” verkiezing, met een eclectische short list die naast ‘kids’, ‘swag’ en ‘yolo’, woorden als ‘dagdagelijks’ (niet correct en geen betekenisverschil met ‘dagelijks’) en ‘absoluut’ (een tamelijk standaard woord met een zeer brede betekenis dat niet zomaar vervangen kan worden), of zelfs ‘crisis’ bevat.

Maar ik snap het wel. Want door het beperken van de woordenschat, beperk je de realiteit, en een beperkte realiteit betekent een makkelijker leven. En in de opkomende participatiesamenleving, als een ontnuchterende selfie van onze maatschappij zoals ze de crisis denkt te doorstaan, is er enkel nog swag voor de kids, enkel een absoluut confederalisme dat het leven dagdagelijks tot een strijd maakt. Yolo!

 

 

What would Jesus do?

Hans Van Eyghen verdedigt met vuur en vreemde stellingen een abstracte christelijke traditie die niet aangevallen werd.

Hij zegt dat uitspraken over ethische waarden altijd binnen een vorm van levensbeschouwing en ideologie liggen, wat me voor de hand liggend lijkt. Zeggen dat het recht op een gezond leven niet kan beargumenteerd worden “zonder zich te beroepen op een christelijk geloofspunt” lijkt me dan weer wat van de pot gerukt. Elk christelijk geloofspunt is immers net dat, een punt van geloof, waardoor elk argument ultiem terug te brengen valt op ‘omdat God het zo wil’, wat voorbij gaat aan het feit dat de wil en werkwijze van een god verwoorden altijd wat nattevingerwerk is.

Maar, belangrijker, gaat het ook voorbij aan de basis van onze seculiere, humanistische maatschappij. Niet alleen is die ontsproten aan meer tradities dan enkel de christelijke, ze heeft inderdaad enkele axioma’s die niet op (rationele of theologische) argumenten rusten. Elk individu is gelijkwaardig, bijvoorbeeld. Waarom? Omdat dat ons uitgangspunt is.  Daarnaast kiest niemand hun geboorte, of hun ouders, en dus krijgt iedereen dezelfde basisrechten en –plichten. Los van huidskleur, geloof, geslacht, of wat dan ook, enkel omdat het mensen zijn. Omdat we dat zo hebben beslist.

En inderdaad, het doet weinig ter zake of het meisje zich weigerde te laten inenten uit religieuze motieven of niet. Ten eerste omdat het inenten in haar kindertijd had moeten gebeuren, dus lang voor ze zelf die beslissing bewust had kunnen maken. Ten tweede omdat elke argumentatie tegen vaccinaties meestal ongegrond is, maar vooral altijd ondergeschikt is aan de algemene voordelen die een hoge vaccinatiegraad met zich meebrengt.

Niemand is een eiland, ook niet die gemeenschappen die dat dolgraag zouden willen. En hoewel het recht op zelfbeschikking hoog staat aangeschreven in onze samenleving (hoger dan het recht op leven zelfs, en dit dan weer in tegenstelling tot de christelijke traditie), bereikt dit recht haar grenzen daar waar het anderen in gevaar brengt.

Les paysans

Een uur langer slapen, het helpt ons denkvermogen niet, bewijzen mijn verzamelde anekdotes. Maar wat moet jij met zo’n waarheidsbevestigende anekdotes, weldenkende mensen die toch nooit genoeg slapen? Niets, dat dacht ik wel.

In plaats daarvan gaan we nog eens kijken waar Sabam mee bezig is, want dat is ook altijd leuk. De FOD Economie heeft hen, in hun bevoegdheid van controleorgaan en straight man, gevraagd om niet naar het gerecht te stappen. “Belangenvermenging, of zoiets!” klinkt het bij Sabam, maar laten we wel wezen, de zelfverklaarde auteursrechtenmaatschappij heeft nog niet genoeg rechte einden gezien om er één te herkennen.

Wat ze willen is dat Belgacom, Telenet en Voo, in hun hoedanigheid van internetproviders, een vergoeding betalen aan Sabam van 3,4% van hun omzet. Waarom? Omdat het internet mensen de mogelijkheid geeft om auteursrechtelijk beschermde werken illegaal te downloaden.

Los van het feit dat Sabam een fractie van een fractie vertegenwoordigt, dat dit hetzelfde idee is als autobouwers alle snelheidsboetes te laten betalen, en dat 3,4% van de omzet waarschijnlijk veel te hoog ingeschat is*, betekent het ook de doodsteek voor het illegaal downloaden in ons land. De internetproviders zouden dat bedrag immers doorrekenen naar hun klanten en bijgevolg zouden wij, euh, zouden zij die illegaal downloaden, betalen aan “de auteurs” (lees: Sabam).

Er zou een heel nieuw systeem moeten komen om de inkomsten te verdelen, liefst over de makers van alles wat illegaal gedownload wordt (en hopelijk niet alleen voor wie lidgeld aan Sabam betaalt). Maar kan je internet ondertussen niet als basisrecht beschouwen? Misschien moeten we dan een progressieve cultuurbelasting invoeren, liefst zelfs Europees of, dromen mag, wereldwijd. Alle e-cultuur wordt gratis en de auteurs worden betaald naargelang hoe vaak hun werken gedownload worden. En op dat moment houdt algemeen directeur Christophe Depreter een persconferentie en zegt "Sa... BAM!", and he drops the mic.

Man, wat is Sabam vooruitstrevend. Fight on, brave philanthropists. Fight on.

* voor Telenet was de halfjaarlijkse omzet in 2012 727 miljoen; 3,4% van het jaarbedrag zou net geen 50 miljoen euro zijn. Voor Belgacom was de omzet in 2011 6,4 miljard; 3,4% hiervan is 217,6 miljoen. En ja, je kan dan wel zeggen dat daar ook telefonie en televisie bij zit, maar door alle bundels wordt het moeilijk, zo niet onmogelijk om dat uit elkaar te gaan houden. Sowieso is Sabam (omzet 2011: 140 miljoen) niet de organisatie die voor de moeilijke weg met minder inkomsten kiest.

Dààr sta je dan

Jawel, het is zo ver, we leven in de toekomst. Dat weet ik, omdat ik de tekens aan de wand kan lezen. Niet enkel de heikele, dystopische toestanden - oorlogen die worden uitgevochten tussen arme sloebers en hoogtechnologische imperiums (om eens niet het woord 'rijken' te gebruiken); opstanden over schaarse grondstoffen die niet echt schaars, maar enkel kunstmatig duur gemaakt zijn; YouTube filmpjes uit de ruimte. 

Nee, ik kan ook de letterlijke tekenen aan de wand in het station van Brussel-Centraal lezen, die me vertellen dat er nu ook robots verkocht worden aan particulieren. Dweil- en stofzuigrobots, want de toekomst moest ergens beginnen; ook wel seksistische robots, die ervan uitgaan dat enkel meisjes op netheid gesteld zijn, want de toekomst moet ook niet te snel komen.

In schril contrast daarmee staan de toiletten in Brussel-Centraal. Niet dat er daar niet goed gepoetst wordt. En zo'n dweilrobot zal ook nog wat zelfbehoud moeten leren voor het (zij?) daar tewerkgesteld kan worden. Maar de technologie die er wel is, kan ik alleen maar als een stap terug zien: poortjes waar je vijftig cent moet insteken, maar die dit enkel kunnen ontvangen in de vorm van één, krachtig geduwd muntstuk, waardoor men ernaast een toiletmadam heeft moeten neerpoten die, met geheel onterechte minachting, de mensen terechtwijst als die de noodeloos beperkte technologie niet onmiddellijk doorhebben en ondertussen ook met het tempo van een robuust zeebeest muntstukken wisselt waar nodig (lees: voortdurend).

Maar er lopen wel mannen rond die kuisen, daar in Brussel-Centraal, dat dan weer wel. De toekomst, zeg ik u!

Shht, hier betaalt men meer...

In reactie op Marc Hooghe (DS 13/09)

We betalen voor stilte, zo verantwoordt Marc Hooghe het onderscheid tussen de eerste en tweede klasse rijtuigen op de trein. Dat is geen argument zonder basis, maar het doorstaat toch moeilijk de toetsing aan de realiteit.

Sowieso willen de meeste pendelaars in de eerste plaats rust, zeker 's ochtends. Dan zijn luid kwetterende en bulderlachende mensen echter verstorender dan de baslijn van het dubstepnummer van die jonge snaak naast u. Uiteraard vindt u minder van beide in de eerste klasse, omdat er simpelweg minder mensen zitten.

Hoe vaak wordt een vraag om de muziek wat stiller te zetten echter botweg geweigerd? Het is moeilijk in te schatten hoeveel lawaai er naar buiten toe wordt uitgestoten met oortjes in, maar wees gerust, er zijn amper mensen die daar bewust hun medereizigers mee willen storen. 

Integendeel, voor wie een eerste klasse ticket te duur is, zijn oortjes of een koptelefoon de makkelijkste oplossing om toch ook dat beetje rust tijdens het pendelen te verkrijgen.

In dat opzicht neigt het concept van eerste klasse rijtuigen eerder naar dat van de 'gated communities': het plebs staat me niet aan, dus betaal ik om me ervan af te schermen, eerder dan een manier te zoeken om naast elkaar te bestaan, bijvoorbeeld door het aangaan van een minimale dialoog.

Een afgeladen volle trein is voor niemand leuk, zeker niet als er nog plaats is in de eerste klasse. Een herdoping naar 'stille zone' lost dat probleem niet op. Zullen we in plaats daarvan misschien proberen om de gemeenschappelijke ruimte te delen, als volwassen mensen die wederzijdse empathie kunnen opbrengen? Dat lijkt me lekker rustig.

Mijn verhaal, schoon verhaal

In reactie op dit stuk, dat u jammer genoeg enkel online kan lezen als u geld geeft aan De Standaard.



Het land lijkt verdeeld in twee groepen mensen: zij die geloven in het Belgische verhaal en zij die de Vlaamse identiteit in alle opzichten superieur vinden aan dat artificieel Belgisch concept. Oh, en alle mensen die zich niet zo opwinden over dat soort holle symbolen, maar hen horen we niet, dus zij zijn niet relevant.

Omdat ik me mijn relevantie erg aantrek, wil ik toch vermelden dat ik voluit 'welles!' ga roepen waar Peter De Roover 'nietes!' schrijft. Want dat hij zich honend uitlaat over een verwijzing van Kristof Calvo naar een Belgische realiteit verbaast me niet van iemand die stellingen met argumenten verwart, en polemiek met overtuigingskracht.

Wat ik aan de andere kant wel ('wel!') grappig vind, is dat hij de 'sociologische realiteit voor de mensen die er wonen', in Vlaanderen welteverstaan, staaft met een verhaal over zijn concentratieschool. Dat is immers een microkosmos, en het plakken van een Vlaams etiket op hun gedeelde waarden en opvattingen is niet accurater dan een Belgisch etiket. De Luxemburger staat niet verder van de Antwerpenaar dan de West-Vlaming. Ik deel met allebei een deel van mijn leefwereld en snap niet waarom de ene wel en de andere niet tot mijn sociologische realiteit zou behoren.

Maar ik kan wel redenen bedenken waarom Calvo voor een positief Belgisch nationalisme gaat, al wil ik hem zeker geen woorden in de mond leggen. Dat België met haar uit noodzaak gegroeid compromismodel waarschijnlijk beter slaagt in het opbouwen van een vreedzame samenleving op het kruispunt van Europa, bijvoorbeeld. Beter dan het gemythologiseerde Vlaanderen, alleszins, dat opnieuw en opnieuw, bij monde van haar voorvechters, die nette mensen, laat zien dat het eerder gericht is op afschermen en uitsluiten, met repressie als het kan, met socio-economische maatregelen als het moet.

Om maar te zeggen: pas op met het beperken van je realiteit, want voor je het weet is die niet groter dan je neus lang is.

Iets geschreven

Ik wou iets schrijven. Het is te zeggen, ik had de intentie iets te schrijven, met titel en al (dat hoeft weliswaar niet veel te betekenen, ik bedenk graag en veel titels), maar ondertussen ben ik alles behalve die intentie ergens in mijn hoofd kwijtgeraakt. Dus is er dit: doelloos, maar niet stuurloos; nutteloos, maar niet geheel gespeend van intentie.

Ben Affleck als Batguy; sure, what do I care? Man of Steel was een kutfilm, las ik ergens op het internet en bijgevolg zal Man of Steel 2, Men of Steel* in het beste geval beter worden dan ik nu vrees (in which case: yay!), maar waarschijnlijk verdrinkt het in fletse actie en onlogische karakterontwikkeling, een beetje zoals de Bijbel.

Meer daarover in de komende twee jaar.

En nu, als fallback voor een gebrek aan inspiratie: mijn mening over films die nu in de cinema zijn en die ik op z'n minst met een half oog gezien heb.

After Earth

Gênant; had nooit voorbij de conceptuele fase moeten gaan; als je film zich 1000 jaar in de toekomst afspeelt op een verwoeste Aarde, zorg dan voor de ruïnes van onze beschaving, in plaats van één uitgestrekte jungle, en vraag op voorhand aan iemand of diersoorten noemenswaardig kunnen evolueren op die tijd (het antwoord is neen). Ook: acteertalent is niet genetisch.

Elysium

Zeker ok; Sharlto Copley is goed als Zuid-Afrikaanse psychopaat ("Lekker!"), design is vrij goed, al is het vastschroeven van een exo-skeleton door vinger dikke bouten zomaar in je rug te draaien volgens mij, uh, niet realistisch. Daarnaast, mooie robots: goed ontworpen en fantastisch om ze in beweging te zien; jammer wel dat ze in de derde act plots even verdwenen lijken.

Now You See Me

Een tv-film: goeie cast die jammer genoeg zonder veel vuur acteert; leuk scenario dat zeer voorspelbaar is in haar verrassingen. Iets voor een verloren maandag.

Pacific Rim

Tja, giant robots fighting huge alien lizards. Heel leuk als dat je ding is, maar iets anders valt er niet echt te rapen.

The Wolverine

Oh, wat een gemiste kans. En terwijl ik dit neertokkel als laatste recensie (ik werk niet alfabetisch) bedenk ik me dat dit mijn plan was voor een nieuw stukje: hoe The Wolverine massaal veel beter gemaakt had kunnen worden. Check back soon.

World War Z (of World Z War, volgens sommigen)

Meh, een paar goeie scènes, een paar momenten die waarschijnlijk beter zijn in het boek en een flauw einde. Forgettable.

* Oh Clark! - Oh, Bruce...

Heeft het wel zin?

Het was de volgende zin die mijn aandacht trok, in dit stukje dat al mijn goed genurturede reflexen in actie deed komen, al is de zin zelf perfect onschuldig: “Rik Torfs vindt het belangrijk om euthanasie te situeren in de context van het levenseinde.” Jahaa, die Rik Torfs toch, met zijn gekke ideeën.

Het lijkt me voor de hand te liggen, euthanasie te situeren in de context van het levenseinde. De briefschrijvers lijken het nodeloos beperkend te vinden, want “[d]e persoon die om euthanasie vraagt, lijkt soms gereduceerd te worden tot deze vraag, met maar twee mogelijke antwoorden: ja of neen. Mag dood of mag niet dood.” Persoonlijk denk ik dat de juiste terminologie “wil dood, of wil niet dood” is, maar goed, als je in een hogere (al)macht gelooft, is al dat gedoe over vrije wil toch maar een doekje voor het bloeden.

‘Ach, Folker, jij rabiate anti-klerikaal’, hoor ik u al naar uw beeldscherm slingeren, en ja, toegegeven, die bovenvermelde reflexen zijn in de eerste plaats geen fan van geïnstitutionaliseerde ongein. Zingeving is een belangrijk aspect van het leven, zeker bij een nakend einde ervan. Wie ben ik? Wat ben ik? Hoe verhoud ik mij tegenover mijn omgeving en tegenover die onoverzichtelijke en, laten we eerlijk zijn, best angstaanjagende realiteit? Dat zijn vragen waar iedereen mee zit, die in wezen onbeantwoordbaar zijn, maar die, daarom of desondanks, zeker niet zomaar weggewuifd kunnen worden.

Maar laten we het alsjeblief geen ‘spiritualiteit’ noemen, zeker niet bij monde van mensen die allen uit instituten komen die nog steeds een grote, blinkende K vooraan hun letterwoord hebben staan. En al helemaal niet als je het in de eerste plaats over psychologie en filosofie hebt: “Al vroeg in de opleiding moeten studenten genees- en verpleegkunde bewust gemaakt worden van de spirituele dimensie van de mens, van de rol die zorgverleners daarin mogen opnemen, en moet er aandacht zijn voor zelfzorg.”

Pas op, ik snap en ondersteun tot op zekere hoogte het idee dat een goeie zorgverlener (en dat geldt evengoed bij een ‘normaal’ overlijden, bij een geboorte, of bij een handicap) moet kunnen omgaan met zowel de psychologische als de filosofische implicaties van wat we maar zeer breed levensveranderingen zullen noemen. Maar het woord ‘spiritualiteit’ verwijst expliciet naar het concept van geesten, lichaamsloos bewustzijn, en bij uitbreiding naar de ziel en naar de Heilige Geest, ook wel archaïsch bijgeloof genoemd door (k)ettertjes als ik.

En daarenboven is mijn Tsjeef-O-Meter zachtjes (en niet onaangenaam) aan het vibreren als ik een zin als deze lees: “De vraag naar euthanasie is de ultieme ervaring van zinloosheid van het resterende leven en van het niet meer betekenisvol kunnen invullen van de dag.” Alsof de meeste mensen die om euthanasie vragen zich hoofdzakelijk vervelen. ‘Misschien is het volgende leven wat interessanter.’

Hun gescherm met de Wereldgezondheidsorganisatie, wel, dat zullen we maar op een interpretatieverschil steken: “Do not impose your own views.” of “Protect your patient from overenthusiastic evangelists.” Indeed.

This isn't the solution you're looking for

Ik ben geen ingenieur, en hoogstens een ‘zachte’ wetenschapper, maar ik doe over het algemeen mijn best om op z’n minst de abstracte concepten te snappen die aan de basis van onze technologie liggen. Laten we zeggen dat als onze maatschappij morgen instort, ik wel geloof dat ik binnen het jaar een rudimentaire verbrandingsmotor zou kunnen bouwen. Al hoeft dat niet onmiddellijk getest te worden.

Het is vanuit dat oogpunt dat ik me geregeld in de haren krab als ik we binnen een tijdspanne van enkele maanden eerst een energietekort zien aankomen en  vervolgens een energieoverschot vrezen. De oplossing lijkt me immers voor de hand te liggen: waterstof. Bouw een paar centrales die in het geval van een stroomoverschot waterstof produceren en, als de winter dreigt, het energietekort opvangen.

Sure, er zit verlies op zo’n omzetting, maar dat lijkt me niet echt een argument als het alternatief een black-out is. En, sure, het zal niet gratis zijn, maar opnieuw: zijn black-outs dan beter? Een oppervlakkige gegoogle leert ook dat dit geen nieuw probleem is, maar al meer dan een decenniumgeleden op de radar is verschenen.

Waarom bouwen we geen grote waterstofsilo’s, die we in de zomer vullen als onze zonnepanelen op volle kracht draaien, zodat we ons in de winter geen zorgen moeten maken over welke eindige brandstoffen we verder willen uitputten? Geef deze meisjes (oneindig veel betere ingenieurs dan ik) een paar miljoen en besef dat stroom niet stinkt. Maar het beheer van ons energienet wel een beetje.

And I don't even really care for Superman...

Oy vey. To me, ‘Man of Steel’, the new Superman film, was an enormous disappointment. A much better movie than ‘Star Trek Into Darkness’ (seriously, captain Kirk is such a moron he shouldn't even be a redshirt, let alone in command), sure, but still much more of a letdown. But that’s probably because I had pretty high expectations  for ‘Man of Steel’, which were only enforced in the first half of the movie, only to come crashing down in a flurry of boring battles and bland bullshit.

Spoilers to follow, of course. You should probably see the movie first. It's, uhm, pretty.

Perhaps its biggest problem is the attempt to make Superman more grounded and less fantastic. It ends up missing both marks, however, with a myriad of uncanny coincidences or stupid decisions that very overtly force the story forwards. But more on that later, maybe. We'll start at the beginning, when I was still a bit giddy with anticipation.

Krypton looks nice, even if it’s a war zone. I’m not sure why an advanced spacefaring civilization would inscribe their version of the Human Genome Project (that’s what the Codex is, right?) on what looks like half a fossilized skull, but I'm not that ethnocentric, so what do I care. And Russel Crowe, as Superman’s father (and, I think, the only fertile man on Krypton), riding a huge, mammalian dragonfly was also nice; like riding a horse through a modern war zone. Perhaps a pity that Crowe, a scientist, is the one physically holding off the bad guy, while his wife calculates a course to Earth for their child. It seems like it would make more sense to have the scientist do the sciency things and have Superman’s mother, who has no other characteristics than ‘loving’, ‘caring’ and ‘fertile’, be a warrior. But alright, baby steps.

And would you mind quitting your job to take care of the housework?

So yeah, Kal-El / Clark Kent / Superman flies to Earth in a minivan-sized pod and crashes into the field of Jonathan and Martha Kent. They find the child and hide the pod in the barn, I assume, because they don’t risk redoing this scene. Instead, the pod crashes at night and as his new father explains: “We always thought the government would come for you, but no one ever did.” I guess NORAD wasn't that busy tracking UFOs over their airspace during the Cold War.

Clark grows up to be a sullen, introverted and bullied boy, because he’s unable to fight back in any way, shape or form. Apparently the only way to stand up to bullies is to give them a serious beat down. Sure, Clark would kill them if he lashed out in anger, but if he can hold a glass without breaking it, I’m sure he can learn to slap someone without dislocating their jaw. Or he could become a gifted speaker, turning his enemies into his allies using his silver tongue. But no, when faced with annoying peers, the boy just shuts down and curls up, like a bald hedgehog.

Exactly like that.

Kevin Costner's education (who plays Pa Kent) is seriously lacking in other ways as well. Like when Clark saves his entire class from drowning, his father scolds him for it. So Clark asks… wait, this is in the trailers. Here, this part, until 1:03. So that's his advice to his seemingly immortal son? Screw other people, they're dicks, look after yourself first. Luckily, Kevin Costner commits suicide to save an old dog, or something, in a silly tornado scene written exclusively to kill off Kevin Costner. That's commendable, I guess, but pro tip: don't take shelter under an overpass if there's a twister around. Seriously!

Oh, but shoot, this was the part of the movie I still liked. Well, blah, I'm just going to rip it a new one.

Simply put: every main character in ‘Man of Steel’ is a moron in some way or another. That doesn't have to be a bad thing (I love both Futurama and Arrested Development), but it is if you take yourself so seriously. 

For example, his mom is being threatened by bad guy General Zod, his second in command and a nameless flunky. What does our “living god” do? He picks up Zod and flies off, leaving his mother to fend off the other two. It works, sure, but only because Kryptonians don’t understand emotional attachment. Wait, no, they totally do, because what other reason could they have to take Lois Lane along when they take Superman? Oh, right, they take her along so they can lock her up, for no apparent reason, in a room with a Kryptonian keyhole and, don’t you know, she has a Kryptonian key and can rescue Superman with it. Coincidence? Fate? Bad writing?

The four-leaf clover Lois ate as a toddler?

Anyway, they just leave her, Ma Kent, the only person on the entire planet Superman has an actual connection with (no, Lois doesn't count yet, he's know her for less than a week). Maybe they feel bad about  blackmail? Ha, fuck no, Zod's subcommander explicitly states that they have no morals. Like, at all. Which is also really stupid, because at the beginning of the movie Zod shouts “Heresy!” when he heard Kal-El popped out of a vagina, instead of coming from the bio-mechanical baby farm, like normal people, so he has some twisted morals at least.

But the movie flipflops like a pro, also on its pseudo science stance. Superman is super for a reason and every nerd worth his salt knows it's because of our yellow star. That's not a hallowed, untouchable concept to me, but Russel Crowe repeats it at the beginning of the movie, something about his cells sucking up the radiation. 

Hmmm, cancer.

However, when Supermoron walks into a Kryptonian atmosphere: bam, he's human again. Earth oxygen: bam, Superman. Also, evil Zod remains mildly strong while exposed to a yellow sun, but becomes SuperZod once he breathes our air. So, yeah, they should've just kept their mouths shut about solar radiation, because clearly it's totally irrelevant.

Which brings us to the script's biggest problem: Zod is a soldier who's prime directive is to protect Krypton, but I'm pretty sure any random human private, let alone an experience general, would do a much better job of it. With a little subterfuge, or even diplomacy, Earth's governments would've tripped over themselves to become their allies. Meanwhile, Zod and his troops could take the time to adapt to Earth's atmosphere (or solar radiation, whatever) and become Supermen and -women themselves.

Like a whitewashed version of the Harlem Globetrotters.

Also, why do they want to terraform Earth? Why don't they just terraform Mars, preferably with an Earth atmosphere (I can only assume the terraformer has settings that can be changed), since that would give them superpowers. I don't think I can stress this enough. Superpowers!!! And they have a machine that can change planets from lifeless rock into habitable world. Why in the universe would you use it to terraform a planet that's already habitable if you just accept that it gives you superpower?

But Zod has a second objective, namely to repopulate his new Krypton. For that, he needs the Codex, that had been “uploaded” to baby Superman's cells. However, either the Codex is spread over all of baby Superman's cells, which means that by the time they arrive, it's completely lost, since every ten years or so, our entire body has renewed all of it cells. Thus, it's more likely that the Codex is embedded in his DNA. But this means that when they extract a thimble of Superman's blood, which they do, they would have all the information they need. Oh, sure, “you can't use real science in a fictional scenario”, but this isn't cutting edge stuff nobody knows about, this is high school science stuff.

Not in our high schools!

So in short, Zod attacks an enemy position without any actionable intelligence and completely loses track of his objectives out of an irrational hatred for primates that look a lot like him. Somewhat weird, for people without morals. Hell, they don't just look a lot like him, they even speak the same language. English, of course. Other Earth languages are acknowledged (even Mongolian, I think), but all communication between humans and Kryptonians happens in flawless English without any form of technology assisted translation or even a single, untranslatable Kryptonian phrase.

And then there's the goddamn flag-waving. ‘Man of Steel’ turned out to be more patriotic (in the redneck ‘I can see the Soviet Union from my backyard’ sense) than ‘Captain America’. When asked by a US general how they know Superman won’t turn on them, he doesn't answer something like “I’m a inhabitant of this planet, just like you. As long as your government keeps the humanity's best interests at heart, I'll be your staunchest supporter.” Oh, no, we get something like “I'm from Kansas, general, sir, you know, the real America. I’m about as American as apple pie. No worries, I won’t prevent you from committing war crimes around the world, as long as you don't touch anyone who speaks English.” That's how I remember it, at least.

Fuck yeah!

I could go on. About how Superman blows up so many buildings that it not only becomes boring, but that he must also be responsible for an insane amount of death. Which makes his “don’t kill those four random people who should just run away instead of awkwardly crouching in a corner” moment fall really flat. Or about Lois Lane who arrives at the Kent farm in a police car, shouting “Clark!” at the now world renowned alien, completely destroying his secret identity in front of a local law enforcement agent who definitely knows the Kent family. Or Lois Lane being apparently so fat that she's the only thing falling away from a black hole, while huge chunks of rubble are floating in the opposite direction around her. But honestly, I'm surprised  you're still reading.

Look, let's just say it's not Zack Snyder's best film. Now ‘Watchmen’, there's something we can all enjoy.

Right, guys?

Guys?

Cinquante-cinq

Er was een wedstrijd, van Radio 1 en De Standaard, om een verhaaltje van 55 woorden te schrijven.

Hier is er eentje van iemand anders. Hieronder staan er twee van mij. Het eerste heb ik ingestuurd, maar jammer genoeg te laat, want blijkbaar betekent 'tot en met 19 juni' eigenlijk 'tot en met 19 juni om twaalf uur 's middags', dus ja, helaas. Gelukkig zijn er ook twee nieuwe Futurama afleveringen. So there's that.

Vlucht

De kromming van de aarde, zichtbaar doorheen de condensatie aan weerskanten van mijn helm, doet mijn hart sneller slaan. Een universum van mogelijkheden als ik mij kan losmaken uit deze verstikkende atmosfeer. Mijn adem stokt en heel even weegt mijn leven niets. Maar mijn dromen zijn te licht bevonden, mijn wiskunde te zwak. Ik val.

Horden

Het zweet parelt op haar voorhoofd, ogen strak op een horizon gericht waar een stofwolk uitwaaiert achter een onafwendbaar einde. De woestijnlucht brandt in haar keel, maar ze recht haar rug, verbijt haar angst. Als ze het zweet uit haar ogen wrijft, voelt ze op haar gezicht een fijne laag zand. Ze hoopt op regen.

‘Neuten’ betekent ook iets...

Het is een beetje naar de achtergrond verdwenen, met de hele affaire over de GAS-wantoestanden, - elke tijds- en kostenbesparing van justitie zal waarschijnlijk teniet gedaan worden door procedures over onterechte boetes, maar daar gaat het nu even niet om. Er werd de laatste tijd vaak geschermd met het neutraliteitsprincipe uit de Verlichting om een hoofddoe... sorry, om een verbod op uiterlijke symbolen van elke mogelijke overtuiging te verdedigen. Dat dit een principe is dat ruim tweehonderd jaar geleden bedacht is, in een maatschappij die amper nog raakpunten heeft met onze huidige toestand, daar doet men niet moeilijk over. Er worden ook nog dagelijks jongetjes besneden, dus waarom niet. Dat het neutraliteitsprincipe een onbereikbaar ideaalconcept is, ligt voor de hand en hoeft op zich geen probleem te vormen. Onze maatschappij is doordrongen van dat soort ideaalconcepten, zoals schoonheid en rechtvaardigheid, en ze kunnen een goeie leidraad of een mooi streefdoel zijn.

Maar waar iedereen vlot over lijkt te gaan, is het inherent misogyne en etnocentrische karakter van dat neutraliteitsprincipe. Zware woorden voor een lichtgewicht als ik, toegegeven, maar ik ben bereid om ze enigszins te staven. U hoeft het uiteraard niet met mij eens te zijn (daar kom ik later nog op terug), maar sta het uzelf wel vooral toe.

Ten eerste komt het principe uit een tijd dat West-Europa de beschaving naar de rest van de wereld was aan het uitdragen. Vrouwen waren vrouwen (sorry) en wie niet blank was, werd in het beste geval geappreciëerd als ondergeschikte en in het slechtste geval minder waard geacht dan de natuurlijke grondstoffen die ze moesten ontginnen. Vandaag is dat iets minder het geval, zou ik graag willen zeggen, maar vrouwen krijgen nog steeds minder geld voor hetzelfde werk en wie niet blank is krijgt simpelweg minder werk. De blanke man is nog steeds de maatstaf voor onze maatschappij, geruggesteund door een joods-christelijke fabel die blijkbaar goed werkt als apologie voor allerlei vormen van onderdrukking. Neutraliteit betekent lijken op een man in een maatpak zonder sterke overtuigingen.

En misschien heeft u daar geen problemen mee (ik neem aan omdat u een blanke man bent, of een groot genoeg gebrek aan eigenwaarde heeft om blanke mannen het summum van de mensheid te vinden),  maar wat nog een groter probleem is aan de moderne toepassingen van dit neutraliteitsprincipe, is dat het gebaseerd blijkt op aanstoot. Alles waar iemand aanstoot aan kan nemen, wordt verbannen. Op die manier wordt, niet eens zo heel impliciet, het nemen van die aanstoot gelegitimeerd. Speld gerust een broche op in  de vorm van een havik, maar zeker geen kruis. Draag gerust oorbellen in de vorm van een volle maan, maar niet van een maansikkel, oh nee. Draag een rood hemd, een blauw hemd, een groen, een geel, of een zwart hemd (al wil ik ook al eens aanstoot nemen aan een zwarthemd), maar zorg er toch maar voor dat het niet uit meer dan drie kleuren bestaat, je weet maar nooit.

Nu is het een halve regel die meer kwaad dan goed doet, maar zelfs met een uniformcode voor ambtenaren zou het wat onnozel zijn om er geen mogelijkheid tot het dragen van een hoofddoek in op te nemen. Er is een plaats voor religie, want daar lijkt het verbod in de eerste plaats op gericht, in onze maatschappij; of eerder, er moet een plaats voor religie zijn, want ze gaat niet onmiddellijk ergens naartoe. Wij, burgers, mensen, hebben een grote vrijheid en een grote verantwoordelijkheid, die onder andere inhoudt dat we de vrijheid en integriteit van andere respecteren. Onze overheid zegt, onder het mom van neutraliteit, echter zelf “nee, je hoeft nooit in contact te komen met iemand die expliciet anders is dan jou” tegen wie aanstoot neemt, en “nee, je mag alleen voor ons werken als je je overtuigingen, die ons voor de rest in het geheel niet interesseren, zo goed mogelijk verbergt” zegt tegen de mensen aan wie aanstoot genomen wordt. Op die manier wordt er opnieuw een gigantische barrière opgeworpen voor groepen die al zwakker zijn (want aan wie ‘men’ aanstoot neemt) om zich... om zich... sorry, ik kan alleen uitdrukkingen bedenken die me als een blanke man doen klinken. U snapt het wel.

Het niet willen aanraken van vrouwen, of dit nu om religieuze, dan wel neurotische redenen is, is niet iets dat we als maatschappij willen aanmoedigen. Het dragen van een hoofddoek, daarentegen, zou voor een toeschouwer niet meer of minder veelzeggend moeten zijn dan het dragen van een rok. Het kan mooi zijn, het kan niet mooi zijn, what business is it of yours? Of iemand nu een hoofddoek draagt uit religieuze redenen, dan wel omdat ze kaal is door chemotherapie, het blijft een zeer normaal kledingstuk als een ander, één dat niet misplaatst is in een moderne, West-Europese overheid. Het argument dat er vrouwen gedwongen worden om een hoofddoek te dragen, en dat het dus een symbool van onderdrukking is, klinkt vooral als een zwakke drogreden. Niemand wordt verplicht om een trouwring uit te doen, ook al worden er zeker ook mensen in een huwelijk door hun partner geslagen. Alleszins, een hoofddoek ziet er comfortabeler uit dan.

Om maar te zeggen: als we een stabiele en welvarende samenleving willen, die niet op gezette tijdstippen opborrelt met ingehouden angst en agressie, is het misschien geen slecht idee om de overheid een voortrekkersrol te laten spelen qua samenwerking en het in contact brengen van burgers van allerlei pluimage. Ja, pluimage. Niet via grote actiecampagnes of dure projecten, maar door met een klein beetje moed in haar dagdagelijkse werking te laten zien dat er niets is om bang van te zijn. En dat de meesten van ons bedroevend normaal zijn.

Onwijs

Ik ben niet echt een religieus persoon. Daarmee vertel ik niemand iets nieuws, denk ik. Maar ik ben wel een spiritueel persoon. In zekere zin. Niet met wishy washy pseudowetenschappelijk gezever dat er in de eerste plaats op gericht is om geld te kloppen uit wie troost zoekt. Een goed businessmodel, zeker en vast, maar niet bepaald verlicht.

Mensen die nood hebben aan troost, probeer ik dat meestal (soms) te bieden, zonder iets in ruil te vragen. Dat maakt me zeker niet verlicht, maar misschien kan ik nog wel een goeie profeet zijn. Niet zoals Jebus, sure; zoals die Mormonenman moet echter toch nog wel lukken. Hear me roar!

Naarmate de tijd voortschrijdt, creëren wij steeds grotere en steeds hechtere netwerken. Ooit waren ze traag en beperkt in ruimte en tijd. Nu omvatten die netwerken onze hele planeet en over enkele decennia waarschijnlijk ook onze maan en misschien zelfs Mars. Er is geen enkele reden om aan te nemen dat deze expansie ooit zal stoppen. Steeds snellere, steeds grotere en steeds hechtere netwerken, die uiteindelijk de rauwe energie van sterren zullen gebruiken om immense afstanden te overbruggen en het gigantische gebied samenbinden waarover de mensheid is uitgezwermd. Dit ligt op de rand van ons voorstellingsvermogen, een type III beschaving die (waarschijnlijk?) op geen enkel vlak lijkt op wat we nu kennen.

Millennia razen voorbij, misschien met duistere periodes waarin de mensheid versplintert en geïsoleerd raakt. Maar dan, dààrna gebeurt er iets wonderbaarlijks. We hebben ondertussen de hele melkweg bezocht en beginnen zelfs voorzichtig daarbuiten te treden. Binnen dit gigantische rijk leeft er ook een niet-aardse intelligente soort én een aardse, niet-menselijke intelligente soort (ik gok op inktvissen). De energie die in onze Melkweg opgewekt en gebruikt wordt, is in onze archaïsche ogen niet te onderscheiden van een oneindigheid. We communiceren voortdurend en onmiddellijk over onmetelijke afstanden. Tijd en ruimte worden één enkel manipuleerbaar concept.

Uit die massa verbonden individuen ontstaat er één collectief bewustzijn, het universum aan de spreekwoordelijke vingertoppen (of tentakels). Deze entiteit, die u God kan noemen, maar evengoed Folker, zal de realiteit aanschouwen en die taken opnemen die ze noodzakelijk acht. Met enige terughoudendheid, misschien, maar vooral met liefde.

Liefde voor al wat leeft, want leven is een kwetsbaar en kostbaar iets in een realiteit die in de hoofdzaak bestaat uit niets, steen, straling en explosies. Met veel zorg zal prille intelligentie beschermd worden tegen de gevaren van een ongeïnteresseerd universum.

Maar deze god-entiteit, of “gentiteit” *, is meer dan enkele een goede huisvader of -moeder. Denk aan de combinatie van de totaliteit van onze menselijkheid, met een perspectief dat zo breed is dat het evengoed alomvattend genoemd kan worden. Koppel dit vervolgens aan de mogelijkheid om alle levens aan te raken en te beïnvloeden, overal en altijd. Zal de gentiteit ingrijpen? Oorlogen en rampen voorkomen? Nee, op een extinction event na zou dit futiel zijn. Zo’n reflex is begrijpelijk vanuit ons beperkt perspectief, maar bescherming bieden tegen leven zelf is niet de taak van een goede ouder, laat staan van een gentiteit.

In plaats daarvan worden we, wanneer we op het punt staan voor altijd te slapen, met een warme omhelzing ingestopt. Hoe dit gebeurt is niet relevant; een ziel die zonder lichaam kan leven, een oneindig rekken van het laatste moment, of desnoods verzint u zelf maar iets. Wat er dan gebeurt, is veel belangrijker: zicht op het eigen leven, hoe het universum ons gevormd heeft en wij het universum. En samen met dat perspectief, vergeving, voor de slechtsten onder ons, voor de besten en voor iedereen die nooit tot die extremen vervallen is.

Daarna is er een keuze, binnen de grenzen van het onmogelijke, over hoe we de rest van een oneindigheid willen meemaken. Een hemel, of een hel, of een versie van the Matrix waarin we zelf alle settings kunnen bepalen. Of, eens we onze epiloog hebben gehad, het absolute niets, het witte scherm na de aftiteling. Alles eindigt, als we dat willen.

Maar, Folker, hoor ik u al vragen, wat betekent dit nu voor mij? Het antwoord is: eventueel troost (lees het gerust nog een keer), maar hopelijk helemaal niets. Een goede daad is, hoe absurd naïef het ook klinken mag, een beloning op zich. Geluk brengt geluk voort, net zozeer als lijden meer lijden veroorzaakt. Als we dat in gedachten houden en beseffen dat we toch allemaal in hetzelfde, vervaarlijk tollende schuitje zitten, verandert de realiteit niet plots in een utopie (of wat dacht u?), maar kunnen we verder kijken, grootser denken en beter doen. Honger en armoede de wereld uithelpen is niet voor morgen, maar we zijn ook geen peuters meer die altijd de onmiddellijke beloning moeten hebben. Nee, ondertussen zijn we kleuters, denken we al wat verder vooruit en delen we ons eten en ons speelgoed met de anderen. Toch?

* patent pending

Ik moet het niet doen, maar ik doe het toch

In reactie op Olaf Tempelman (DM 12/04)

Waarschijnlijk zou ik uw cynische poging tot humor beter negeren, meneer Tempelman, maar een kort aankaarten van uw neerbuigende onnozeliteiten op deze manier lijkt me nuttiger dan opnieuw tegen een koor te gaan preken.

Het is een tikje gênant dat Nederland de enige is die zichzelf nog als gidsland ziet, en het is waarschijnlijk zelfs schadelijk dat woorden als “gierig” en “hamsteren” er een positieve connotatie hebben. Want als één van de belangrijkste kruispunten van en toegangspoorten tot Europa, krijgt België een grote hoeveelheid vrachtwagens (en een absurde hoeveelheid caravans) te verwerken, veelal van buitenlandse oorsprong. Hen laten meebetalen voor het onderhoud van de wegen komt in de eerste plaats veel te laat.

Maar weet u wat, laat ons land gerust links liggen. Kom niet meer eten en winkelen in Antwerpen en rijd maar langs Duitsland naar uw Zuid-Europese toeristenkolonies. Of probeer het wegenvignet te vermijden en onze agenten om te kopen. Liever corruptie dan belastingen; waar wil u ons eigenlijk naartoe gidsen, vraag ik me af. Maar ach, we sturen u wel gezellig terug naar Tilburg om uw straf uit te zitten.

Of misschien, en ik besef dat dit een nieuw idee voor u is, misschien is het tijd om te beseffen dat die grootheidswaan van Nederland vooral gebaseerd is op hete lucht uit brallende monden als de uwe. Heeft u dan liever dat we volledig stoppen met luisteren?

Waarom u Knack beter niet leest

Sinds een paar maanden valt er elke week een Knack bij ons in de bus. Op zich niet zo vreemd, ware het niet dat niemand hier zich daarvoor opgegeven had (laat staan betaald). En als de toevoer stopt, zullen we vooral weer wat minder papier moeten buitenzetten elke week. Want lezen, bof, dat kost toch veel energie.

U weet het waarschijnlijk wel: het nieuwe seizoen van de heerlijke serie 'Game of Thrones' is net begonnen. De kans is zelfs groot dat u, als u tot mijn leespubliek behoort, de serie al gedownload en gezien hebt. Er zijn immers weinig alternatieven voor. Oh, u kan een abonnement op Prime nemen voor €21,55 per maand, maar zelfs voor die prijs (een abonnement op de UGC cinemas is goedkoper) moet je nog een week wachten (en een Telenet tv-abonnement van minimum €8,20 per maand hebben).


Dus ja, goed, we downloaden het, en masse, zo blijkt. Maar dat dit het logische gevolg is van een hoge populariteit gekoppeld aan een dure en wat archaïsche vorm van gatekeeping, daarmee zijn ze het eens bij HBO zelf (mijn aanduiding): "HBO programming president Michael Lombardo told Entertainment Weekly  recently that the network sees the piracy of 'Game of Thrones' as a sign of success more than a problem. "I probably shouldn't be saying this, but it is a compliment of sorts," Lombardo said ahead of the season 3 premier. "The demand is there. And it certainly didn't negatively impact the DVD sales. [Piracy is] something that comes along with having a wildly successful show on a subscription network." It's HBO policy to fight piracy of its shows, particularly when it finds people illegally selling episodes of its shows, but the network isn't going after individual viewers."

Dus, zoals altijd: heling is illegaal, maar voor persoonlijk gebruik, ach ja. Ook in De Morgen en De Standaard is dit de teneur van de artikels hierover: We'll just call it the price of success.

Enkel Knack lijkt het er niet mee eens. Nee, als u een serie, en vooral 'Game of Thrones', illegaal downloadt, dan zorgt u er zelf voor dat er in de toekomst geen series als 'The Wire' of 'Girls' meer gemaakt kunnen worden.* Want HBO draait op abonnementen en een businessmodel is blijkbaar heilig. Dat negeert natuurlijk een paar feiten, zoals het stagnerend aantal gebruikers in de VS en het stijgend aantal afnemers in de rest van de wereld. Dat de wereldwijde populariteit van de serie er nooit gekomen zou zijn zonder het goedkope en gebruiksvriendelijke distributienet van torrents, komt blijkbaar niet bij de journalist op. Dat de verkoop van de dvd's, boeken, bordspelen en alle mogelijke prullaria die u zich maar kan indenken, HBO wel geen windeieren gelegd zal hebben, is ook niet aan de orde. Eerder drakeneieren aan £45 per stuk.

Ik neem aan dat het artikel geschreven is vanuit het idee om eens iets anders te schrijven dan de anderen. En dat is wel gelukt. Alleen jammer dat het geen hout snijdt.

* Idee voor een nieuwe serie: A Wire of Girls.

We should post a sign

Ik moet er niet aan beginnen. Elke keer als Bart De Wever een column schrijft, erger ik me zwart-geel en kruip ik in mijn pen. Ook nu weer, meer dan vijfhonderd woorden over waarom de column op zeer veel vlakken intellectueel oneerlijk is: hoe de sofist BDW voor elke stelling “misschien” zet, om toch maar niet op kritiek te hoeven antwoorden; dat hij het effect van lood, echt vergif, impliciet vergelijkt met het effect van een idee, hoogstens metaforisch vergif; dat de historicus BWD blijkbaar vergeet dat West-Europa in een relatief geweldloze periode zit, zonder oorlogen, executies of gladiatorengevechten; dat de muziekkenner WBD weet dat ook gothic en house over ho’s, blingbling en the thuglife zouden gaan; dat de politicus WDB maar wat graag de discussie uit de weg gaat over wat het betekent dat er jongeren zijn die zich kunnen vinden in de boodschap dat ze enkel genoeg geld kunnen verdienen met criminaliteit; hoe de anglofiel DWB het over een “typisch Brits hyperbolisme [sic]” heeft, waar ik dacht dat ze de meesters van het understatement waren; en dat de humorist DBW dat misschien als grap bedoelde. Ha.

Maar wees gerust, dat hoeft u allemaal niet te lezen, want tijdens het schrijven besefte ik iets rustgevend. Ik beseft wat Bart De Wever eigenlijk is. Geen Vlaamse nationalist, geen fascist, geen conservatief en (daar zal hij trots op zijn) ook geen intellectueel. Bart De Wever is een trol.

Geen sprookjestrol die onder een brug woont, maar een vleesgeworden internettrol, die teert op de irritatie en woede die op hem gericht worden. Een trol die met slechte argumenten de meest onpopulaire stellingen zoekt en luidkeels verdedigt, onderwijl zo veel mogelijk mensen uitscheldend, om vervolgens met glinsterende ogen te kunnen likkebaarden bij zo veel aandacht.

Dus is er maar één iets dat ons rest, de enige regel die je ooit nodig hebt in zo’n geval, online en offline:

Don’t feed the trolls.