Deel 2 is een heel stuk precairder.
Het gaat namelijk over de herhaling die mensen in hun conversaties leggen, en dan meerbepaald in discussies. Waarom is dit precair? Omdat het onbewust gebeurt, en omdat ik dus zelf ook niet met volledige zekerheid kan zeggen dat ik mij er niet aan bezondig.
Maar laat ik het even wiskundig proberen uit te leggen (eens te meer educatieve misvorming, maar deze keer al iets ouder).
Geval 1:
Persoon a heeft een stelling A en legt deze voor aan persoon b. b plaatst hier zijn eigen stelling B tegenover. Het verdere verloop is dan simpelweg a:A b:B a:A b:B ad infinitum.
Volledig naast elkaar, deze discussie is even nuttig als pissen op een fritketelbrand.
Wie doet nu zoiets, hoor ik u al vragen. Wel, goed, misschien is dit iets té gesimplifieerd. On recommence:
Geval 2:
Persoon a heeft een stelling A en legt deze voor aan persoon b. b plaatst hier zijn eigen stelling B tegenover. Om dit te counteren gooit a echter stelling A' in de strijd, hetgeen echter niets anders is dan oude wijn in nieuwe zakken, een herformulering van A. b kan dit natuurlijk niet zomaar over zich heen laten gaan en zegt vol overtuiging: B'. Enzovoort, etcetera, ...
Dit gebeurt wel degelijk, en is uiteindelijk niets anders dan een gecamoufleerde versie van geval 1. Maar niemand doet dit met opzet, natuurlijk, en daar ligt het grote probleem. Want hoe leer je iets af dat je niet wil doen en waarvan je slechts zelden weet dàt je het doet?
Zoals ik al zei, ook ik durf niet met mijn hand op mijn hart te beweren dat ik mij er nooit door laat vangen (wel, goed, ik druf het wel, maar ik zou het zelf niet geloven).
Mijn enige advies is het volgende:
Als je na tien minuten discussie nog altijd aan exact hetzelfde onderwerp zit, verleg je subject dan, of stop de discussie, want de vruchtbare periode is al lang voorbij, en het enige wat er nog inzit, is niets...
