woensdag, november 17, 2004

Zelfevaluatie

Hoe langer ik leef, hoe meer ik gechoqueerd word. Vroeger was dit zelden het geval, maar hoe meer ik sociaal contact heb, als is het maar een tram delen met verschillende mensen, hoe meer het voorkomt dat ik me afvraag of ik nu gek ben geworden, of de wereld nu gewoon niet goed meer bij haar hoofd is.

Misschien ben ik te archaïsch, misschien ben ik te idealistisch of misschien ben ik gewoon zo schizofreen dat ik mijn utopie niet meer van de echte wereld kan onderscheiden - wel, op de momenten dat deze doorbroken wordt na.
U weet dat ik van voorbeeldjes houd (of bij gebrek hieraan, beeldspraak) dus ga ik ze u ook deze keer niet onthouden.
Toen ik vanmiddag even na zessen, en na veel vijfen en zessen (die opdringerige vriendinnen altijd) op de tram was geraakt, kon ik weer voor de zoveelste keer alleen maar meewarig mijn hoofd schudden. Het was niet druk, maar ook verre van leeg. Ik had me iets achter de middelste deur geplaatst, evenwijdig met de rijbaan zodat ik zo min mogelijk de doorgang blokkeerde. Een beetje achter mij zaten er twee mensen op een dubbel bankje die elkaar niet kenden, aangezien degene aan de binnenkant half met zijn rug naar de andere zat en aan het babbelen was met iemand die rechtstond. En het was die persoon wiens gedrag mij schokte. Hij stond haaks op de rijbaan en nam drie vierde van het gangpad in, hetgeen natuurlijk min of meer zijn goed recht is. Toen er echter iemand met een tamelijk grote rugzak naar achter wou, bewoog hij niet. Hij verschoof zich nog geen millimeter, zodat de andere tegen het stoeltje ernaast en half over de persoon die erop zat gedrukt werd. De man bleef voort babbelen alsof er totaal niets aan de hand was.

Why, oh, why?

Nu, goed, dit komt van iemand die zijn muziek veel zachter zet als hij op trein, tram of bus zit om zijn medereizigers niet te storen en bij het wandelen rondspringt als een dartele hinde om andere mensen te ontwijken.

Ach, misschien moet ik het maar gewoon opgeven en mij ook beginnen te gedragen alsof ik alleen nog maar rechten heb, en geen plichten meer, sociale of andere. Kwestie van geen paria te worden...

Geen opmerkingen: