De boog kan niet altijd gespannen staan; nu ja, het universum kan ook niet altijd bestaan, maar vanuit mijn oogpunt doet het toch goed z'n best.
Genoeg gezeverd, of ik vergeet nog wat ik wou schrijven (vreemd, trouwens, maar ik heb bij 'schrijven' een veel sterkere connotatie van creativiteit, terwijl typen me eerder een menial task lijkt).
Gisteren heb ik 'The Incredibles' gezien. Ondanks wat iedereen er over zei en schreef had ik geen al te hoge verwachtingen; de trailer, waarin Mr. Incredible zich in zijn pak probeert te wringen, deed me immers denken aan 'In de gloria': grappig in het begin, maar lang voor het einde afgezaagd. De trailer zit niet in de film zelf.
Het verhaal is niet meer dan een kapstokje: simpel, voorspelbaar, maar wat had u dan ook verwacht.
De graphics (want dat zijn het, willen of niet) zijn ronduit subliem en bij sommige scenes zonder mensen leek het haast echt, je te jure. De 'acteurs' zijn allemaal tot in de details gemodelleerd (?) naar de perfecte stereotiepen en passen perfect, evenals de stemmen die elk personage volledig tot hun recht laten komen (en Holly Hunt klinkt als Jodie Foster. Ook een Canadese?).
Een groot deel van de humor vloeit voort uit de combinatie tussen een dagdagelijks gezinsleven en vijf gezinsleden met superkrachten ('No forcefields in the house! - 'You started it!) en is enorm leuk. Niet alles volgt de pure logica, maar het blijft wel logisch in z'n eigen continuüm (i.t.t. Alien vs. Predator, bijvoorbeeld).
Ook de muziek verdient een vederbos; ze past perfect, zonder echt op te vallen, terwijl ze zowel de actie als het vreemde 70's sfeertje versterkt. 70's sfeertje? Wel, ja, vreemd genoeg hangt er een vage James Bond meets the Thunderbirds waas over het geheel, die ik persoonlijk zeer te smaken vond.
Maar zoals ettelijke miljoenen wijze mannen reeds hebben gezegd: over smaken en kleuren valt niet te twisten (taal naar keuze), dus ga de film zien en geniet in stilte...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten