Ik kan vrijwel alles rationaliseren; van gezouten dolken in mijn hart (figuurlijk, wel te verstaan) tot de gevolgen van mijn eigen gebrek aan zelfdiscipline, niets ontsnapt aan Folker-bis die steevast iets zegt als 'ach, in het grotere geheel der dingen maakt het allemaal niets uit; ga en entertain uzelf.' Hij is ook een beetje gek, ik weet het.
De keerzijde van de medaille is echter dat ik vrijwel niets niét kan rationaliseren. Pure emotie is mij vreemd, aangezien alles wat ik denk, voel en meemaak onmiddellijk geanalyseerd wordt door mezelf.
Iemand zei me onlangs dat ik niet verliefd ben als het geen volmondig 'ja' is; maar ik denk er altijd teveel over na, denk ik (haha...*zucht*). Ik weeg het af, de voordelen tegen de nadelen, als een verdomde kosten-baten analyse.
Momenteel ben ik aan het luisteren naar 'Say you love me' van Fleetwood Mac.
'Cause when the lovin' starts and the lights go down, and there's not another livin' soul around, you woo until the sun comes up and you say that you love me
Het maakt me haast melancholisch, verlangend naar een simpelere ingesteldheid die niet zoveel in vraag moet stellen...
Gelukkig zijn er nog 'The Presidents of the United States of America'.
Peaches come from a can, they were put there by a man in a factory downtown. And if I had my little way, I'd eat peaches every day.
Meer moet dat niet zijn; het zijn de kleine dingen des levens die het geluk brengen, n'est-ce pas?
Voor mij? Koffie en sigaretten, en de mensen die ik heel graag, maar veel te weinig zie; en dat zijn er héél wat...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten