Terwijl ik zwelg in mijn rationaliteit, mij wentel in de sereniteit die mij nog rest, worden mijn gedachten bestookt met de meest uiteenlopende ideeën, zonder nut, zonder doel, zonder begin of einde. Een vreemde vorm van melancholie bijt zich vast en rukt grote stukken uit mijn ziel, zodat ik nu vermoeid en verdwaasd naar mijn computerscherm zit te staren.
Hoewel ik weet dat slaap misschien een soelaas biedt, weet ik dat ik niet kan toegeven, niet zonder gevolgen.
Mijn ogen doen pijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten