Ik verlaat mijn huis voor een luttele zevenentwintig uur en ik kom terug om een wasknijper op de rand van mijn viskom te vinden.
Ach, het kan altijd erger. Zoals het feit dat ik weer tot een uur of twee zal moeten studeren om rond te komen. Maar het vreemde is dat ik dit geen enkel probleem vind, integendeel, het is mijn normale manier van doen. Rond mij beginnen mijn klasgenoten een voor een te zuchten, te steunen en dingen als 'ach, ik ga dat echt niet kunnen' te kreunen. Dios mio, die mensen hebben dat allemaal fantastisch voorbereid en lopen dan het risico om hun stress roet in het eten te laten gooien, terwijl ik in theorie dan nu hyperventilerend achter mijn cursus zou moeten zitten wenen.
De praktijk: ik ga nu rustig eten (een heerlijke maaltijd van de hand van mijn vader; hetgeen een pleonasme is, aangezien hij niets anders lijkt te kunnen klaarmaken; hetgeen dan weer een hyperbool is, maar soit) en mij dan rustig achter mijn boeken zetten, met mijn nu nog vol pakje sigaretten en een thermosje thee, en dan eens rustig mijn algemene taalkunde in mijn hoofd leggen (ik prop zelden, teveel kans op hersenbeschadiging). En dan morgen zonder problemen een mooi cijfer halen, en iedereen is gelukkig!
Behalve dan die mensen die er veel meer tijd en stress in hebben gestoken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten