Gisteren ben ik voor een tweede keer naar 'Eternal sunshine of the spotless mind' gegaan; de uitmuntende tragikomedie (of zoiets, mijn labeling is altijd al een beetje defect geweest) van Charlie Kaufman met Jim Carrey en...euhm... die een uit 'Titanic', Kate nog-iet.
Niettemin, de eerste keer was ik al onder de indruk van de film, die een emotioneel pallet bespeelde met een breed draagvlak en opvallende trefzekerheid (het hoeft niets te betekenen, zolang het maar klinkt, hé mevrouw Vervotte?).
Deze keer was ik echter vergezeld van een kleine groep mensen, waaronder ook het klasgenootje dat ik enkele dagen geleden in slaap heb gelezen (is dat nu juist wél of niet flatteren voor mij?).
Ze zat naast mij en is tijdens de film zeer hard beginnnen huilen; stil weliswaar, maar voor mij zeer duidelijk; dit verhoogde de emotionele waarde van de film voor mij vreemd genoeg ook, met als gevolg dat ik daadwerkelijk een krop in mijn keel kreeg tegen het einde van de film.
En dan was er duvel...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten