Sf zonder titel (5)

Hmmm, het lijkt langer te worden dan verwacht, maar ja, het verhaal beslist zelf, de schrijver schrijft maar...


Er ging bijna twee uur voorbij voor Nathan de woonkamer opnieuw betrad. Het was niet dat hij zoveel te doen had in de slaapkamer, maar eerder dat hij niet wou zien hoe er werd... opgeruimd. Hij had zich rustig omgekleed en kon het niet laten om ondertussen af en toe een blik in de spiegel te werpen. Niet dat hij ijdeler was dan de meesten, maar het uniform ontlokte altijd de romantische gedachtegang van de avonturen die hij als kind las; donkere ridders met een witte ziel, die de mensheid behoedden van zichzelf zonder dat iemand het ooit wist. Maar zo zat de wereld niet in elkaar, er was geen zwart-wit moraliteit en hij vroeg zich af hoe die ridders zouden denken over de opdracht die voor hem lag. Misschien zouden ze hem wel als een bedreiging zien. Hij keek nogmaals in de spiegel; strakke laarzen van mat, zacht rubber, een even donkere, strakke jumpsuit met kevlar bescherming op zijn bovenarmen- en benen en op zijn romp, de handschoenen die dun en stevig waren aan zijn handen en een stuk dikker rond zijn bovenarmen en het nauwsluitende vest waar al zijn gereedschappen veilig in weg zaten. Goed of slecht, zwart of wit, hij zag er goed uit. Zijn polscomputer had hij uitgedaan en op het nachtkastje gelegd – haar nachtkastje – maar nu pakte hij het op en trok het kabeltje aan de zijkant ervan er een eind uit. De alles-in-één polscomputers waren je van het momenteel en iedereen met genoeg geld had er één, maar Nathan stond al een stap verder; die stap was echter nog niet officieel goedgekeurd, behalve voor enkele proefpersonen en een stuk of wat op papier onbestaande elite soldaten van de overheid – hoewel bij die laatste ‘goedgekeurd’ een tamelijk hol woord was. Hij trok een stuk synthetisch vel los aan de onderkant van zijn nek en stak het uiteinde van de kabel in de toegangspoort die erachter lag verborgen. Een enkele gedachte was genoeg om alle data van de polscomputer over te zetten naar zijn intern mainframe dat, vanwege de verplichte scans die ruimtereizen met zich meebrachten, geformatteerd en uitgeschakeld was geweest. Er kwam geen fysieke sensatie bij kijken, maar de informatie die aan een snel tempo zijn hoofd binnenstroomde, gaf hem een gevoel van zelfzekerheid, zelfs van macht. Kennis wàs macht, dat wist iedereen, maar de nadruk lag niet meer uitsluitend op de hoeveelheid, want alle informatie was in wezen voor iedereen beschikbaar; de snelheid waarmee deze opgevraagd kon worden was echter minstens even belangrijk geworden, en Nathan dacht niet dat er nog veel sneller manieren mogelijk waren, laat staan reeds bestonden. Hij wierp de polscomputer op de kleren in zijn openstaande aktetas en klapte deze toe.