Stuur deze flyer door naar al je contacten en win een playstation 4!!

Dat is een van de betere dingen die ik al onder forwards heb zien staan, maar ja, ik ben dan ook een nerd, zoals de RG me daarstraks nog zei.

Los daarvan: ik ga weer een verhaaltje publiceren hier, waar ik al betrekkelijk lang aan werk, maar waar ik nog steeds verrassend trots op ben, hoewel u mij uiteraard weer onderbouwd onderuit mag halen.

Proloog

Een kleine bosuil zweefde sierlijk door de heldere lucht. De zon scheen fel neer op de bruine vogel, en op de stad eronder. De uil hoette luid, maar het geluid ging verloren in het geroezemoes in de brede straten van de Binnenstad van Illian. Venters prezen luidkeels hun waar aan, van eten tot zijde, maar slechts weinig mensen bleven staan om iets te kopen. De dreiging, die reeds enkele weken in de lucht hing, had een bijna tastbare vorm aangenomen, en de mensen haastten zich voort, de ogen op de grond gericht en een hand op hun beurs. Er waren er niet veel die nog ongestoord door het leven en de stad konden gaan, of alleszins die schijn konden opwekken, en zich niets aan trokken van het nakende gevaar.
Een open koets, getrokken door een elegante merrie, zocht zich rustig een weg door de mensenstroom in de hoofdstad van Kaemlin. De vrouw die erin zat leek even zorgeloos als een kat voor het haardvuur, en lonkte naar elke man die ze kruiste. Elke man die er een beetje welgesteld uitzag, welteverstaan. Riëlle heette ze en als de dochter van een verarmde edelman, ging er geen minuut voorbij of ze zocht een rijke echtgenoot. Maar in een zijstraat deed een galopperend paard de massa wijken, als was het Mozes aan de Rode Zee. Het kwam pijlsnel op de zijkant van de koets afgestormd. De berijder lag ver voorovergebogen over de nek van het dier. Hij merkte het rijtuig pas op toen het al te laat was. Op het laatste moment gooide het paard zijn voorpoten omhoog. Eén hoef beukte tegen de zijkant van de koets. De andere raakte de vrouw vol in het gezicht en als een lappenpop vloog ze de straat op. De berijder liet zijn paard over en uit de koets stappen en negeerde de vrouw, die nu bloedend en bewusteloos op de kalkstenen lag. Zonder op- of omkijken reed hij naar het gebouw tegenover de straat waar hij uitgekomen was: het Parlement. Bij de ingang steeg hij af en gooide de teugels samen met een zilverstuk naar een verbouwereerde staljongen. Die had het scharlaken rode uniform van de Boodschappers, met de posthoorn op de borst gestikt, herkend en was slim genoeg om niet tussen hem en zijn bestemming te komen. De man droeg zijn zwaard niet ter versiering.

Alle aanwezigen keken op toen de Boodschapper de centrale zaal van het Parlement binnenstapte, dankbaar voor de afleiding. Op de marmeren trappen, in een halve boog als een amfitheater, zat de groep adelen en rijke burgers die het land bestuurden. Rond het grote, ronde gat in de zoldering waren de wapenschilden te zien van het grote geslacht koningen dat Kaemlin tot voor kort had geregeerd. Tot voor de revolutie, die het land arm en krachteloos had achtergelaten.
Er was niets meer te merken van de haast die de man buiten had getoond. Kalm, vol waardigheid en met afgemeten passen schreed de Boodschapper naar het midden. Hierbinnen scheen de zon even fel als buiten, door de opening in de koepel van het Parlement. Het zonlicht dat weerkaatste op het kale hoofd van de grote man had veel weg van een aura, waardoor hij er bovenwerelds, bijna engelachtig uitzag. Hij had slechts oog voor het spreekgestoelte; zijn blik dwaalde niet eenmaal naar de aanwezige parlementariërs. De vette edelman die de zaal aan het toespreken was, had zijn redevoering gestaakt en waggelde teleurgesteld terug naar zijn zitplaats. Niemand kon wedijveren met een Boodschapper. Die haalde een leren koker van onder zijn mantel en hield deze boven zijn hoofd, zodat iedereen de intacte zegel kon zien. Een opgewonden gefluister golfde kort door de aanwezigen toen ze de zeilboot met drie meeuwen zagen. Er was maar één iets dat er in de boodschap van Lannar kon staan, en heel Kaemlin vreesde het. Het gezoem van de stad was constant hoorbaar in de achtergrond, maar geen van de aanwezigen in het Parlement maakte een geluid toen de voorzitter opstond. In een doodse stilte stapte hij naar voor om de zegel te verbreken. Het was een lange, magere en nerveuze man die enkel aangesteld was omdat hij zo gemakkelijk te manipuleren was. Voor hij echter de koker kreeg, hield de Boodschapper hem een vel papier voor.
“Hier tekenen.” Een emotieloze stem die bij het stenen uiterlijk paste.
Een klerk kwam aanrennen met een pen en een inktpot. De voorzitter zette met bevende hand zijn handtekening onder aan het papier. De Boodschapper pakte een snuifje zand uit een verborgen zak in zijn mantel en strooide het over de inkt. Hij knikte naar de trillende man toen hij de koker overhandigde en beende vervolgens met grote passen naar buiten. Het papier was al verdwenen.