Ergens ben ik wel naïef. Niet in die mate dat ik in een Schepper (met een S!) geloof, maar wel dat ik aanneem dat de mens een zekere goedheid in zich heeft, hormonaal, genetisch of zelfs evolutionair, dat maakt mij niet uit. Maar het is er, daar ben ik van overtuigd.
Soms wordt dat vertrouwen echter zodanig rond gesmeten op zijn grondvesten dat ik zelf op het randje van de huilende instorting sta; en dan moet ik nog geen lijdend voorwerp zijn.
X verried Y en F stond erbij, als werd God uit de hemel ten aarde geworpen.
De rellen in Frankrijk zijn er niets bij...
Edit:
Als lelies zweven
op de goedheid van de mens
zinken ze te snel
Nooit heb ik haiku's gesnapt.
3 opmerkingen:
5, 7 en 5 lettergrepen. Meestal een impressie.
Eens de trein voorbij
volgt over het spoor stilte
een zelfde richting.
Wonderlijk mooi ...
Ik denk dat er ook nog iets met natuur moet inzitten (vandaar die lelies), maar dat kan ook maar een gedacht zijn.
op de liefdesbrief
met bloed geschreven
schilt ze een peer.
uit een handboek Nederlands zowaar. waar die lerarenopleiding al niet goed voor is.
Een reactie posten