Nederlandse Taalbeheersing

Vandaag vermoeid binnengesukkeld in Nederlandse Taalbeheersing. Eigenlijk wou ik veel liever in mijn bed blijven liggen en normaal gezien had ik dat ook wel gedaan, maar we moesten in de les een taak maken voor twee van de twintig punten van het examen. Deze taak bestond uit het schrijven van een verhaaltje gebaseerd op een van twee opdrachten. De eerste was een droom als tien jarige te beschrijven (met iets over kruinogen, tamelijk bizar), het ander bij een dubbele tekening een verhaal voor of na schrijven. Die dubbele tekening was enerzijds een schorpioen in close-up en een tekstballon met 'Pas op!' en anderzijds een gillende ('IEIE!' vreemd genoeg) vrouw in bed met het laken tot aan haar kin opgetrokken en de schorpioen aan het voeteinde.
Ik heb voor het tweede gekozen.


De toevalligheden die hadden geleid tot de donkere achterkamer en ietwat lugubere transactie interesseerden hem niet. Misschien had hij geluk gehad, misschien had God hem een Hand geholpen - dit zou hem niet eens verbazen; Fré wist enkel dat wat hij had verkregen, die donkere schone, elke cent waard was. Alles moet eindigen.
Hij wandelde stevig door en wierp geregeld een blik op het doosje dat hij onder zijn arm had geklemd. De koude wind deed hem huiveren en hij trok zijn kraag recht. Met een zacht gezoem sprong de straatverlichting aan.
Fré schrok toen hij haar zag, schrok zo hard dat het doosje tien centimeter naar beneden schoof. Hij vervloekte zichzelf en schold haar stil uit, dat wijf dat hem aanstaarde, dat zichzelf vanop het grote reclamebord in een perverse pose verkocht, als een hoer. Maar niet lang mee.
Hij viste een sigaret uit het pakje in zijn achterzak. Na enkele diepe trekken voelde hij zich kalm genoeg. Toen de sigaret niet veel meer was dan filter schoot hij het weg in een rioolputje. Genoeg getalmd. De hoer zal de zon nooit meer zien. Alles moet eindigen.

"Goedeavond, mijnheer. Hoe kan ik u helpen?"
Fré wou haar hoofd tegen de balie slaan en de inkomhal van het hotel, met al zijn decadente rijkdom, kort en klein slaan, misschien zelfs in brand steken. Maar hij was kalm.
"Zou u mij het kamernummer van Tessa Balyba kunnen geven."
De receptioniste keek even aarzelend, leek hem te willen afwimpelen als een ordinaire fan, maar glimlachte toen.
"Oh, u bent het, mijnheer Riun. Natuurlijk."

Stil opende hij de deur. Ze lag in bed, haar armen wijd en haar ogen gesloten. Langzaam wandelde hij naar haar bed; haar tepels waren zichtbaar doorheen het laken merkte hij, regelmatig op- en neergaand, en een kort moment kon hij enkel staren. Toen opende hij haast mechanisch het doosje en haalde de glimmende schorpioen er aan de staart uit. Achteloos slingerde Fré het op het bed. Alles moet eindigen. Hij liep naar het raam, opende dit en keek glimlachend over de rand.
"Pas op!" zei hij luid, bijna zingend. Ze zou in doodsangst sterven.
Haar gegil als een sirene en de wind in zijn oren was het laatste dat hij hoorde.
Alles eindigt.