Soms voelt een mens zich echt gewoon kut. Kut zonder aanwijsbare reden, of teveel om over na te denken. Ik lijd er niet echt onder, slechts een paar uur per keer gewoonlijk, maar het blijft, wel, kut. 'Kut' is in dit geval een goed woord, omdat het zich gedraagt zoals ik me nu voel: esthetisch onverantwoord, krachtig en machteloos, zonder enige voeling met welke realiteit dan ook, nutteloos behalve voor ander nutteloos. Kut, dus.
En wat dat emotioneel exhibitionisme betreft: morgen lach ik hier om, en u uit als u hierover begint. Ha!
PS: Bosduif is 1 jaar. Wens haar een gelukkige, hein.
PPS: Maar ik heb gelukkig nog al mijn mentale capaciteiten, in tegenstelling tot sommigen, blijkbaar... Jezus Christus...
3 opmerkingen:
Ach ik had gisteren ook nog een donkere wolk boven mijn hoofd hangen.
'Wat ben je toch een verbitterd vrouwtje ...' siste die constant.
Hé kijk, vandaag schijnt de zon.
Wow, thanks. That's nice to know.
Then again, ik heb ook nooit beweerd dat ik geestelijk gezond ben. En ik besef heel goed dat mijn geloof iets is wat voor heel veel mensen ongeloof naief en eigenlijk volslagen belachelijk overkomt.
Maar ik geloof het nu eenmaal en ik heb me in het verleden al teveel aangepast aan anderen. De kledij gedragen om erbij te horen, naar de muziek geluisterd om erbij te horen, dezelfde waarden en normen aangenomen om erbij te horen.
En nu heb ik daar niet meer zo'n zin in. Ik geloof iets en ik weet dat anderen me daarom minder vinden, en dat is dan maar zo. Ik wil me niet meer aanpassen aan anderen. Ik wil hierin mezelf zijn.
Maar wees niet bang, iedereen heeft het recht op zijn geloof. Ik ga geen pamfletten uitdelen in de aula of prediken door de gangen van de r-blok lopen.
Maar je kwetst me hiermee eigenlijk wel. Misschien was dat niet je bedoeling, misschien ook wel...
Bij deze verbeter ik even mijn eigen post.
ongeloof > ongelooflijk
prediken > predikend
Misschien heb je wel gelijk over mijn mentale capaciteiten. Correct typen gaat me niet zo goed af.
Een reactie posten