God, shmod! Again...

I was going to bitch about the idiotic, religious ending of the otherwise really great movie 'I am Legend' (and the ending is probably a consequence of the fact that it is an adaptation from an older film, but that's really no excuse: if you adapt the setting, the characters and the advertising, why not the shallow ethics?), but instead, I'm simply going to give you a link to a talk by Sam Harris, philosopher and neurologist, called Believing the Unbelievable: The Clash Between Faith and Reason in the Modern World.

And seriously: you believe a certain book is the absolute truth because the book itself says it's the absolute truth?
Smooth...

Alweer vreemd

Oorstokjes heten nu wattenstaafjes en mogen niet meer in de gehoorgang of de neus worden gestoken. Die vijf andere lichaamsopeningen daarentegen...

[Edit: in Van Dale staat bij 'wattenstokje' (synoniem van) echter 'staafje met watten aan de uiteinden, gebruikt om de oren te reinigen'. Maar ondertussen vraag ik me vooral af hoeveel mensen die dingen te diep in hun lichaam geploft hebben...]

What else is new?

Let us consider just one aspect of human nature: race. Again and again in modern literary studies, ideas of race are traced to particular historical origins, not entirely coincidentally the period the critic in question happens to focus on. But in evolutionary studies the explanation digs deeper. There has been much work done on multi-level selection, that is, natural selection occurring at the level of the gene, or the cell, or the organ, or the individual organism, the family, the group, the species, the species and its symbionts, or the whole ecosystem.²⁶ Cooperation at one level can develop because it allows those entities (whether cells or organs or individuals) that cooperate well to supplant other entities that either do not cooperate at all or not so well; their superior capacity for cooperation allows them to out-compete and ultimately oust those who do not cooperate so well. Within-group cooperation, in other words, evolves through competition against out-groups; "in-group amity" is at the expense of "out-group enmity."²⁷ In many social species from ants to hyenas, dolphins and chimpanzees, recognition of out-groups, of others from the same species who belong to different groups, operates by sight, scent or sound, and it can trigger fierce antagonism and conflict. In the human case for instance differences between languages and dialects and accents can clearly mark group boundaries.

But John Tooby and Leda Cosmides, two founders of evolutionary psychology, wondered why humans should notice race so much, because after all during the time the human psyche was evolving in Africa, race would have been useless as an identifier, since most proto-humans would never meet anyone of a different race. "Noticing people's sex and age, on the other hand, would make good sense: these were reliable if approximate predictors of behavior. So evolutionary pressures may well have built into the human mind an instinct"—modified by local culture, of course—"to notice sex and age, but not race." But why should race also keep appearing as a natural classifier?

Perhaps, Tooby and Cosmides reasoned, "race is merely a proxy for something else." In the Pleistocene, "one vital thing to know about a stranger is 'whose side is he on?' Human society, like ape society, is riddled with factions—from tribes and bands to temporary coalitions of friends. Perhaps race is a proxy for membership in coalitions," and people "pay so much attention to race in some countries because they instinctively identify people of other races as being members of other tribes or coalitions."

Tooby and Cosmides set up an experiment. Subjects were shown a series of pictures each associated with a sentence putatively spoken by the person in the picture. At the end, they saw all 8 pictures and all 8 sentences, and had to match each statement to the right picture. It was the mistakes that mattered, since these indicated how the subjects had mentally classified people. As expected, age, sex, and race were strong clues: the subjects would misattribute a statement made by one old person to another old person, or a statement by one black person to another black person. Then the experiment introduced another possible classifier: coalition membership. This was revealed purely through the statements made by the people depicted, who were taking two sides of an argument. Quickly the subjects began to confuse two members of the same side more often than two members of different sides. Revealingly, this largely replaced the tendency to make mistakes by race, though it had virtually no effect on the tendency to make mistakes by sex. As Matt Ridley comments in reporting this: "Within four minutes, the evolutionary psychologists had done what social science had failed to do in decades: make people ignore race. The way to do it is to give them another, stronger clue to coalition membership. Sports fans are well aware of the phenomenon: white fans cheer a black player on 'their' team as he beats a white player on the opposing team." Ridley adds: "This study has immense implications for social policy. It suggests that categorizing individuals by race is not inevitable, that racism can be easily defeated if coalition clues cut across race, and that there is nothing intractable about racist attitudes. It also suggests that the more people of different races seem to act or be treated as members of a rival coalition, the more racist instincts they risk evoking." He concludes with the moral that, "the more we understand both our genes and our instincts, the less intractable they seem."²⁸

26. Elliott Sober and David Sloan Wilson, Unto Others: The Evolution and Psychology of Unselfish Behavior (Cambridge: Harvard University Press, 1998).

27. Richard Alexander, in Randolph Nesse and George Williams, Evolution and Healing: The New Science of Darwinian Medicine (London: Phoenix, 1997), p. 138.

28. Matt Ridley, Nature via Nurture: Genes, Experience, and What Makes Us Human (New York: Harper Collins, 2003), pp. 265–66.

Source: Brian Boyd - Literature and Evolution: A Bio-Cultural approach

What you should know...

I'm just saying, everyone should know:

Futurama, Bender's Big Score, the first of four Futurama films has arrived!

What you do with this knowledge is purely up to you...



A tad of information: http://www.imdb.com/title/tt0471711/

Elke maatschappij zijn verslaving...

Cocaï€ne wordt al duizenden jaren gebruikt door de indianen in Zuid-Amerika. Dat hebben archeologen afgeleid uit rotsschilderingen en beeldhouwwerken die teruggaan tot 2500 voor Christus (Streatfield, 2002). De vroegere bewoners van het Andesgebergte, de Inca’s, kauwden op cocabladeren om verschillende redenen. Ten eerste werd het gebruikt tegen vermoeidheid. Hierdoor konden ze beter en langer werken op grote hoogte en werd hun honger deels onderdrukt. Ten tweede werd het kauwen van cocabladeren ook gebruikt als tijdsindicatie om afstanden te overbruggen. Afstanden werden dan uitgedrukt in het aantal porties coca die onderweg gekauwd werden (O’Brien & Cohen, 1984; Flynn, 1991).

bron: http://www.vad.be/dossiers/dossier_coca%EFne.pdf

Everything is believe, unfortunately...

Nu elke mening evenveel waard is, hoe onzinnig of weinig onderbouwd ook, steek ik veel meer energie in me nutteloos opwinden over de dingen die ik lees en hoor. Maar ik blijf hoopvol; de toekomst is altijd ongeschreven en ongetwijfeld zal men ooit wel beseffen dat 'een betere wereld voor iedereen' een betere holle slogan is dan 'een betere wereld voor mij en de mijnen'.
Tot dan ga ik me niet als 'moderne studentenkoepel' (ha!) onthouden van politieke uitspraken, noch mijn uitspraken beter afwegen en nuanceren (als jonge snaak heb is mijn impact sowieso betrekkelijk onbestaande, dus wat extremiteiten ga ik (nog) niet vermijden).

Maar nu prefereer ik de fantasiewerelden waar de hoop net dat iets tastbaarder is, en de academische wereld, waar theorieën valabel kunnen zijn zonder te werken.

Geloof is alles, maar lang niet alles is geloof.

Genesis (2)

"The man who moves a mountain begins by carrying away small stones." - Confucius

That's all very well, mister Confucius, but what if you want to create a mountain? If you're omnipotent it should be a easy shmeasy, but even if you're only pretending to have every power conceivable so as to scare yourself up some followers, it can't be too hard, judging from the enormous amount of 'Grand Theft Planetoid' reports the Ultrasupermega Intergalacticspaceuniverse Policeforcepower (or UIP) got, some five thousand years ago, at the same time a conspicuous blue planet suddenly sprang up near Alpha Centauri. But we're not here to point fingers. We're here to enlighten, you with a little luck, me with little luck (I'll finally find out what people are not interested in reading).
So, this God (the quotation marks are still there, just, use your imagination) God decided to create the earth, the universe and everything, which he might have been too late in trying, as the UIP reports prove irrefutably that there was something else already, but there are two characteristics that all of His (the capital letter purely for clarity's sake) followers in the higher echelons share to the last, namely the ability to lie through the teeth and a very bloated sense of theatricality. Therefore, it's not a far stretch to assume that 'God' (the quotation marks just as a reminder) was the original master of theatrical lies and embellished this creation story a bit; just a bit.
But, to make a small accomplishment into a small story: six days later, there was Earth, just as it is today, with dinosaurs, fossil fuels and diamonds, all created in His infinite wisdom. It was perfect. But, as we all know, natural beauty bores rather quickly. And as even somewhat omnipotent beings have urges, God created his toyboy, the father of the whole of mankind and the reason that everyone today is always bitching about the weather if they can’t find anything else to bitch about: Adam. Now, I’m sure all you chauvinist pigs are going to say: ‘But hey, wasn’t Eve the one who brought about all of this ‘casting out’ business and shouldn’t we blame her and her entire ‘look at me, I’ve got internal genitals’ gender?’ Well, no, because Adam was not only the first man and first human, he was also the first proof of this God’s lack of perfection (and that’s also saying that the earth was perfect before we came along, which might fit into that unavoidable idea that anything is better in the past tense). Adam was human, which means that Adam was horribly imperfect (as are we all). Thus, as God failed to create something perfect, he himself cannot be perfect.
Of course, the theologists are now screaming that my idea of perfection is not God’s Idea of Perfection, but as I’m created in His image, I’m sure inherited I His ideals as well. No, the more possible – and slightly unnerving – option is that He never intended to create something perfect, that He was, in fact, a scientist without any morals who created His own strain of guinea pigs. And then, when we turned against Him, He would first try to repress us, but when that didn’t work, he tried again with peace, love and a stronger social structure, so that he could create vast networks of followers who would fight each other in a war for supremacy until only the strongest survived, so that he could enlist them in His awe inspiring galactic armada. Morally, this would place him far below the Nazi scientists, but I don’t really want to be lynched, so I sternly reject this theory.
No, God was imperfect, that’s for sure.

Genisis

Sorry, ik ben weer aan iets nieuws begonnen. U krijgt dus twee verhaaltjes door elkaar, pas op en reik u niet te ver.

The Garden of Eden and the stories concerning this mythical and mystical place have a prominent place not only in Christian theology, but also in every nook and cranny of our sizeable (no use for false modesty, is there) Western civilization. In our 'crime & punishment' mindset – coupled with the unavoidable idea that anything is better in the past tense – we have sought to interpret this is a number of ways, which some people still tend to do with religious texts, luckily, I might add. But how dramatic and futile our dealings with this tale have been. We have scoured the lands in search of this happy place filled with holly and delight, and the only reason for this that I can descry is that the world can never have enough places of pilgrimage (and really, holy men, we have enough, you can stop now, bury the symbols, whether it's half a circle, a cross or two triangles, I don't care, leave the mathematical figures to the people who know how to handle them, namely the mathematicians).
My extensive sources assure me that both Adam and Eve got their eviction notice at the very latest eight years and then some after, well, the creation of the earth, the universe and everything – although the earliest sources place it at some eight days after creation, or two days after they were created; those were some damn tough babies – and we know that our antagonist, we'll call him 'God' for simplicity, had made sure his children had not a care in the world. As such, they had no need for any kind of tools or even clothes, which makes it impossible to actually ever find that special little place (I mean the Garden, 'cause I've already found my special little place...). Unless there's still an ominous apple tree somewhere, with a snake hissing tempting, uhm, hisses; that would be a dead giveaway.
On a side note, I would've gone with The Holly Bush of Knowledge. I mean, come on, I would pluck an apple even if it didn't give me superpowers (five thousand years ago, rational thought was something special, apparently); I'd say, let them vomit a bit first, give them some diarrhea (from the holly berries) and then we'll see whether they still want their precious knowledge.
But, no, how dim-witted this 'God' person was is not really the issue here, we can draw our own conclusions on that. No, it's the story itself that I'm interested in, the classical 'entity creates boy in own likeness', 'boy is lonely so entity creates girl out of boy', 'boy and girl are deceived by snake', 'boy and girl eat an apple', 'boy and girl elope together, leaving behind an angry old entity'. A lot of stories end with angry, old entities.
Now, there are a few oddities here (apart from the fact that it lacks sense, reason or even the smallest snippet of believability, but that's always the case with religious writing (except for 'Star Trek'), so I'll let it slide), and as my throngs of thought trains tear their thrillingly tentative tracks through my head (ok, I overreached), let's analyze it as meticulously as possible. Lo and behold, a scientist at work!

Not yet, but soon (5)

And this leads us seamlessly back to Timmy, the loveable junkie. I know that last part for a fact, because we were screen buddies at college. This just meant that we got high and watched television series for the better part of our higher education. We even went back to some of the early twenty first century stuff, which was often better than the mind numbing series we had in our time, but the joints and the alcohol made us pretty, uhm, unfazed by this lack of quality. The problem was that while I did manage to at the very least show up for my exams, Timmy never did. The closest he ever got to taking an exam was doing the assistant in a nearby classroom. He still failed, however, because he hadn’t managed to get her off. Imagine, her orgasm could have changed the world. By the time I graduated, he had started to simply add the hashish to his packet of tobacco and carry around a hipflask filled with moonshine. The day I showed him my diploma was the last time I saw him. Until he brought about the end of the world, that is.
I called him a loveable junkie, and he really was. I don’t know if you’ve ever met junkies, but usually they’re invasive for pretty much all of the senses (in case you’re brave enough to ever lick one). But Timmy managed to keep his personal hygiene on a not unacceptable level, and he kept to himself, mostly, which is something people appreciate from addicted drug users. When he had reached that ominous thirty something age, he had become an integral part of the inner-city of his hometown on the Western European coast. Nobody minded him, and nobody really cared either, but it was an arrangement that seemed to work for everybody, albeit by the grace of Timmy’s uncle, who died when he was a much less ominous twenty something and left him enough money to remove his last care in the world: his next fix.
Now, I have been talking to you about the end of the world, but as I’m sure you’ve gathered by now, it’s not as dramatic as it sounds. Sure, it was the end of our civilization as we knew it; sure, billions of people died. But we’re humanity! We’re the fleshy, pink-skinned big-headed cockroaches of the galaxy! Sort of. Which means that that ‘heroic tale of a number of Earth’s survivors’ isn’t that heroic at all, and that Timmy really shouldn’t feel too bad about himself, as he was pretty much just a catalyst. Well, more or less, because a catalyst quickens a chemical reaction while staying out of it and emerging unscathed, but Timmy was already quite scathed at the time our story starts (and it will soon enough, keep your pants on), and he was dead before the reaction had even really started, but still, I’m sure you get my point.

Not yet, but soon (4)

But, chaos theory. As I said, it does not choose chaos over order, but instead it simply identifies chaos as a more complex form of order. We feared it because we thought chaos meant a loss of control (and boy, do we dig control), but the theory showed us that through ‘chaos’ – and I use this term loosely, as it has little to do with hooligans at a sports match – we could sustain or even increase our level of control, while greatly improving both individual and collective freedoms. As we began to realize that everything is tied in to everything else, we learned how to influence without interfering, by adjusting the elements we can control directly, to change the elements we don’t control. One of the greatest achievements so far is that every single citizen of the Human Empire now has common sense. It wasn’t that hard, really; all that was needed was a high standard of education across the board. Now, this wasn’t a walk in the park, a good education costs more than a nickel and a dime, but it brought down expenses in nearly every other area of the government budget, simply because less people were needed for control and repression. The reason it took humanity so long to figure this out, was that everyone was convinced that common sense was tied into a person’s intelligence. Don’t know why, really, the world isn’t that hard to understand if you receive the means to understand it a young enough age. But you all know that, of course, unless you’re one of those lunatics of the Moon Values Coalition who keep yammering about ‘the glory days of the free market’. Or perhaps if this manuscript has somehow traveled back in time to a point before the Chaos Revolution, but that seems highly unlikely.

Not yet, but soon (4)

There is a sociological axiom amongst the sentient races of the known universe that have escaped their planetary cradles (there are only four sentient races that we know of, so far, including humans, but this sounds better than ‘the other three sentient races had this idea…’): for a pre-space age society to develop into a galactic nation, a planetary revolution must first take place, wiping away racial struggle, religion and the institutions that keep both alive. That revolution can only come about through a general understanding (although not necessarily a conscious one) of the concepts and consequences of the chaos theory. These sentient races – they don’t like being called ‘aliens’ and they’re a bit more advanced than us (think lightsabers and warpdrives, which is odd, because we thought about it first, even though they managed to build it first) so I’m going to be diplomatic – came up with this axiom after all three had gone through this process and compared their stories to one another. When a similar thing happened on Earth, they were all really smug about it, but then, it was the first true feat of galactic sociology.
What this chaos theory does is not, as some people thought or wanted others to believe, choose chaos over order. This wasn’t a light or dark choice, no universal struggle between good and evil. That would come later, apparently, according to the sociological axiom of the five sentient races we still don’t know of, simply due to the fact that they have left our plane of existence and went to the Plane of the Struggle of Good versus Evil. They played curling continuously, and whichever side won three matches would be Reigning Ethical Alignment for the day. After a week, Good and Evil joined hands to find a way to escape that hellish dimension, but they were quickly opposed by the United Curling Amateurs. The battle continues ‘till this day.

Not yet, but soon (3)

Of course, you really need to keep you population occupied at all times, because as soon as they start to seriously consider all that mumbo jumbo, they’ll not only realize that those ‘holy men’ are nothing but a bunch of manipulative liars and/or idiots, or at the very least misguided, but also that even if this ‘God’ person exists, he’s a tyrant to be overthrown, not a benevolent ruler to be worshipped. I am talking about monotheistic religions in this case, obviously, and the difference between those and the polytheistic religions is quite important, from a social planning perspective. You see, when only a single God exists, there exists but a single truth, a single way of life, a single sexual position. People will worship with fervor and zeal, but external contacts, or even the slightest internal social change, will light the torches, sharpen the pitchforks and erect the stakes. Polytheism is generally more relaxed, simply because anyone can pretty much invent any god they want and no one can disprove him or her, at the risk of disproving one’s own god. This rarely works on its own, however, because any young society needs more stringent rules than those a polytheistic religion can provide in itself. Once another system has provided a stable counterweight – a caste system, or a strong nationalistic feeling, or some such – the problem no longer becomes the religion, as that has become little more than pro forma packaging.
But all that doesn’t really matter. Order has always been humanity’s end goal, as far as we actually have an end goal. Yeah sure, you could talk through your neck or out of your ass about divine beings and chosen races and pots of gold at the end of a rainbow, and you’ll always find people stupid, naieve or desperate enough to listen, but that doesn’t mean there’s an ounce of truth in these doctrines. None at all! No, order has always been our end goal. Every society up until we first managed to escape our atmosphere has tried to achieve this by total control. Whether it is a dictatorship that uses whip and collar, or a republic that uses money and media, the underlying theory never changes: let the elite rule the country and make sure the general populace doesn’t stray beyond the rules of your society. Chaos is to be avoided at all costs, because it would simply destroy the elite’s power, which is not something that is to even be considered. And who can blame them? People have shown time and time again that they are in need of leadership, that even an oppressive regime is preferable to no regime at all. But humanity evolved – and this caused a double rift with the old regimes, because not only did humanity become held back by the old ways, those same old ways had trouble to even recognize that evolution existed, let alone that humanity had indeed evolved. It’s like the chicken and the egg: ten seconds of logical thought tells us that the egg had to be first, because otherwise we’d have an animal that resembled a chicken, but didn’t come out of an egg (and therefore can’t be a chicken). I mean, QED, but still we debated and discussed and paid academics to write articles on it. Similarly, it was clear that by the time nobody cared about Paris Hilton anymore (which was, in fact, long overdue and thus could actually be seen as a counter-argument), the old institutions could no longer rule by virtue of the people. More and more, repression was used against forms of non-violent dissent. Because while it were the institutions that had provided their populations with the means of fully transcending their baser instincts (I’m talking about greed, violence and stupidity; sex stopped being a problem by the time the pope declared that he always used Durex’ topsafe condoms when clubbing in Rome’s gay quarter. It was a great day for Christianity.) the institutions couldn’t cope with their ‘children’ growing up.

On a side note

Meer en meer mensen spenderen, al dan niet professioneel, heelder dagen voor hun computer, vrijwel zonder fout met een internet aansluiting.

Omdat het belangrijk is om geregeld even uw gedachten te verzetten, als is het maar een halve minuut (kwestie van geconcentreerd te kunnen blijven werken, hein), geef ik u drie links, waar u naar believen eens op kan klikken en kijken.

Vampiers

Ridders

Robots

Ik weet dat u nieuwsgierig bent, dus klik, kijk eens rond en wie weet, misschien kan u zichzelf nog wel wat amuseren...

En u zou er mij ook een pleziertje mee doen, dus de wereld wordt er alleen maar beter van.

[Edit: en omdat bevreemding ook wel eens als aansporing kan werken, krijgt u er nog eentje in dezelfde trant:

Bananen]

Not yet, but soon (2)

Aangezien ik een kind ben van mijn tijd en geduld iets was van toen absolute kutgroepjes toch nog iets meer moeite moesten doen om door te breken, heb ik ondertussen de eerste twee Potter boeken al maar als audio books gedownload. Ik bedoel geleend. Lenen mag nog, niet? Goed. Hier is deel twee van een wat vreemde tekst.


Hindsight is a bitch. We all know this: it’s a haughty, whiny, holier than thou bitch who rubs our mistakes in our faces and we don’t want that. When we make a mistake, we don’t want to study it, we don’t want to learn from it, we don’t want to grow and evolve. We just want to be left alone! But, retrospect ahoy, you can call me bitch for now. It’s odd, I’ve never before thought of myself as a haughty bitch, but the feelings it conjures are, well, confusing, to say the least. But that’s not the issue. The issue is something that might not seem readily connected to what I have told you already, but rest assured, there is an actual point in all this. You see, the issue, the main point that connects a silly guy named Timmy with the end of the world and the heroic tale of a number of Earth’s survivors which I will unfold before you as soon I have made the point I mentioned above, that main point is the chaos theory. Now I’m no scientist, but I can spew nonsense with the best of them, even with the philosophers, the uncrowned kings and queens of pointless debate, so sit back and relax while I probably completely reinvent the concepts of chaos in an unfounded and irrelevant manner: from the very first tribes of nomadic sub-humans (I’d like to think it is no longer politically incorrect when those discriminated against are no longer alive, but that’d open some nasty, well, solutions to that problem, which oddly enough worked quite well for the dodo; killed all of them in under two hundred years, a job well done, thank you very much) – yes, yes, there will be many useless and non-informative interjections, what’d you expect? – up until the 22nd century men and woman, humanity has always strived for order. Even those pseudo-theories about government that propagate chaos (or absence of order, whatever, you weirdoes), most notably the anarchists, either have structure or inevitably lead to structure. The first structure that inescapably emerges after any and all flits of chaos in human history is the most basic law that governs anything above microscopic level: the law of the jungle (so named, I assume, because the righteous explorers were convinced that their civilizations had long since left such basic impulses behind. They had already evolved to the level of unstoppable genocide, which is indeed pretty much the level we, greatly superior Western society, held until those damn hippies started organizing. I mean, who could have foreseen that? A bunch of stoners remembering their plans? Kids on LSD who still managed to find the capital to protest? Hippies are harmless, we thought. Oh, how wrong we were). And that works fairly well on a small scale. Children can be beaten into submission, minorities can be contained in reservations or in the afterlife, women can be hooded and gagged until they are nothing more than cooking baby factories. And there was order, and for a while, it was good. Now, in case you’re outraged after reading the last lines, you should probably either just grow into puberty, or, if you’ve already taken to shaving unwanted body hair, you might want to find a small house in the middle of nowhere and live like a hermit; your friends and family will appreciate it. But onto order on a large scale. It is an entirely different ballpark altogether when we want to establish order on a national, let alone planetary level. In the early stages, religion is the key factor. It’s like an all intrusive secret police that knows everything about everyone and is judge, jury, executioner and bribable official at the same time.

Confunded, or simply rotten

Nu het zevende en laatste deel van de onvolprezen (nu, ja) Harry Potter reeks diep in mijn bewustzijn verankerd ligt (nu, ja), leek het me tijd om eens een laatste keer alle boeken nog eens op rij te lezen, om redenen die voor u, Potter-leken, hoogst waarschijnlijk uw bevattingsvermogen te boven gaan (nu, ja).

Er is echter een probleem!

Want de combinatie van een goed hart en een slecht geheugen, heeft er voor gezorgd dat ik mijn allereerste boek (Harry Potter and the Philosopher's Stone) heb uitgeleend om prompt te vergeten aan wie.

Dus, een oproep uit de grond van mijn hart: als u mijn eerste Harry Potter boek in uw bezit hebt, ik zou het heel graag terug hebben. In ruil kan ik u altijd mijn verzameld werk doorsturen. Het mag dan wel niet hetzelfde niveau halen, er zijn alleszins heel wat minder exemplaren in omloop, dus wie weet, misschien wordt u er wel rijk van.

Het vervolg van het vorige stukje mag u over een week verwachten (of vroeger, als de verloren wees vroeger terugkomt).

Wit beyond measure is man's greatest treasure.

Not yet, but soon (1)

The end of the world had a rather silly cause. Of course, after taking a step back most serious matters have rather silly causes: the origins of our own universe have spawned the greatest collection of flatulency jokes in the history of sentient beings, which is saying something – every intelligent being seems to possess at least one hole or crevice that exudes smelly gasses, from time to time. But when their world came to an end – ok, fair enough, our world – humans had only just begun to tap this vast reservoir of universal humor. And things might have turned out rather differently, had we progressed further in our knowledge of flatulency humor (or, as some people still call it, ‘fart jokes’). But there’s not much use in wondering what might have been, as this rarely leads to a heartfelt ‘boy, that turned out well!’ but more often to some useless emotional flare of self pity and bemoanment – I’m not sure whether the latter is really a word, to be honest, but since I am telling you about the end of the world in retrospect, it means that the world has come to an end, so really, who cares?

Ah, yes, the end of the world. It was the early twenty second century. Throughout the entire previous century, the general populace had gotten more and more discontented, as governments traded their power for corporation backing. Civil liberties were sold for continuing economic growth, a few million at a time, and the global military industrial complex – after eliminating any and all forms of organized resistance – took over the policing duties of the governments, who lost their last vestiges of power. At the turn of the century, barely 0.01% of the population controlled over 99% of the resources. Fossil fuels had run out long before, but while viable affordable alternatives had been readily available for half a century, energy prices continued to rise steadily, year after year. The impoverished masses had only two things in abundance: able bodies and means of communication. Naturally, a resistance movement slowly formed, spanning the globe. The first isolated attacks in 2102 against corporate targets were condemned as acts of terrorism by a few fanatics. In 2104, the Global Humanitarian Resistance made itself known to the world. Their numbers grew exponentionally and in January 2105 the GHR sent the corporations, which had unified in the Earth Federation (although their detractors called it the Economic Front), a list of demands. In February 2105, civil war engulfed our planet, as the largest conflict anyone had ever conceived touched the lives of any and all inhabitants of Earth.

Boy, that was one depressing paragraph. You’ll have to excuse me, but the end of the world leaves even a generally jolly fellow like me with an urge to at the very least sigh. And I mean a really deep sigh. But as you may have noticed, this doesn’t seem very silly. Slightly silly, perhaps, but not silly enough to warrant the phrase ‘The end of the world had a rather silly cause’. No, the end of the world was actually caused by a thirty something guy called Timmy, who was already quite silly in his own right; silly and a bit pitiful, to an extent that none of his contemporaries thought he could influence his own life, let alone the course of human history. And perhaps he didn’t, perhaps he was but one of many elements that may have caused the end of the world, but that doesn’t change the fact that he, and only he, was the first actor in a chain of events comprised of reaction after reaction that would change not only human destiny, but the destiny of every single sentient being. I think. Well, ok, Timmy’s first action will most likely have had cause as well – not so much reason, though – but it was an internal cause; or, more precisely, an internal error, which happened rather frequently, poor Timmy.

Het ga je goed, Grim

Ik ben blij dat ik je toch iet of wat heb kunnen leren kennen.

Hopelijk heb je vrede met jezelf gevonden.

Re: boot

Het is alweer even geleden, met die examens en algemene luiheid. En nu ben ik een ambtenaar bij A, dus heb ik niet veel meer tijd (echt, welkom in de 21ste eeuw). De tijd tussen die twee, mja, laten we zeggen dat het voordeel aan klein is dat er altijd buurlanden in de buurt zijn, met een gelijkaardige, maar toch net dat tikje andere cultuur. Nee, ik ben niet op reis geweest.

Maar ik moet nog steeds antwoorden op die uitgebreide kritiek (hoewel ik uiteraard niets verschuldigd ben aan iemand die anoniem wenst te blijven, maar ik ben samaritaans, op die manier): de hersenen kunnen alle sensaties krijgen met de juiste prikkeling, elk extern gevoel (inclusief bobbing én throbbing) zijn te creëren. Hell, voor hetzelfde geld zijn wij allemààl hersenen in vaten. And a good life it is.

Het verhaaltje wordt echter toch afgebroken en Henry zal nooit avonturen, laat staan een lichaam hebben.
Helaas...

Maar ach, 't Stad is van iedereen...

Time is all we really need

Zo'n doordachte en onderbouwde commentaar verdient een volledige post als antwoord, maar godinnen en examens gaan voor, dus het zal even moeten wachten.

Maar ondertussen geef ik u een matige verantwoording, die nog maar eens laat zien hoe beïnvloedbaar ik ben.
Net zoals ik enkele weken geleden een (beschamend slechte) paper heb geschreven over 'The O.C.' - wat ik toen haast fantastisch vond - zo heb ik in de laatste twee weken alle afleveringen van de nieuwe 'Doctor Who' reeks gezien. De oude serie was de langst lopende sci-fi reeks ooit (26 seizoenen, van 1963 tot 1989), met een onuitwisbare afdruk in de Britse cultuur. De nieuwe reeks loopt nu voor drie seizoenen en, wel, het is fantastisch. Het is 'zachte' science-fiction, waar de meeste dingen in het beste geval onwaarschijnlijk zijn. Maar zo leuk, oh, zo leuk. En dat is wat ik nu ook een beetje wil doen: wetenschap is allemaal goed en wel, maar het mag een leuk verhaal niet in de weg staan.

Als u zelf eens wil kijken: http://www.tv-links.co.uk/show.do/1/26

Stu-wat?

“Greetings, Henry.”
‘The voice is coming from all around.’ This was his first thought, ever. He realized this as well, just before becoming aware of a bobbing sensation. He had instinctively assumed that he was in a dark room, but as soon as he consciously assessed his situation, everything became clear as crystal. The voice did not come from all around, or more accurately, there was no way he could know. There was no sensory perception, none at all. All he could go on was the voice in his head. The voice and the bobbing sensation. ‘That’s it!’ he thought, ‘I’m a brain in a vat!’
“Easy there, let’s not get carried away. You’re not a brain in a vat.”
‘Then I must be mad, surely. I have no name, no vision, no past, no touch, a great amount of knowledge and no body. I am a living riddle. Can you solve me?’
“Ha! I like you already, Henry, good lad. And yes, I can, but answer me this first. What best defines a man: his heritage, his thoughts, his actions or his death?”
‘How very tactless, Voice. I have no heritage, am incapable of action and have only a vague notion of death. But as the question is a rather silly one, I choose his actions, since the others are at best futile, short affairs with little inherent value. Now, will you solve me?’
“Fair enough. You are a hero, Henry. A wretched outcast, a wanderer who will always lose more than he gains, who will never be valued by anyone but a few kindred souls. You will sacrifice everything, Henry, and you will not even be remembered for it. But don’t worry. You won’t mind.”

Awkward...

We at Stormfront White Nationalist Community would like to wish you a happy birthday today!

Jij,

Ik weet niet goed hoe ik hieraan moet beginnen; en dat is al een slecht begin, want ik wou niet met ‘ik’ beginnen. Maar de enige weg die nu nog gevolgd kan worden is die van zelfmedelijden, van afdalen in een dal en niets anders zien dat mijn eigen, zielige en mistroostige leven. En dit is de enige manier om het te doen. Hopelijk zie je dit nooit, behalve misschien als ik het later eens bovenhaal, om nostalgisch te lachen.
Het is iets vreemds, eigenlijk. Ik heb alles wat ik nodig heb, ik kan niemand anders de schuld meer geven, enkel mezelf. Of de goden, die bieden misschien nog een uitweg. De held in een Griekse tragedie, een onontkoombaar noodlot dat mij achtervolgt, hoe moedig ik me ook gedraag; wat zou ik graag zo leven. Maar nee, moesten krachten buiten mij om me verijdelen, zou ik nog begrip kunnen krijgen, me in een aangename slachtofferrol kunnen wentelen.
Weet je wat het ergste eigenlijk is? Dat het nog helemaal niet te laat is.
Ik zou best nu mijn leven op orde kunnen krijgen, mijn kamer en mijn lichaam onderhouden, mijn vriendenkringen appreciëren zoals ze verdienen en met wat grondbeginselen van zelfdiscipline mijn punten opkrikken. Maar ik doe het niet.
Ken je die profetieën uit de verhalen, echte profetieën. Een constante daarbij is dat de betrokkene zich anders gaat gedragen nadat hij de profetie heeft gehoord en ze op die manier tot voltooiing brengt. Self-fulfilling, als het ware.
Bij mij is het anders. Mijn profetie is mij reeds lang bekend, maar ik kan me niet anders gaan gedragen, ik kan het niet, of ik wil het niet, of iets daar tussenin.
Neem nu mijn boek. Wacht, nee, dat gaat niet. Ik heb helemaal geen boek geschreven. Massa’s ideeën, maar niet genoeg doorzettingsvermogen.
Wat, wat, wat...
Ik weet het niet meer.
Aanstellerij, dat is het eigenlijk. De hordes BV’s die naar Afrika trekken en dan terugkomen met de woorden ‘waar maken wij ons eigenlijk druk over, daar is het veel erger’ hebben natuurlijk geen enkel punt (daar daar daar is en hier hier), maar ik heb eigenlijk geen probleem. Nooit iemand verloren die dicht bij mij stond, nooit een erge ziekte gehad, als enige botbreuk een schilfertje van mijn grote teen, geen dramatische liefdesperikelen, geen ‘heel hard je best toen en toch falen’-toestanden.
In de Middeleeuwen schreef men verhalen over Troje met geharnaste ridders, schildknapen en grijze, Europees aandoende kastelen. Ik, ik schrijf verhalen over wie ik wil zijn, niet over wie ik ben. Want wat ga ik nu doen? Een jointje roken en naar ‘Battlestar Galactica’ kijken, op café gaan en teveel roken en Duvels drinken, te laat in mijn bed kruipen en te vroeg en te wollig opstaan, zonder naar de les te gaan. Een zoveelste dag verspild aan... niets.

Niets, dat is alles.

Ik, jammer genoeg

Boy, oh boy

Laten we het nemen van beslissingen maar uitstellen tot we nuchter zijn.

Opnieuw

Waarschijnlijk is er slechts een klein percentage van mijn lezers dat mijn blog wel en niet dwars leest, maar aangezien ik mijn eerste lezersonderzoek nog moet doen, krijgt u niettemin van mij het echt allerallerlaatste Kasper-verhaal. Echt.

“Kasper?”
“Godverdomme, Schrijver! Laat ons toch eens met rust.”
“Uhm, hallo.”
“Wat, nu krijgen we zelfs geen lichaam meer?”
“Dag, Samantha.”
“Schrijver, als Je zegt dat Je personages gaat afschrijven, weet Je wat dan zeer leuk zou zijn?”
“Kijk, Ik weet dat jullie...”
“Als Je ons zou afschrijven! Incompetente lul!”
“Wow, dat kwam van diep, hè, Kasper?”
“Let maar niet op hem. Ochtendhumeur, of zoiets. Wat is het probleem?”
“Niet veel, een last-minute Literair.”
“En aangezien Je zo getalenteerd en geïnspireerd bent, dacht Je dat het zoveelste meta-gezever wel goed zou zijn als plaatsvuller.”
“Kaspertje...”
“Nee, nee, hij heeft gelijk. Literair is toch niets meer dan een plaatsvuller. Maar het zal wel het enige zijn waar Ik goed voor ben.”
“Jezus Christus, moet ik echt voor psycholoog spelen? Al jullie onnozele onzekerheden interesseren niemand. Least of all me.”
“Het wordt wel verwarrend als je cursief Engels gaat spreken.”
“Ach, we zijn toch allemaal maar onderdelen van het Grote Keyboard in de Lucht, niet?”
“Gaat dit nog ergens naartoe, Schrijver?”
"Wel, Kasper, Ik ben bang dat je leven van ietwat ongericht vorig jaar, naar compleet doelloos is gegaan dit jaar. Veel beter dan dit kan Ik echt niet meer doen, vrees Ik.”
“Oh, boehoe, laten we allemaal medelijden hebben met de toch oh zo misbegrepen Schrijver en zijn moedwillig geblokkeerd talent. Je bent te goed voor deze wereld, nietwaar, arm schaap? Bah, ik walg van jou.”
“Kasper!”
“Het is ok, Sam. Conflict als basis van een verhaal, dat soort dingen. En Ik snap het wel. Één keer sterven is niet leuk. Meer dan één keer nog minder, denk Ik.”
“Je empatie is ontroerend.”
“Echt?”
“Nee.”
“Schrijver, Je verhaaltje leidt nergens naartoe.”
“Zit Ik al aan tweeduizend tekens?”
“Bijna. Maar ik zou wel nog een degelijk einde proberen te verzinnen.”
“Hmmm, tijd voor wijze woorden: it ain’t over ‘till the fat lady sings. Daarom zou Ik jullie willen voorstellen aan Barbara. Babs?”
“Lalalalala.”
“Wat is dit, een deus ex machina?”
“Nee, Kaps, dit noemen ze eindigen in mineur.”

De donkere krochten van het internet

Het was een lezersbrief die uiteindelijk zijn doel gemist heeft, maar het is niettemin iets waar tijd mee valt te doden. Zoals 'City of Heroes' en 'The O.C.', maar dan minder begeesterd.

De donkere krochten van het internet waar de film- en muziekpiraten hun waren vanuit de binnenkant van hun jas aanbieden. Klinkt zeer duister allemaal, zeker als er op geregelde tijdstippen krantenartikels verschijnen over dat deze of gene overheid weer een wet heeft gestemd tegen de illegale verkoop van muziek, films of software of over de veroordeling van iemand voor zulke feiten. Maar dat is een foute voorstelling, die begint bij de terminologie.

Piraten. Hoezeer Johnny Depp ook charmeerde, weten we allemaal wat de piraten uit die vroeg koloniale periode waren: moordenaars die uit waren op geldgewin. Ook zeer romantisch, dat afzetten tegen de gevestigde orde, maar ethisch gezien moeilijk te verdedigen.
De piraten vandaag de dag zijn echter van een heel andere slag.
Ten eerste zijn hun intenties zeer verschillend: geld is geen doel. Als men weer iemand oppakt die illegale kopieën verkocht, noemt men dit ‘een overwinning voor de film- en platenmaatschappijen’, maar dat is heling en daar bestonden al wetten voor toen het internet nog ARPANET heette en enkel door het Amerikaans leger werd gebruikt. Het internet biedt echter een schat aan films, series, muziek en software die zonder enige kost te bekijken of te downloaden zijn. En de reden dat mensen dit aanbieden is dezelfde als waarom Wikipedia werkt. Wat dat precies is – altruïsme? Samenhorigheid? Verveling? – weet ik niet, enkel dat het een marginale plaats inneemt in ons kapitalistisch systeem. Maar inderdaad, software en muziek die niet op de radio wordt gespeeld mogen niet zomaar aangeboden worden: dat is hoogstwaarschijnlijk diefstal. Hoewel de vraag nog blijft of er een groot verschil is tussen een cd van een vriend lenen en een cd lenen van iemand die vriendelijk genoeg is om het aan te bieden. Want ik leen cd’s van mijn vrienden, die ik dan op mijn computer zet en beluister, en ik leen boeken die ik helemaal uitlees voor ik ze teruggeef. Maar ik zie niemand daarvoor veroordeeld worden. Nog niet, alleszins.
Maar de hele zone wordt nog grijzer indien we het over films en series hebben. De meeste mensen in België die illegaal downloaden zullen immers braaf hun kijk- en luistergeld betalen, of ouders hebben die dit doen. En iedereen die meerderjarig is zal wel al eens iets gezien hebben dat op VHS was opgenomen van de televisie. Is er dan een verschil tussen iets opnemen op VHS, het van de televisie opnemen op de computer of het gewoon downloaden van het internet? Wel, bij het laatste moet je zelf de moeite niet meer doen om de reclame er tussenuit te knippen en moet je ook niet een half jaar wachten tot het hier in Europa wordt uitgezonden.

Sinds kort heb ik ook een afstandsbediening voor mijn computer. Dus waarom zou ik mij nog voor de televisie zetten en vooral: waarom zou ‘het kapitalistisch systeem’ (wel, ja) zoveel moeite doen om mij daar terug voor te krijgen, in plaats van een beetje te vernieuwen en een systeem te bedenken om toch wat reclameinkomsten aan mij te verdienen? Ik wacht geduldig af. Ondertussen heb ik het derde seizoen van Battlestar Galactica volledig gezien, net als het tweede seizoen van Prison Break en zit ik bijna aan het einde van het eerste seizoen van Heroes. Vervelen zal ik mij alleszins niet.

Hoofdstuk Drie

Wel, dit wordt weer het laatste deel voor even; misschien komen er later nog vervolgjes, maar wees gerust, ondertussen zal u nog wel genoeg gezever krijgen over mijn dagelijks leven.

De honderd kilometer tussen Illian en de havenstad Ostan was voor de revoultie waarschijnlijk de drukste en best onderhouden weg van heel het continent geweest. Kaemlin voerde voornamelijk graan en olie uit naar Lannar en kreeg wijn en wapens in ruil. Doordat het zo belangrijk was voor de handel, werd de route tussen Illian en Ostan simpelweg de Weg genoemd. De wapens en wijn van Lannar hadden echter tot gevolg dat er geregeld onrust uitbrak in de havenstad, wanneer een groep zeelui of voermannen, die de wijn zonder belasting konden kopen, zichzelf opjutte en paar kisten met wapens aansloegen. Het waren geen revoluties – ze waren de dag erna meestal zelf vergeten waarom ze het nu weer hadden gedaan en waarom ze geëxecuteerd gingen worden – maar het verstoorde de vlotte handel. Na een aantal van zulke incidenten probeerde Westin de Onderhandelaar de wijn duurder te maken, wat enkel tot gevolg had dat de matrozen en voermannen de handen in elkaar sloegen en nu ook nuchter de wapens ter hand namen. Drie dagen later stond de koning zelf met tweeduizend soldaten op het marktplein van Ostan met de leider van de opstand op de knieën voor hem. Zijn naam was Leland Vurkas. Hij was de eerste stuurman op een van de grotere schepen en iets eloquenter dan de meeste matrozen. Op het moment dat Westin hem ter verantwoording riep, glimlachte hij en zei “U hebt ons nodig, en wij willen onze wijn. Als onderhandelaar kan u dit compromis zeker aanvaarden.”
De koning glimlachte ook, maar voor hij antwoordde haalde hij een simpele dolk, zonder enige versieringen, van onder zijn mantel. “Onderhandelingen zijn tussen gelijken. Wij zijn geen gelijken.” Met die woorden stak hij de dolk tussen de derde en vierde rib van de verbouwereerde stuurman. Hij haalde een witte zakdoek uit zijn mouw om de dolk af te vegen en draaide zich om naar zijn kapitein. “Executeer er nog zes anderen, drie matrozen en drie arbeiders. De rest mag terug aan het werk.”
“Sire?”
“Dan selecteer je duizend soldaten die zich bewezen hebben en die bevelen opvolgen. Alle bevelen. Als mijn onderdanen zichzelf niet in de hand kunnen houden, zullen wij dat doen.”

Dat, zo gaat de overlevering, is het verhaal van het ontstaan van de Wijnzwaarden. Hun opdracht was simpel: de orde in Ostan en op de Weg handhaven en voor een probleemloze doorvoer zorgen, kost wat kost. Dit lukte wonderwel, zeker nadat er in de eerste maand meer dan zeventig mensen werden geëxecuteerd, waaronder een aantal rijke handelaars die hadden geklaagd over de stringente veiligheidsmaatregelen. Hierna werd het rustiger en hoewel Ostan op een belegerde stad begon te lijken waar niemand nog buitenkwam als het niet absoluut nodig was, waren er altijd genoeg werkkrachten die tegen een hongerloon zwaar werk wilden doen. Door het schijnbaar onverdeelde succes van de Wijnzwaarden werd het aantal soldaten onder de twee volgende koning uitgebreid naar vijftienhonderd.

Iets meer dan honderd jaar na hun ontstaan, werd de koning van Kaemlin op het kerkaltaar onthoofd door hertog List Arkanas en werden de vijftienhonderd Wijnzwaarden vogelvrij verklaard. En zo werd de weg tussen Illian en Ostan, de Weg, waarschijnlijk de meest onveilige en slecht onderhouden weg van heel het continent.

Hoofdstuk Twee (2)

“Men zegt dat er veel valt af te leiden uit de vrienden die een man heeft. Wat zou men uit de uwe kunnen afleiden, meestersmid?”
“Ik werk met hamer en aambeeld, heer, niet met gissingen en gezegdes. Kan ik u helpen?”
“Ach,” de oude man zuchtte theatraal, “ik vrees dat het met zo’n houding moeilijk wordt. En ik kwam u nog wel een waarschuwing brengen. U en de hertog daar.”
Kira had ongemerkt een van haar messen uit de schede gehaald en hield het tegen haar been, klaar voor alles. Hoewel hij oude en versleten leek, ging er van Azral een onaangename dreiging uit. Perijn was naast Tynian gaan staan, zijn armen voor zijn borst gekruist. “Wat wil je, oude man?”
“Kent u het spel ‘Duivelen en Engelen’, heren?” Als iemand door deze opmerking schrok, lieten ze het niet merken. “De speler die voor Engelen kiest moet elke stap tactisch overwegen,” ging hij verder, “want elk stuk is waardevol. Bij de Duivelen kan men gemakkelijker al eens een pion verliezen.”
“Maar de Duivelen zijn niets zonder hun Heer.”
“En de Engelen wel. Bedoelt dat het niet erg zou zijn moest u sterven, heer hertog?” vroeg Azral met een glimlach.
Kira’s hand schoot naar voren. Het mes wentelde twee keer rond voor het trillend in de houten staf terecht kwam. Zonder een spier te vertrekken trok Azral het mes eruit en wierp het op de grond. “Houd uw teef onder controle, smid; agressieve honden worden afgemaakt.”
“Hou uw tong onder controle, heer,” antwoordde Tynian, “u zou ze wel eens kunnen verliezen.”
Azral draaide zich om in de richting van de zwarte koets die op de straat, net in het zicht stond. “We zullen zien, we zullen zien. Het spel is begonnen, heren; ik denk dat u zich best terug naar huis spoed, hertog Arkanas. Uw pionnen zijn terug.” Zijn lijfwacht opende de deur voor hem en ging op de bok zitten. Met een ruk aan de teugels verdween de koets uit het zicht.
“Het spijt me, pap, ik...” begon Kira, maar haar vader stopte haar en raapte het mes op.
“Het is in orde, meisje,” zei hij glimlachend, “Ik was van plan om zijn neus te breken en dat zou heel wat meer... kwaad bloed hebben gezet.” Hij gaf haar het mes terug en omhelsde haar.
“Wij moeten terugkeren. Bedankt voor alles, Tynian. We komen nog wel langs voor we vertrekken.”
Graag, kleintje. Als er nog iets waar ik jullie mee kan helpen...”

Hoofdstuk Twee (1)

Met een korte beweging wierp Kira haar laatste mes in de houten schutting, in het midden van het langwerpige kruis dat door de vier andere messen werd gevormd.
“Alsjeblief, meisje. Zeg toch iets.”
Ze negeerde haar vader en staarde enkele tellen naar de vorm in de schutting. Toen haalde ze haar crucifix boven, sloeg een kruis en kust het kettinkje.
“Kira...” Hij klonk smekend, maar ze keek hem ijskoud aan.
“Er valt niets te zeggen, Kinar.” Heel even genoot ze van de gepijnigde blik die hij altijd kreeg als ze hem zonder reden met die naam aansprak. Maar ze onderdrukte het en trok de kap van haar kaproen over haar hoofd. Hier stond ze boven; zou ze boven moeten staan.
“Het is fantastisch, Tyn!”
Kira zag hoe haar hand wit werd van de kracht waarmee ze het mes vasthad en sloot haar ogen. Ze voelde hoe rust over haar neerdaalde terwijl ze prevelde wat haar moeder haar had geleerd. “Het al wentelt en wij draaien mee. Verander als het kan en aanvaard als het moet. Het al wentelt en wij draaien mee. Hoop alles en verwacht niets. Het al wentelt en wij draaien mee.” Ze trok het laatste mes uit het hout en stak het terug in de schede aan haar riem. Aneska en Perijn waren het erf naast en achter het huis opgewandeld en stonden naast haar vader.
“Kira, liefje, zou je het laatste geschenk voor Aneska willen halen?”
Het meisje kinkte afgemeten en liep naar de stal, tegenover de achterkant van het huis. Er stonden drie paarden, één box was leeg. Ze zette haar kap af en pakte wat hooi op.
“Dag, List.” Haar merrie hinnikte zachtjes voor het met zijn grote tong het hooit uit haar hand plukte. Ze streelde hem over zijn hoofd en kuste zachtjes zijn neus. “Straks gaan we rijden, lieverd. Eerst nog even iets afhandelen.” Tegenover haar bruine merrie stond het witte paard dat Aneska zou krijgen. Kira had het er niet zo op begrepen, hoewel ze niet meteen kon zeggen waarom. De witte merrie keek haar even onderzoekend aan toen ze het zadel op haar rug legde, maar bleef stil staan en maakte geen geluid. ‘Te getraind,’ dacht Kira, ‘ze heeft niets ongetemds meer in zich.’ Op het moment dat ze de zadelriem aantrok, draaide het paard haar hoofd naar Kira. Instinctief zette het meisje een stap achter, zodat ze met haar rug tegen de houten wand van de box stond. Plots gooide de witte merrie haar voorpoten omhoog en trapte tegen de lucht, zonder verder enig geluid te maken. Dan keek ze terug naar Kira met een uitdrukking die zeer zelfvoldaan overkwam.
“Ik wil het zelfs niet weten.” mompelde het meisje en opende de box. Ze leidde het paard bij de teugel naar buiten en negeerde het geknabbel aan haar oor. “Daar is het nu te laat voor.”
“Vrouwe... Aneska.”
De nieuwbakken hertogin draaide zich om en er verscheen een brede glimlach op haar gezicht. “Is ze voor mij?”
Kira knikte. “God weet waar ze vandaan komt, maar ze is voor u, ja.”
Aneska grinnikte. “God weet het inderdaad. Heeft ze al een naam?” vroeg ze, terwijl ze het dier streelde.
Het was Tynian die antwoordde. “Wel, nee, niet echt, maar er is eigenlijk maar één mogelijkheid als het paard van de hertog Adam heet.”
Het meisje schudde meewarig haar hoofd en zette de kap van haar kaproen opnieuw op; ze had een hekel aan clichés, aan doen wat al zoveel mensen ervoor hadden gedaan, maar vrouwe Aneska leek het geen probleem te vinden.
“Eva.” zei ze, en de oren van de witte merrie trilden. “Ze is prachtig, Tyn.”
De smid haalde zijn schouders op. “Bedank Hem er maar voor, ik ben slechts de boodschapper.”
Terwijl haar vader en zijn twee gasten het paard waren aan het bewonderen, merkte Kira plots dat ze niet langer alleen waren. Een oude man stond aan de andere kant van het erf; hij leunde zwaar op een simpele, zwarte staf en plukte verveeld aan het goudstiksel rond zijn nek.
“Kinar.” Toen de smid keek, knikte ze in de richting van de nieuwe bezoeker. Behoedzaam stapte hij op de man af. “Kan ik u helpen, heer Azral?” Zijn stem verried de beleefdheid van de woorden.

Hoofdstuk Één (3)

Tynian had een fles Rode Lanners opengetrokken, ‘nu het er nog is’. Ze zaten in de sobere keuken aan een fijn afgeschuurde houten tafel, waar veel donkere koffieringen opzaten. Aneska vertelde over haar vertrek en hij keek haar met grote ogen aan.
“Volledig gestopt? Zonder zelfs maar Vuur en IJs mee te nemen?”
Ze schudde haar hoofd en draaide zich naar Perijn. “Vuur en IJs waren mijn zwaarden.” Ze legde de brief op tafel. “Dit heeft Hij mij nog wel gegeven.”
De smid las het en glimlachte. “Wel, zoals altijd heeft Hij weer gelijk: ik bén wel heel blij je nog eens te zien.”
Aneska reikte over tafel en pakte zijn hand vast. “En ik jou, lieveling. Waar is Nivane?”
Tynian keek even naar de deur en vervolgde toen iets stiller “Hier is ze gestorven, Hij had haar ergens anders nodig. Het is slechts een paar jaar geleden gebeurd, maar Kira heeft het zo goed opgenomen dat ik denk dat ze ergens wel weet wat er is gebeurd.”
“Waarom niet? Als ze weet dat er engelen op aarde rondlopen?” vroeg Perijn.
“Er is een groot verschil, hertog, tussen engelen op aarde accepteren en aanvaarden dat je eigen moeder moest sterven opdat ze naar een andere, fysieke wereld kon gaan.”
“Is zij ook… speciaal?”
“Dat ligt in Gods handen, hertog.”
“Ligt alles daar niet?”
Aneska grinnikte. “Als dat zo was, zouden we allemaal op het strand liggen met een cocktail in ons hand.”
“Kokteel?”
“Laat maar, liefje. Welke dingetjes heb je zoal voor mij, Tyn?”
De smid stond op met twinkelende pretoogjes en wenkte hen te volgen. Aneska sprong glimlachend recht en liep achter hem aan, maar Perijn stond rustig op en pakte zijn beker wijn. Het was allemaal tamelijk verwarrend voor iemand die twee weken geleden nog aan het bestaan van God twijfelde.
Kira was nog steeds haar dolk aan het wetten en keek slechts even op toen het drietal terug binnenkwam. Haar vader pakte een groot, in jute gewikkeld pak uit de wandkast tegenover het smidsevuur en legde het op het grootste aambeeld.
“Voilà. Met liefde gemaakt en gegeven.” zei hij en hield Aneska een gekarteld mes voor.
In een vlotte beweging sneed ze de knoop door in het touw dat het pak bij elkaar hield, zichtbaar opgewonden. Ze hield haar adem in toen ze zag wat erin zat.
“Oh, Tyn! Fantastisch!” Ze wou het borstharnas oppakken, maar de smid hield haar tegen.
“Ga het ineens aandoen. Als er dan nog iets is dat niet volledig goed zit, kan ik het ineens aanpassen.”
“Dat zou ook de eerst keer zijn.” lachte ze. Met het grote pak in haar armen verdween ze glunderend de keuken in. Kira stak haar dolk terug in de enkelschede en maakte de schede aan de zijkant van haar riem los. Dat spreidde ze op haar been en pakte een van de vijf kleine werpmessen die erin zaten. Schijnbaar met opperste concentratie begon ze het te slijpen, langzaam en gelijkmatig halve cirkels makend. De smid tikte Perijn op de schouder en hij wendde zich af van het meisje.
“Ik heb nog iets voor haar, hertog, maar ik ben niet te persoon om het haar te geven.”
Perijn hoorde een korte hapering in het steen-op-metaal geluid en hoewel Kinar hier geen aandacht aan besteedde, wist de hertog dat Kira aandachtig luisterde. Ze liet echter niets blijken en Perijn vergat haar volledig toen hij zag was de smid uit zijn broekzak viste. Met grote ogen keek hij naar de platina ring die in zijn hand viel. Aan de binnenkant stond een inscriptie: Creandum Caelo.
“Wat betekent het?”
“In de hemel gemaakt.”
Kletterend viel het mes op de grond. Met een rood hoofd griste Kira het op, mompelde ‘Sorry’ en rende naar buiten.
De smid zuchtte. “Ik wou dat Nivane hier nog was. Maar goed, je weet wat je te doen staat. Ik zal wel even met haar gaan spreken.”
Vlak voor hij buitenging draaide Perijn zich om. “Tynian. Dank je.”
Hij grijnsde. “Heel graag gedaan, hertog.”
De smid was amper buiten of de keukendeur ging open en Aneska stapte met een zwierige buiging de werkplaats binnen. Ze droeg een glimmend borstharnas met bijhorende pols en scheenbeschermers over een leren broek en tuniek, soepele leren laarzen en een donkerblauwe mantel. Rond haar middel hingen kruislings twee gevesten, links een zwaard en rechts een dolk. Op haar borst stond een uilenkop, net als op de beschermers. Perijn kon niet anders dan staren.
“Wat denk je?” vroeg ze en maakte een pirouette zodat haar mantel wijd uitzwaaide.
“Wondermooi.” zei hij en liep naar haar toe. Ze schrok slechts even toen hij op één knie ging zitten.
“Aneska, je bent…”
Ze begon te giechelen en Perijn fronste. “Alsjeblief, meisje, dit is al moeilijk genoeg.”
“Geef me gewoon de ring en kus me.”
Onceremonieel schoof hij de ring rond haar vinger en sloot zijn armen om haar heen. Na een tijdje trok ze haar hoofd wat naar achter en keek hem recht in de ogen.
"Ja.” ademde ze.

Hoofdstuk Één (2)

“Gegroet, meestersmid.”
“Gegroet, hertog Arkanas. Wat brengt u naar mijn smidse?”
“God eigenlijk, maar, belangrijker, mijn toekomstige vrouw.”
Perijn maakte een lichte buiging en wou Aneska voorstellen, maar deze was stokstijf in de deuropening blijven staan en staarde naar Kinar. De smid glimlachte.
“Dat is weer lang geleden, kleintje.”
“Tynian?” Wezenloos zette Aneska een stap naar voor. “Ben jij het echt?”
Hij strekte zijn armen uit en ze omhelsden elkaar. De hertog keek een tikkeltje gegeneerd de smidse rond. Hij snapte niet wat er aan de hand was en wou om uitleg vragen, maar vond dat hij dit weerzien niet zomaar kon verstoren. Hij was echter al zo vaak in de werkplaats van Kinar geweest, dat hij deze tot in de details voor de geest kon halen. Het laaiende smidsvuur, de grote aambeelden, de blinkende harnassen en de zwaarden ernaast. In de hoek tussen de schoorsteen en de muur had een spin zich jaren geleden in de behaaglijke hitte genesteld die Kinar…Tynian…de smid weigerde te verwijderen omdat “het beestje ook maar een thuis zoekt” en “het toch niets verkeerd doet”. Perijn maakte de fout echter niet meer om zijn zachtmoedigheid te verwarren met lafheid. Hij had verhalen gehoord, geruchten over zijn leven voor hij naar Illian was gekomen, maar had er nooit veel waarde aan gehecht, tot enkele jaren geleden.

De revolutie was officieel ten einde, maar in de bossen rond Illian slopen nog vele royalisten rond, herleid tot niets meer dan ordinaire struikrovers. Perijn sliep zelden door de nachtmerries van de dood van zijn ouders; hij trok er dan ook geregeld ’s nachts op uit, zich welbewust van het gevaar, maar te onverschillig om zich er iets van aan te trekken.
Met z’n vijven waren ze en voor hij goed en wel doorhad wat er aan de hand was, lag Perijn op de grond, versuft en bloedend aan zijn hoofd.
“Kleed hem uit voor je hem afmaakt. Ik wil geen bloed op die kleren.”
Iemand begon hem snel uit te kleden, terwijl een ander Adam, zijn volbloed, probeerde te kalmeren. Zijn mantel was echter amper los, toen een bloedstollende schreeuw doorheen het bos weerklonk. Perijn besefte nog steeds niet goed wat er gebeurde, tot een van de rovers naast hem neerviel; het gezicht van de man was onherkenbaar, een bloedige pulp waar haar op stond. Met een enorme inspanning slaagde Perijn erin om zich half recht te zetten, steunend op een elleboog. Hij zag net hoe de smid met zijn enorme moker de laatste royalist op de borst raakte. Met een ijzingwekkend gekraak vloog de man achteruit, als een lappenpop.
“Dat was op het nippertje, hé, jongen?”
Perijn verloor het bewustzijn.

Sindsdien was de smid in zijn kleine vriendenkring verzeild geraakt. Perijn had de man nooit gevraagd wat hij toen dat bos deed en geen van beiden had die nacht ooit nog ter sprake gebracht. Maar nu de hertog de nacht had doorgebracht met zijn persoonlijk godsbewijs, zag hij het geheel plots in een nieuw licht. Hij staakte deze gedachtegang echter snel; of het Lot (met een L) nu bestond of niet, geen enkele bespiegeling ervan zou hem iets opleveren.
Het weerzien eindigde met een kus van Tynian op het voorhoofd van Aneska.
“Bijna zevenhonderd jaar, niet?”
“De laatste keer dat ik Damien’s plannen heb verijdeld. Vreemd dat het alweer zo lang geleden is.”
Ze lachten allebei.
“Maar kom,” zei de smid, “we gaan naar de keuken. Ik heb nog wijn uit Noord-Lannar liggen. Voor een gelegenheid als dit mag het al eens wat duurder zijn. Kira!”
Onmiddellijk ging de deur open en kwam er een meisje binnen dat duidelijk nieuwsgierig aan de deur had staan luisteren. Ze was nog jong, een jaar of zestien, maar leek lichamelijk al bijna volgroeid; lang, donker haar dat strak naar achter was gebonden en blote armen die subtiel behoorlijke spieren verraden. De smidsdochter was altijd al een mooi meisje geweest en het zag ernaar uit dat ze ook een mooie vrouw zou worden.
“Kira, dit is Aneska al’Morova, over wie ik je al zoveel verteld heb.”
Haar ogen schoten zeer snel tussen Aneska en Perijn. Toen maakte ze een korte knix en sprak
“Vrouwe al’Morova, het is een eer u te ontmoeten.”
Aneska giechelde. “Laat de formaliteiten maar vallen, Kira. Ik ben niet iemand die het toekomt.”
Perijn kon echter met moeite een zucht onderdrukken. Hij had al langer het vermoeden dat Kira heimelijk verliefd op hem was, en die korte blik naar hem versterkte dat gevoel alleen maar. Verliefde meisjes, vond hij, waren altijd in staat tot onbezonnen dingen.
“Let jij op de smidse? Ik ga even naar achter.”
“Natuurlijk, papa.” Ze zette zich op het aambeeld naast het vuur, haalde haar dolk uit de enkelschede en begon deze te slijpen met een steen uit haar zak.
“En probeer alsjeblief vriendelijk te zijn tegen iedereen die binnenstapt.”
“Iedereen?”
“Ja, kind. Iedereen.”

Hoofdstuk Één (1)

Het hele ding gaat momenteel trouwens door het leven als 'Soldaten van God', maar sinds elf september 2001 is die term reeds zodanig vaak gebruikt voor boeken over islamofascistische terroristen (of hoe je ze ook wil noemen), dat er nog een goeie vervanging moet gevonden worden. En een einde.

De hertog zat, zoals elke avond, voor zijn haardvuur met een klein glas whisky in zijn hand. Maar in tegenstelling tot andere avonden was zijn stemming duister. Het was nu vier dagen geleden dat Aneska was verdwenen, en hij vreesde langzamerhand dat hij haar nooit meer terug zou zien. Zijn soldaten, alledrie, waren gisteren naar de havenstad Ostan vertrokken om een snel schip te vinden, maar hoe meer Perijn er over nadacht, hoe meer het een wanhoopsdaad leek, gedoemd om te mislukken. Welke verschil gaan vier krijgers maken?
Het had zo’n goed idee geleken, toen hij voor die verwaande edelen had gestaan. Toen zij er nog was…
Hij sloeg zijn whisky achterover en zette het glas met een klap neer.
“Het zal gebeuren, hoe dan ook!”
De schaduwen zwegen, en de hertog liet zijn hoofd moedeloos hangen.
“Je hebt gelijk, Perijn. Het zal gebeuren.”
Met een ruk keek hij op.
“Aneska?!”
Het volgende moment omhelsden ze elkaar, om nooit meer los te laten.
“Je hebt gewacht.” fluisterde ze, haar ogen vol tranen.
“Had je er ooit aan getwijfeld?”
“Ik hou van je.”

De zon was bijna op haar hoogste punt toen de hertog en de ex-aartsengel wakker werden. Niet, zoals te verwachten, op een romantische manier – het zonlicht op hun hemelse gelaat, bijvoorbeeld – maar door aanhoudend geklop op de slaapkamerdeur.
“In godsnaam, Perijn! Het is al bijna middag. Straks komt de rest terug, en je moet nog spullen kopen voor vrouwe Aneska.” klonk het.
Het was Milor, de oude huisknecht van de hertog. Perijn probeerde de slaap uit zijn ogen te wrijven en riep: “Ja, Milor! Geef ons nog tien minuten.”
De knecht liet een verontwaardigd geluid horen terwijl hij wegbeende.
“Tien? Maak er maar een half uur van.” zei Aneska, die zich uitrekte en haar hand vluchtig over de borstkas van de hertog liet gaan.
Die zuchtte vermoeid. “Neen, hij heeft gelijk, zoals gewoonlijk. Wat ga je anders dragen?”
“Geen probleem, ik draag gewoon jouw spullen.”
Ze sprong van de matras en wandelde rond het bed naar de grote kleerkast. Op een stoel na was de kamer voor de rest leeg.
“Liefje, we trekken ten strijde. Hoe sexy het je ook staat, een hemd houdt geen staal tegen.”
“Ik heb een wapenrusting, maar die ligt…” Aneska zweeg en staarde voor zich uit.
“Neen, je hebt gelijk.” vervolgde ze toen stilletjes, “Ik heb niets meer…”
De hertog slikte moeilijk. “Heb je er spijt van?”
Het volgende moment werd haar trieste blik vervangen door een stralende glimlach, en vloog ze hem in de armen.
“Helemaal niet. Liever één leven met jou, dan een eeuwigheid alleen.” zei ze, waarop ze hem lang en innig kuste.
“Wat een cliché.” mompelde Perijn, voor hij bezweek onder haar lippen.

Toen de geliefden even later beneden waren geraakt en een kort ontbijt tot zich waren aan het nemen, kwam Milor binnen met een frons op zijn gezicht.
“Dat was vreemd.” zei hij, terwijl hij zichzelf een kop koffie inschonk, “Een Boodschapper kwam een brief afleveren, maar hij weigerde mij te vertellen wie de afzender was.”
Hij legde de brief op tafel, zodat ‘ANESKA’ duidelijk te zien was.
“Hij wilde het je niet vertellen, omdat hij het niet wist.” zei de vrouw en haalde het papier uit de envelop.
“Hoe weet je dat?” vroeg Milor, maar Aneska negeerde hem.
Ze vouwde het papier open, en grinnikte toen. “Hij schrijft zelfs in hoofdletters.”
“Wie?” vroegen de hertog en de bediende op hetzelfde moment.
“God.”

ANESKA,

HOEWEL HET ME SPIJT OM JE TE ZIEN VERTREKKEN, WEET IK DAT JE GELUKKIG ZULT ZIJN. MAAR NA EEN EEUWIGHEID TROUWE DIENST, KON IK JE NATUURLIJK NIET MET LEGE HANDEN LATEN GAAN. GA DAAROM NAAR KINAR; HIJ HEEFT ENKELE DINGETJES VOOR JE, EN IK BEN ER ZEKER VAN DAT HIJ BLIJ ZAL ZIJN JE NOG EENS TE ZIEN.

“Wie is Kinar?” vroeg Aneska, terwijl ze even opkeek van de brief.
“De meestersmid van Illian.” antwoordde Perijn, “Waarom?”
“Omdat hij blijkbaar blij zal zijn me te zien.” zei ze met een frons.

VERDER ZOU JE OOK NOG DE TOVENAAR TAVALISK MOETEN OPZOEKEN. TREK JE MAAR NIETS AAN VAN DE VERHALEN DIE JE ZULT HOREN. JE WEET HOE ONOPGELEIDEN AANKIJKEN TEGEN MAGIE.

PAS GOED OP JEZELF, ANESKA. WANT AL BEN JE GEEN ENGEL MEER, JE BENT OOK NIET ONTSLAGEN UIT MIJN DIENST.

MIJN ZEGEN
JEHOVA

Aneska smeet de brief op tafel en staarde er naar.
“Ik haat het wanneer Hij dit doet.” zei ze tenslotte.
“Wat is er, liefje?”
“Vage aanwijzingen, onduidelijke boodschappen. In plaats van gewoon te zeggen waar het op staat.”
Milor keek haar geschokt aan. “Heb je het nu over God?”
“Hij denkt altijd dat Hij gewichtig klinkt, door niet de hele waarheid te zeggen. Maar ik vind het enorm irritant, na een eeuwigheid op missies gestuurd te zijn met opdrachten als ‘HET KIND ZAL JE LEIDEN’, of ‘GA NAAR DE PLAATS DIE IEDEREEN ZOEKT, MAAR NIEMAND WIL VINDEN’.”
De huisknecht keek met grote ogen van zijn meester naar de vrouw.
“Wie ben je?” wist hij uiteindelijk uit te brengen.
Aneska keek even naar Perijn, maar die haalde slechts zijn schouders op en legde een plak kaas op zijn brood; het was haar keuze. Dus stond ze recht en maakte glimlachend een spottende buiging.
“Aneska al’Morova. Tot voor kort aartsengel extra-ordinaire, rechterhand van Zijne Heiligheid, de Goddelijke Jehova; spion, diplomaat, boodschappenmeisje en huurmoordenaar. Nu slechts een sterfelijke, maar hopeloos verliefde vrouw.”
Ze raakte met haar vingertoppen even de wang van haar hertog aan. Hij pakte haar hand en drukte een kus in de palm ervan.
De knecht nam een slok koffie, met een bedenkelijke blik in zijn ogen.
“Heer hertog, zou ik u even onder vier ogen kunnen spreken?”
“Ten eerste, Milor, als je mij nog eens ‘heer hertog’ noemt, sluit ik je een maand op in het tuinhok. En ten tweede: ze is niet gek.”
“Maar, Perijn…”
“Neen.”
Hij keek zijn vriend onverbiddelijk aan, waarop deze de ogen neersloeg.
“Als je haar niet wil geloven, geloof mij dan. Alsjeblief.”
De knecht zuchtte.
“Ik ben een cynische oude man, Perijn. Dat kan ik niet.”
“Doe dan tenminste alsof.”
Milor zuchtte opnieuw.

Proloog (cont.)

“Komaan, man!” verbrak iemand de stilte, “Open de boodschap!”
In heel de zaal begonnen mensen nu ongeduldig te roepen. De stilte was verdwenen met de Boodschapper. De zenuwachtige voorzitter, die al deze aandacht niet gewoon was, verbrak met zwetende handen de zegel en haalde de boodschap uit de koker. Hij las het blad snel, wankelde even, en viel toen bewusteloos neer. De klerk kwam opnieuw aanrennen en pakte het blad op. Zijn ogen werden groot toen hij de boodschap las, maar hij wist zich nog te herpakken.
“Alkor is Lannar binnengevallen.” De man beefde. Zijn stem ook. “Lannar noemt de inval laf en ongeoorloofd. Ze vragen onze hulp.”
Een kakofonie van stemmen barstte los, zodat niets nog verstaanbaar was.
Een oude man, die slechts had gefronst toen het nieuws werd voorgelezen, stond langzaam op en begon naar voor te wandelen. Hij was opzichtig gekleed, met veel goudstiksel en kanten afzettingen, maar leunde zwaar op een eenvoudige, zwarte staf. Het geroep verstomde terwijl de man naar voor liep, tot slechts het geluid van de staf op marmer hoorbaar was.
Tik…tik…tik…tik…
Eens hij voor het spreekgestoelte stond, keek hij de zaal rond met een zorgzame blik in zijn ogen.
“We mogen vooral niet te overhaast handelen. Eerst en vooral moeten er Boodschappers naar beide naties gestuurd worden. We moeten tot een vreedzame oplossing…”
“Nee!”
Vanachter in de zaal was een man opgesprongen, die nu met grote stappen de trappen afdaalde. Zijn kledij was sober, een leren broek, een wit hemd en – ondanks het warme weer – een dieprode mantel, waardoor hij in schril contrast stond met de oude man.
“Het heeft lang genoeg geduurd!” zei hij toen hij voor het spreekgestoelte stond, “We weten allemaal wat er aan de hand is, én wat er ons te wachten staat! Zelfs jij, Azral.” De blik die hij op de oude man wierp, was er één van pure minachting en afkeer.
“Alkor heeft in de laatste tien jaar het grootste leger op de been gebracht dat ooit gezien is in de Vier Naties. De gecombineerde troepen van Kaemlin, Lannar en Thorun zijn amper groter!”
De man haalde diep adem.
“Het is zeer simpel. Ofwel proberen we onze neutraliteit te behouden, en wordt het hele continent binnenkort geregeerd door een koning, God verhoede. Ofwel verzamelen we onze legers, en verdedigen we waar iedereen voor gevochten heeft: vrijheid!”
Zijn gezicht werd duister, en zijn stem daalde tot een fluistering toen hij opnieuw sprak.
“Mijn ouders hebben hun leven gegeven om Kaemlin te bevrijden. Ik laat niet toe dat ze voor niets gestorven zijn.”
De man keek de aanwezigen vastberaden aan, maar zo goed als niemand ontmoette zijn blik.
“In godsnaam!” begon hij wanhopig, “Jullie moeten…”
“Het Parlement,” onderbrak Azral hem met luide stem, “hertog Arkanas, moet niets. Het zijn allen vrijdenkende mensen. Is dat niet waar uw ouders voor gestorven zijn?”
De jonge hertog sloot zijn ogen. Met al zijn wilskracht bleef hij zijn woede de baas. Na enkele ogenblikken, waarin men een speld had kunnen horen vallen, liet hij zijn blik een laatste maal de zaal rondgaan. Hij haalde de Parlementariërs zegelring van zijn vinger en hield deze in de lucht.
“Ik ga naar Lannar.”
Het geluid van de ring op de vloer galmde nog door de zaal, toen de hertog reeds buiten was.

Aneska liet zich verdoofd terug in haar stoel op het balkon vallen. De dag was zo goed begonnen…
Ze was wakker geworden naast de man waarvoor ze haar onsterfelijkheid zou en ging opgeven; een uitgebreid ontbijt in zijn reusachtige tuin; een kort ‘Sorry, maar ik moet dit doen. Wees gerust, het zal niet lang duren.’ voor ze het Parlement binnengingen, en nu trok haar geliefde ten strijde.
Terwijl de stemming onder haar zich in het voordeel van de diplomatie voltrok, verzonk Aneska in overpeinzingen. Na enkele minuten haalde ze echter haar schouders op en vertrok naar buiten.
Het kon altijd erger.

“Een bende idioten in de portefeuille van Azral!” gromde de hertog, toen de aartsengel hem vervoegde. “Ze zouden een invasieleger niet eens opmerken wanneer het hun vrouwen en dochters verkrachtte.”
“Je hebt de juiste beslissing gemaakt, liefje.”
Om hen heen werd er al opgewonden gebabbeld, met hier en daar een kreet van afgrijzen. Het was een besloten vergadering geweest, dus natuurlijk wist de halve stad het al.
“Wanneer vertrek je?” Aneska kon de bezorgdheid niet volledig uit haar stem weren.
“Zo snel mogelijk.”
Perijn besteeg zijn zwarte hengst, Adam, maar voor Aneska zijn hand had kunnen pakken om achter hem te gaan zitten, voelde ze haar lichaam aan gewicht verliezen en werd ze verblind door een fel, wit licht.
“Wacht nog twee dagen, Perijn Arkanas! Als je van me houdt, wacht dan nog twee dagen!”
Toen was ze verdwenen.
God had Zijn engel terug naar Hem geroepen.

Stuur deze flyer door naar al je contacten en win een playstation 4!!

Dat is een van de betere dingen die ik al onder forwards heb zien staan, maar ja, ik ben dan ook een nerd, zoals de RG me daarstraks nog zei.

Los daarvan: ik ga weer een verhaaltje publiceren hier, waar ik al betrekkelijk lang aan werk, maar waar ik nog steeds verrassend trots op ben, hoewel u mij uiteraard weer onderbouwd onderuit mag halen.

Proloog

Een kleine bosuil zweefde sierlijk door de heldere lucht. De zon scheen fel neer op de bruine vogel, en op de stad eronder. De uil hoette luid, maar het geluid ging verloren in het geroezemoes in de brede straten van de Binnenstad van Illian. Venters prezen luidkeels hun waar aan, van eten tot zijde, maar slechts weinig mensen bleven staan om iets te kopen. De dreiging, die reeds enkele weken in de lucht hing, had een bijna tastbare vorm aangenomen, en de mensen haastten zich voort, de ogen op de grond gericht en een hand op hun beurs. Er waren er niet veel die nog ongestoord door het leven en de stad konden gaan, of alleszins die schijn konden opwekken, en zich niets aan trokken van het nakende gevaar.
Een open koets, getrokken door een elegante merrie, zocht zich rustig een weg door de mensenstroom in de hoofdstad van Kaemlin. De vrouw die erin zat leek even zorgeloos als een kat voor het haardvuur, en lonkte naar elke man die ze kruiste. Elke man die er een beetje welgesteld uitzag, welteverstaan. Riëlle heette ze en als de dochter van een verarmde edelman, ging er geen minuut voorbij of ze zocht een rijke echtgenoot. Maar in een zijstraat deed een galopperend paard de massa wijken, als was het Mozes aan de Rode Zee. Het kwam pijlsnel op de zijkant van de koets afgestormd. De berijder lag ver voorovergebogen over de nek van het dier. Hij merkte het rijtuig pas op toen het al te laat was. Op het laatste moment gooide het paard zijn voorpoten omhoog. Eén hoef beukte tegen de zijkant van de koets. De andere raakte de vrouw vol in het gezicht en als een lappenpop vloog ze de straat op. De berijder liet zijn paard over en uit de koets stappen en negeerde de vrouw, die nu bloedend en bewusteloos op de kalkstenen lag. Zonder op- of omkijken reed hij naar het gebouw tegenover de straat waar hij uitgekomen was: het Parlement. Bij de ingang steeg hij af en gooide de teugels samen met een zilverstuk naar een verbouwereerde staljongen. Die had het scharlaken rode uniform van de Boodschappers, met de posthoorn op de borst gestikt, herkend en was slim genoeg om niet tussen hem en zijn bestemming te komen. De man droeg zijn zwaard niet ter versiering.

Alle aanwezigen keken op toen de Boodschapper de centrale zaal van het Parlement binnenstapte, dankbaar voor de afleiding. Op de marmeren trappen, in een halve boog als een amfitheater, zat de groep adelen en rijke burgers die het land bestuurden. Rond het grote, ronde gat in de zoldering waren de wapenschilden te zien van het grote geslacht koningen dat Kaemlin tot voor kort had geregeerd. Tot voor de revolutie, die het land arm en krachteloos had achtergelaten.
Er was niets meer te merken van de haast die de man buiten had getoond. Kalm, vol waardigheid en met afgemeten passen schreed de Boodschapper naar het midden. Hierbinnen scheen de zon even fel als buiten, door de opening in de koepel van het Parlement. Het zonlicht dat weerkaatste op het kale hoofd van de grote man had veel weg van een aura, waardoor hij er bovenwerelds, bijna engelachtig uitzag. Hij had slechts oog voor het spreekgestoelte; zijn blik dwaalde niet eenmaal naar de aanwezige parlementariërs. De vette edelman die de zaal aan het toespreken was, had zijn redevoering gestaakt en waggelde teleurgesteld terug naar zijn zitplaats. Niemand kon wedijveren met een Boodschapper. Die haalde een leren koker van onder zijn mantel en hield deze boven zijn hoofd, zodat iedereen de intacte zegel kon zien. Een opgewonden gefluister golfde kort door de aanwezigen toen ze de zeilboot met drie meeuwen zagen. Er was maar één iets dat er in de boodschap van Lannar kon staan, en heel Kaemlin vreesde het. Het gezoem van de stad was constant hoorbaar in de achtergrond, maar geen van de aanwezigen in het Parlement maakte een geluid toen de voorzitter opstond. In een doodse stilte stapte hij naar voor om de zegel te verbreken. Het was een lange, magere en nerveuze man die enkel aangesteld was omdat hij zo gemakkelijk te manipuleren was. Voor hij echter de koker kreeg, hield de Boodschapper hem een vel papier voor.
“Hier tekenen.” Een emotieloze stem die bij het stenen uiterlijk paste.
Een klerk kwam aanrennen met een pen en een inktpot. De voorzitter zette met bevende hand zijn handtekening onder aan het papier. De Boodschapper pakte een snuifje zand uit een verborgen zak in zijn mantel en strooide het over de inkt. Hij knikte naar de trillende man toen hij de koker overhandigde en beende vervolgens met grote passen naar buiten. Het papier was al verdwenen.

Tijd voor nieuwe zakken

Eens te meer, een exlusieve voorpublicatie: het allerlaatste Kasper verhaal. Voor even...

“Stoor Ik?”
Sam boog zich zuchtend naar voren en liet haar voorhoofd tegen dat van Kasper rusten. Hij kuste haar kort voor ze zich van hem af liet glijden en hij het dekbed over hen heen legde.
“Niet meer dan anders, Schrijver.” Kasper had zin in een sigaret, zelfs met dit abrupte einde, maar liet niets merken. Pas toen Sam haar lippen op zijn wang drukte en zachtjes ‘Doe maar.’ in zijn oor fluisterde, gaf hij eraan toe.
“Jullie hebben geluk.”
Kasper blies de rook naar het plafond als was dat het gezicht van de Schrijver; met iets meer venijn dan bedoeld zei Sam: ‘Ah, ja?’
“Ja. Jij hebt geen last van zijn slechte adem en jij wordt er niet kortademig van. Laat staan dat je sterft. Jullie leven enkel in Mijn hoofd.”
“Tof. Ik word altijd graag op het gebrek aan nut in mijn bestaan gewezen.” Kasper begon te ijsberen, een staart aan de verkeerde kant.
“Ik heb nooit gezegd dat jullie geen nut van leven hebben. Jullie delen het Mijne.”
“Joepie...” zei Sam mat, terwijl ze gebiologeerd naar Kasper keek.
“Maar jullie zullen een tijdje van het toneel verdwijnen, vrees Ik. Het wordt tijd voor nieuwe dingen.”
Zij richtte haar grote ogen nu op het plafond en hij bleef plots stilstaan, waardoor haar ogen even terug zakten.
“Maar er is nog zoveel te doen! Zoveel mensen op hun plaats te zetten!” Hij wees met een vermanend vingertje naar boven en zijn stem werd luider en luider. “De naïeve rooien! De plat-emotionele sossen! De corrupte vakbonden! De bange instituties! De gewetenloze kapitalisten!”
“Vergeet de arrogante schrijvers niet. Ach, iedereen heeft een waarheid in pacht, en sommigen zitten er verder naast dan anderen.”
“De salonfähige fasco’s!”
“Kasper...”
“De hypocriete tsjeven!”
“Kasper.”
“(De) [D]oor hun eigen licht verblindde fundamentalisten!”
“Kasper!”
“Wat?!” Hij trok een laatste keer van zijn sigaret en duwde die uit.
“Je krijgt nog één nacht. Geniet ervan.”
Het vuur vloeide uit hem weg en ontmoedigd ging hij op het bed zitten. Sam verstrengelde haar vingers met de zijn. “En dan is het gedaan?” vroeg ze.
“Ja, dan is het afgelopen. Voor even. Maar wees gerust: Ik ben er nog.”

Subtiliteit en techlepathy

Tja, subtiliteit, dat is altijd wat ambigu, hè. Want moest je het niet willen zeggen, zou je het gewoon niet zeggen, maar door het subtiel te zeggen, kan je onmogelijk zeker zijn van het antwoord, dat ongetwijfeld ook subtiel is en dat dus (indien de ander ietwat versed in subtlety is) ook te interpreteren valt.

Ach ja, kijkt u ondertussen maar eens naar The Dopler Effect, een in webisodes vrijgegeven film over transhumanism. Het is een fictieverhaal, maar het is zogenoemde 'real science-fiction', omdat alle science-fiction elementen ofwel reeds echt bestaan, ofwel theoretisch bestaan en waarschijnlijk binnen niet onafzienbare tijd in de praktijk kunnen worden gebracht. Leuk!
En u vindt het hier, helemaal gratis.

Out cold

Wel, het is al weer even geleden, maar wees gerust, ik leef nog.

Ondertussen heb ik mijn kamer opgeruimd, cursussen en verhaaltjes teruggevonden die tot zes jaar oud zijn, is mijn kamer opnieuw een stort geworden, ga ik een nieuwe computer kopen, heb ik alle vier de seizoenen van The O.C. gezien, en heb ik de afgelopen paar dagen al meer dan twaalf uur gewerkt aan het in orde krijgen van mijn oude computer voor mijn ouders.

Maar ik kan mijn weblog moeilijk volledig negeren en hoewel ik even heb getwijfeld om de specificaties van mijn nieuwe computer hierop te zetten, denk ik dat zelfs een slecht (maar echt wel slecht) verhaaltje van toen ik nog een jonge snaak was u meer zal interesseren. Vandaar, het onderstaande verhaaltje dat vreemde genoeg begint en eindigt in het midden van een zin. Cringe and enjoy!


grond, maar besef al snel dat het dee zoveelste 'test' is. Ik spring, met enige moeite, op mijn voeten en ga terug voor hem staan.
"Goed, twee seconden minder dan vorige week, gan nu naar het postkantoor, er ligt iets te wachten voor mij."
Zonder op antwoord te wachten draait hij zich om en gaat verder met het lezen in zijn krant. Ik wandel door de hoge glazen deuren, kijk nog een keer naar de heldere kamer, en denk terug aan de herinnering die ik er aan heb. Mijn ogen beginnen te tranen en ik wandel snel weg, om represailles te vermijden.
Door de ietwat vervallen hoofdstraat slenterend, dwalen mijn gedachten af en bemerk ik te laat dat er iemand anders, een man, uit de andere richting komt. Ik bots recht tegen de man op en wanneer ik mijn blik op zijn gezicht richt, zie ik dat het vertrokken is van woede. Snel, voor hij iets kan zeggen of doen glip ik een steegje in, met slechts één gedachte, namelijk zo snel mogelijk weg komen. Ik ren mijn benen van onder mijn lijf, links, rechts, rechts, links, en merk te laat op dat ik in de buitenwijken terechtkom, die na de opstand tot sloppenwijken zijn gedegradeerd. De laatste keer dat ik hierin was gesukkeld was ik brutaal mishandeld en verkracht en aangezien ik dat niet nog eens wil meemaken druk ik me tegen een van de vervallen huizen en overkijk de buurt. Het asfalt vertoont barsten en het onkruid tiert welig op de stoep. Wat kinderen spelen voetbal op de straat met een bierflesje, in de verte hoor ik een aantal geweerschoten, zoals in de misdaadfilms, maar de politiesirenes blijven uit... Ik wandel wat vooruit, mezelf zo klein mogelijk maken om niet op te vallen, maar in de verte zie ik al een paar kerels raar naar me kijken. Ik draai me snel om, maar als ik omkijk zie ik ze in mijn richting lopen. Weer dragen mijn benen me voort, zonder dat mijn ogen iets zien. En ja hoor, weer loop ik tegen iemand op. Een jongen die niet veel ouder kan zijn dan ik er op zijn minst even haveloos uitziet. Hij kijkt verbaasd als hij mij ziet en vraagt wat er aan de hand is.
"Oh, je moet me helpen, ik word achtervolgd door een paar kerels, en ik betwijfel of ze iets goeds van plan zijn."
"Snel, kruip hierin."
Hij open een vuilnisbak en zonder aarzeling kruip ik erin. Even later hoor ik voetstappen.
"Hey Nicholas, heb jij geen grietje zien voorbij lopen?"
"Jawel, toevallig heb ik er eentje gezien." antwoord de jongen.
"En jij gaat er niet achteraan?"
"Jim, Jim, je kent mijn geaardheid toch."
"Ah, juist, jij bent een pot, vergeten."
Ik hoorde een doffe klop en er klonken verwijderende voetstappen. Even later



En weet u wat het ergste is van al? Ik kan het excuus van 'ik was nog maar 15' niet echt gebruiken, want misschien herinnert u zich dit niet meer, maar ik wel...

Nalatenschap en feminisering

Een tijdje terug, best wel al lang geleden, zei ik iets over Latigo Flint; de man (of vrouw, maar ik betwijfel het) schreef kortverhaaltjes in ietwat geschifte realiteit. Zeer grappig en intelligent.
En dan, plots, stopte hij met iets nieuws te schrijven.

En nu? Wel, nu blijkt het gedaan. Leest u dit maar eens. Uiteraard kan het een hoax zijn, maar ik betwijfel het en hoewel ik er niet echt emotioneel van aangedaan ben, vind ik het wel zeer jammer. Hij was een goed schrijver en in een ietwat nutteloos gebaar van herinnering dat wij Westerlingen zo belangrijk vinden bij iemands dood, kan u misschien eens wat dingen van hem lezen.
Het is het waard.


Anyway...
Aangezien het seizoen van Battlestar Galactica gedaan is ondertussen, Prison Break nog maar één of twee afleveringetjes heeft dit jaar en ik nog drie weken moet wachten op de nieuwe Heroes, ben ik maar naar andere dingen gaan kijken. Met name Ally McBeal en The OC. Ik heb eigenlijk wat te weinig oestrogeen voor Ally en wat te weinig hormonen in het algemeen voor The OC, maar allebei zijn ze enorm grappig en goed gemaakt. Ergens schaam ik me er een beetje voor, maar weet u, er zijn zodanig veel dingen die door minstens een deel van mijn omgeving scheef bekeken worden, maar die ik acceptabel, goed of heel goed vind en het interesseert me allemaal niet echt meer. Dus geef het allebei gewoon eens een degelijke kans (kijk eens naar de eerste vier aflevering van de eerste seizoenen, of zo) en als u het goed vindt, kijk naar de rest. En anders? Tant pis, zoek maar iets anders.

Drie keer

Het is een onafgewerkt verhaaltje dat ik ooit eens als intermezzo had geschreven, ergens tussen dit en dit. Alsjeblief.

Drie keer. Drie keer drie. Negen. Drie maal drie. Driemaal.
Scheepsrecht, wat dat vandaag de dag ook moge betekenen.
Kasper wist het ook niet, hoewel het spontaan bij hem was opgekomen. Driemaal is scheepsrecht.
“Wat heb je aan een zegswijze zonder betekenis?”
“Huh?” Samantha zat naast hem, opgeschrikt uit het tellen van de regendruppels op de voorruit en uit de vreemde dagdroom waar ze, vlak onder haar bewustzijn, in verzonken was geweest.
“Ben ik zwanger, Kaps?”
De auto vertraagde even, doordat Kasper onwillekeurig het gaspedaal lostte, maar de meter klom snel terug naar 120 en iets hoger.
“Ik weet het niet. Ben je zwanger?”
Ze streek even met haar hand over haar buik, maar schudde toen het hoofd.
“Het was maar een droom.” Het klonk slechts een beetje alsof ze zichzelf wou overtuigen.
“Misschien is dít leven een droom...”
Sam grinnikte. “Niet nu, Plato.”
“Maar wat denk jij? Wat is het nut van een zegswijze die...”
“Is er nog iets over?” onderbrak ze hem.
Kasper knikte, nam nog een trek en reikt het haar aan.
“Wat is het nut van een zegswijze,” probeerde hij opnieuw, witte rook die uit zijn mond golfde, “een zegswijze zonder betekenis?”
Terwijl Sam haar raampje op een kier opendraaide, keken ze allebei met gefronste wenkbrauwen naar de weg voor hen, schijnbaar diep in gedachten verzonken. Het ging nog harder regenen.
“Over welke zegswijze heb je het eigenlijk?” vroeg ze uiteindelijk.
“Driemaal is...” Hij viel stil. Een vaagomlijnde gedachte kreeg plots vastere vorm.
“Scheepsrecht!” zei Sam triomfantelijk.
“Nee. Nee! Ik moet terug!” Kasper boog zich diep over zijn stuur en probeerde krampachtig de herinnering terug te vinden. Toen hij zijn ogen sloot en mompelend “Driemaal is scheepsrecht. Driemaal is scheepsrecht.” herhaalde, verdween de glimlach van het gezicht van Sam. Vreemd genoeg kwam de angst niet enkel bij haar opzetten omdat hij blind tegen 120 kilometer per uur over een overbelichte snelweg reed, maar in minstens even grote mate omdat...
“Drie keer!” Kasper schoot recht en stuurde de auto iets naar links, zodat de rechterwielen terug op het rechterbaanvak kwamen. “Drie keer drie.” fluisterde hij.
“Kasper?”