De laatste benen

31 december. Het einde van het jaar. Toevallig eigenlijk. Persoonlijk had ik liever 31 juli als jaarovergang gehad, maar gelukkig zorgt de opwarming van de aarde ervoor dat mijn nakomelingen er niet afvriezen als ik naar het iet wat zielige vuurwerk aan de Antwerpse kaaien moet gaan kijken van mijn peergroup.

Oil, is there anything it can't do?


Mijn computer loopt ook op zijn laatste benen, maar dat doet hij al sinds ik hem gekocht heb, dus echt druk maak ik me er niet in. Behalve als het geluid vanzelf stiller en terug luider gaat, of als mijn sounddrivers zichzelf mysterieus deïnstalleren tot ik heropstart, of wanneer mijn beeldscherm 'NO SIGNAL' laat zien, maar voor de rest nog wel werkt, of als ik thuiskom en een oneindige heropstart-loop moet oplossen omdat mijn computer plots heeft besloten om de àndere harde schijf als boot disk te gebruiken, een schijf waar 'Windows' uiteraard niet opstaat.
Dan maak ik me wel druk. En ik zucht en los het op. Vreemd genoeg geeft het me een gevoel van... accomplishment. Maar dat is wel goed, want van mijn schoolwerk of mijn schrijven moet ik er niet echt een verwachten, en dat wat ik van mijn spelletjes krijg wordt altijd overschaduwd door het (ongetwijfeld door de maatschappij opgelegde) gevoel van tijdverspilling.

Ik ga geen voornemens neerschrijven, aangezien u hier en hier kan zien dat dit hoogstwaarschijnlijk toch tot niets leidt, maar stiekem formuleer ik ze wel voor mezelf.
U hoort het wel als ik ergens in slaag. En evengoed als ik nergens in slaag.

Daar is een blog toch voor?

Pijnlijk...

Met één 'l' dus...

Die tijd van het jaar

Twee (ofte 'redden wat er te redden valt')

Ik moet echt stoppen met grote kleurvakken te gebruiken...

1: grote logo's



2: iets kleinere logo's (maar al te klein)

Één (ofte 'schaamtelijke trots')

Het is wat jammer dat Photoshop niet zo makkelijk is om mee te werken als InDesign; en het is ook wat jammer dat ik niet echt een talent heb voor lay-out, laat staan geduld; ik heb allebei voor computerprogramma's, maar dat brengt een mens maar zo ver...

Niettemin, de eerste versie van de eerste druk - bestaande uit één exemplaar - van mijn eerste bundel verhaaltjes.

Moest er een presentatie zijn, u was allemaal uitgenodigd.

Meer dan zevenduizend woorden...

Wordt ongetwijfeld vervolgd als ik wat meer geslapen heb...

Hmmmm

Ik ben stomdronken.

Maar op het statement 'ik denk dat uw vriendin uw been...' (iedereen was wat stomdronken), kon ik enkel antwoorden 'Nee, ik vertrouw mijn vriendin volledig. Met mijn leven.'

Echt, ik zie de RGG zodanig graag en heb haar zodanig lief dat het moeilijk wordt om mij de periode (van19 jaar en 95% van mijn leven) vóór ik haar liefhad te herinneren.

Niettemin respect voor Tommy de kok en Bert de 23-jarige die eruit ziet als een zestienjarige.

Man, wat hou ik van Valerie...

Citaat van het jaar

'Dat de merkwaardige hersenkoorts genaamd religiositeit weer gretig om zich heen grijpt. En dat we - honderden jaren na de Verlichting - godverdomme nog 'respect' moeten hebben voor wie eraan ten prooi is.'

- (pdw) in antwoord op Humo's eindejaarsvraag 'Wat vindt u de belangrijkste gebeurtenis, evolutie of trend van het voorbije jaar?'

Two tears and a golden ticket

Niet heel goed geschreven, maar het was nodig; emotioneel exhibitionisme ten top.

Half vijf ’s ochtends

“Het is tijd, meisje.”
Samantha glimlachte. Ze was geen meisje meer, al lang niet meer, maar voor hem zou ze het altijd blijven. ‘Nee, niet altijd.’ Haar hoofd lag op zijn borst en ze liet haar hand over zijn buik gaan. De straatverlichting baadde de slaapkamer in een vreemd oranje licht. “Ga je voor de verandering eens op tijd opstaan, Kaps?”
“Dat is nooit een probleem geweest als ik niet ga slapen.”
Ze hadden niet geslapen; er waren belangrijkere zaken. Sam kuste hem op zijn borst en keek hem aan. “Nu al?”
Hij kuste haar, hongerig, en ze drukte zich tegen hem aan. Even gingen ze er opnieuw in op, geen gedachten, enkel elkaar. Maar uiteindelijk werd de kus verbroken. Door hen. Ze keken elkaar aan, hun voorhoofden tegen elkaar. “Het is tijd, meisje.”

Terwijl Sam de trap opliep, keek Kasper haar na vanuit de deuropening. Ze zag er goed uit, dat kon hij niet ontkennen. Haar lichaam was niet meer dat van een twintigjarige – daarvoor had ze teveel decennia gezien – maar ze zag er goed uit, zoveel was zeker. Hij glimlachte, een schalks lachje dat hem deed lijken op de student die hij ooit was.
Snel zocht hij zijn ondergoed en kleren samen en kleedde zich aan voor hij naar beneden ging.

Er zaten vijf mensen in de woonkamer. Drie ervan waren op hetzelfde moment opgestaan. De drie, twee jongens en een meisje, hadden de afgelopen zes uur herinneringen opgehaald en gediscussieerd in een sfeer die zodanig warm en intens was, dat bij de andere twee het gevoel versterkt werd dat ze voyeurs waren. Die twee, een jongen en een meisje, hadden eigenlijk niet willen komen, vanwege dat voyeurisme, maar ook vanwege een sektarische sfeer die rond het geheel hing. Geen van beide gevoelens waren tegen half vijf zelfs maar afgezwakt, maar Trent en Jolien waren allebei gefascineerd geraakt door de familie waar ze tot voor kort maar één lid echt van kenden. Vandaar dat het enkele tellen duurden voor Trent, de jongste van de vijf, wou reageren. De voetstappen op de trap hielden zijn ‘Wat is er?’ echter tegen. Kassandra wenkte hem en hij ging achter haar staan, zijn handen in de hare, terwijl Jolien hetzelfde deed bij Adam.
“Kas, ik hoor hier echt niet...”
“Shhht, vader wil je hier. Echt.”

Kasper kon niet anders dan glimlachen toen hij zijn kroost zag staan; hij wachtte nog even, om de krop in zijn keel weg te slikken, voor hij op zijn oudste zoon toestapte.
“Adam.”
Zonder iets te zeggen gooide Adam zijn armen rond zijn vader en trok hem dicht tegen zich aan. De rest keek stilzwijgend toe, maar geen van beide had het door, hun ogen gesloten en elk ander zintuig op elkaar gericht. Net toen Kasper zijn armen wou weghalen, boog Adam zich naar zijn oor.
“Ze is opnieuw zwanger, pap.” fluisterde hij.
Kasper kuste zijn zoon en omhelsde hem weer.
“Proficiat. Ze worden allemaal fantastisch.”
Na enkele tellen lieten ze los en kuste Kasper hem opnieuw.

“Senne.”
“Vader.”
Senne had altijd het meest naar Kasper opgekeken en diens verhalen opgezogen, bij elke vertelling opnieuw. Zelfs zijn vader zag de gelijkenis tussen zichzelf al die jaren geleden en zijn zoon nu. Kasper wou hem nog iets toefluisteren, over zijn eigen dromen najagen, of realistisch blijven, toen Senne zei: “Ze hebben me gecontacteerd, paps. Ik mag je opvolgen.”
“Wees voorzichtig, Sen, en onthoud mijn raad. Je zal het even goed doen als ik.”
“Uiteraard, ik heb jouw genen.”
Ze omhelsden elkaar, trots op vader, trots op zoon.

“Oogappeltje.”
“Kaps.”
Kassandra had het hart van haar vader veroverd de dag dat ze geboren werd, meer nog dan haar broers.
“Ik ga je missen, meisje.”
“Niet te dramatisch, ouwe man.”
Hij lachte vrolijk. “Zelfs nu niet?”
Kassandra drukte zich tegen hem aan en Kasper voelde haar tranen tegen zijn wang. “Zeker nu niet. Je weet dat ik niet graag huil in het openbaar.”

Hun omhelzing werd verbroken door het geluid van een opengaande deur.
“Kasper?”
Sam kwam binnen, een klein handje in het hare geklemd.
“Kaps!” Het kleine meisje stak haar armpjes naar hem uit en zei opnieuw “Kaps!”
“Dag Stridje.”
Met een glimlach tilde Kasper zijn kleindochter op; haar ogen boorden strak in de zijne, wat niet veranderde toen Kasper op haar neus blies. Hij keek er een beetje beteuterd door, maar Astrid legde onverstoorbaar haar handjes op zijn wangen en plots brak bij Kasper de dam. Hij begon onbedaarlijk te snikken en drukte het meisje dicht tegen zich aan. Zo stond hij, haar vingertjes verstrengeld in zijn nek, zijn gezicht in haar schouder begraven.

De deurbel ging. De stilte daalde onheilspellend neer.
“Ik ga wel.” zei Kassandra uiteindelijk.
Astrid kuste haar grootvader op zijn mond voor hij haar voorzichtig neerzette.
“Jolien.”
Het meisje stapte vanachter Adam vandaan en liep op Kasper toe, die met de rug van zijn hand over zijn ogen ging.
“Je hebt mij een pracht van een kleindochter geschonken en mijn zoon gelukkig gemaakt. Dankje lijkt me niet echt afdoende.”
“Het is meer dan genoeg, Kasper.”
Hoewel hun omhelzing minder innig was dan die ervoor, sprak er een genegenheid uit waar Adam dankbaar voor was.

“Trent.”
De jongen zette ietwat onzeker een stap naar voren en Kasper leek zelf niet veel comfortabeler.
“Ik ken je niet zo goed als ik zou willen, jongen, maar ik vertrouw mijn dochter. Doe dat ook, dan komt alles wel in orde.”
Trent knikte beleefd. “Ja, meneer.”
“Ha, kom hier, jongen.”
Onwennig sloeg Trent zijn armen rond de oude man. Kas glimlachte kort toen ze terug binnenkwam, maar zei toen: “De gast.”

De man die de woonkamer binnenkwam was grijs. Niet enkel qua haarkleur of kledij, maar heel zijn uitstraling. Grijs.
“Neem uw tijd, neem uw tijd.” Ook zijn stem was grijs; feitelijk en emotieloos.
Kasper leek plots ouder, zo oud als hij was. “Ik ben bijna klaar.”
Hij draaide zich om naar zijn vrouw. “Sam, ik hou van je.”
“Ik weet het, Kasper. Ik hou van jou.”
“Ik weet het, meisje.”
Hun kus was kuis, tongpunten die elkaar net raken; niet meer dan een epiloog.
“Het ga jullie goed, kinders.”
“En jij, Kaps.”
“En jij, paps.”
“En jij, pap.”

De grijze man was al terug aan de voordeur. Kasper knikte kort naar hem en hij opende de deur en ging, zonder omkijken, naar buiten. Kasper draaide zich op de drempel om.
“Ik hou van jullie.”

De dichtslaande deur galmde in een leger huis.

To know

A: Wat is er?
B: Hoezo?
A: Je gedraagt je anders, vandaag. Roekelozer.
B: Wat bedoel je?
A: Ik weet het niet.
B: Maar ik gedraag me anders?
A: Ja! Nuanceverschillen, maar...
B: Roekeloze nuanceverschillen?
A: Lach maar.
B: Ik zou niet durven.
A: Ik ken jou.
B: Leuk.
A: Ik ken jou beter dan je zou willen.
B: Geef eens een voorbeeld.
A: Wat?
B: Van die roekeloze nuanceverschillen.
A: Ja, je gedrag, wat je zei, wat je deed. Vanalles.
B: Dat zijn veel nuances.
[korte stilte]
B: Pas op, ik ben zeer genuanceerd.
[iets langere stilte]
B: Maar of ik nu roekeloos genuanceerd ben...
[lange stilte (alles opbouwen, hein?)]
A: Ik ken jou echt.

Zelfkennis

Buiten mijn onwaarschijnlijk charisma (zie foto; best wel rock, hè?) is er nog één dingetje waarvan ik weet dat ik het in zekere mate bezit: een muzikaal gehoor. Goed, dat mag ook wel na een klein decennium als violist (dat ondertussen ook bijna een decennium achter mij ligt, jammer genoeg), maar het is toch een van die dingetjes die ik wel leuk vind om te hebben. Net als mijn haar.

Daarom was ik een beetje bevreemd, een paar weken geleden. Ik was namelijk de uitstekende (maar ietwat buggy) RPG Neverwinter Nights 2 aan het spelen en mijn bard-meisje ging een luitdaging aan met een nogal arrogante mede-bard. Hij speelde telkens een kort deuntje en dan moest ik, de speler, in de juiste volgorde aan de juiste snaren plukken - op een luit (dus nee, het is geen schrijffout, drie à vier regels hoger). Na er pen en papier bij te hebben genomen (een muzikaal gehoor is allemaal goed en wel, maar mijn geheugen, muzikaal of niet, wil niet meer zo goed mee...) slaagde ik er zonder problemen in om de eerste drie deuntjes feilloos na te spelen (en na wat skill checks ook nog het publiek naar mijn hand te zetten). Het vierde deuntje bleek echter, na zorgvuldig checken en dubbel checken, niet te kloppen. Dus, dan herladen we een opgeslagen spelletje van er vlak voor en doen we het nog eens. Minutieus luisteren naar elke noot leverde mij echter hetzelfde antwoord op, en ik was er nu ook niet zo wanhopig door dat ik alle 10-tot-de-7de-macht combinaties ging uitproberen.

Wat lees ik nu echter in de patchnotes van de recent uitgekomen patch: Added an alternate solution to the fourth riff in the Battle of the Bards, since one of the pitches was ambiguous.

Ja, zeg, doe een ander aan zichzelf twijfelen.

Misschien moet ik het spelletje toch maar opnieuw installeren...

Nieuw, nieuw, nieuw; mooi, mooi, mooi

Maar toch...

Een mens bouwt altijd hogere verwachtingen op dan ingelost kunnen worden (wel, bijna altijd; en de meeste mensen). Zo ook met mijn mega-hip nieuw scherm: 24" LCD breedbeeld, 1000:1 contrast ratio, een reactietijd van 6 ms, een maximale schermresolutio van 1920x1200 en een kijkhoek van 178°. Klinkt goed, niet? Hoge cijfers, lage cijfers, allemaal op de juiste plaatsen. Maar ik was er, niet geheel ten onrechte, vanuit gegaan dat het geleverd werd op een voet die verticaal en horizontaal kon tilten, die in de hoogte verstelbaar was en die tevens negentig graden gedraaid kon worden, om zo van breedbeeld naar smalbeeld (wel, ja) te gaan.

Helaas, helaas, helaas...
Ik heb geen AL2423w h/r; ik heb een AL2423w...
Nu staat dat heel, heel, heel mooi dingetje op twee lege dozen van wijnglazen (oranje, mijn god) en twijfel ik of het de moeite is om nog meer tijd en energie te verspillen aan het lobbyen voor de versie die ik eigenlijk verwacht had.

De kans is, uiteraard, klein.

Whoopi...

door Jonas Vincken

La vie en jaune

Bam, twee spelletjes pool gewonnen; eentje doordat mijn broer de zwarte bal in het verkeerde gat speelde, het andere doordat ik gewoon goed was.

Mijn toneelstuk (dat u massaal niet bent komen zien) was trouwens een succes. Goed, we bleven amateur-theater, maar we zaten wel een stuk boven het gemiddelde amateur toneel (en ja, dit uit betrouwbare, objectieve bronnen). Mijn broer, ondertussen, is * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * ***gecensureerd wegens het respecteren van de privacy*** * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * .

Tja, ik ben God niet (in deze Folker-vorm alleszins).

De RGG daarentegen... Ze blijft toch wel mijn boven alles verheven RoodGouden Godin.

Wauw...

Laatste kans

Als u nog niet gereserveerd heeft en u wil toch nog het pseudo-geniale toneelstuk Graslamp zien: vanavond om half negen in het Klokhuis is uw laatste kans!

Onder een stolp

Heeft u al eens gehoord van het spelletje 'Bully'? Het heet ondertussen 'Canis Canem Edit', wat zoveel betekent als 'dog-eat-dog' en heeft de mediastorm zonder al te veel kleerscheuren doorstaan. Pesten, pesten, pesten; oh lord, won't somebody think of the children!

In De Morgen lees ik dat het spel niet alleen een andere titel heeft, maar tevens een afgezwakte inhoud. Daar zou ik toch graag bewijs van zien, want heel de hetze is ontstaan toen er enkel nog maar screenshots te zien waren. Ja, tuurlijk, de infantiele leerkrachten hebben het opgeblazen met hun petitie, maar niemand heeft dat spel ooit gespeeld tot vorige week, dus zo'n uitspraken zijn me net iets te van de pot gerukt.

Child Focus, ondertussen, steunt de winkelketen Dreamland die het spel weigert in de rekken te leggen. "In dit spel worden de spelers blootgesteld aan pesterijen en intimidatie." En dan? Ik ben al wel aan ergere dingen blootgesteld. Heeft u ooit al eens de helft van een torso zien weggeblazen worden door een salvo uit een combat shotgun? Ik wel en ik vond het mooi geanimeerd. Als zoiets niet verboden moet worden, waarom dan wel de iets realistischere dingen zoals pesten. Het gebeurt, face it, leer uw kinderen er mee omgaan en sluit ze godverdomme niet op in een ivoren toren waarin ze geen enkele weerstand kweken. Want dan krijg je de zielige, neurotische huilebakjes, en de brulapen zonder realiteitszin (JMDD?).

Ik denk dat ik nu maar even naar Dreamland ga en elk kind dat er binnenkomt intimideren om het mij zijn geld te laten geven. Ah, the irony...

Kunst!

Ja, ja, Folker acteert. Reserveer tijdig...

[Edit: en zodat mensen het ook gemakkelijk kunnen zoekmachinen: Graslamp Graslamp Graslamp!]

Over de rooie

Hoera!

Het is, zo kort na de verkiezingen, opvallend hoezeer iedereen in Antwerpen - rood, blauw, groen en zelfs oranje - tevreden is dat het Belang ter plaatse blijft trappelen; het maakt de mensen niet uit dat in theorie de sp.a met de glorie is gaan lopen, iedereen is enorm tevreden omdat men weet dat het geen kwestie was van partijpolitiek; het was een kwestie van Dewinter tegenhouden.

Diezelfde Dewinter zegt (een úúr nadat ze normaal gezien de pers te woord zouden staan) dat Patrickje (ik ben hem momenteel zeer toegenegen) een kannibaal zou zijn en dat er in Antwerpen niets gebeurd zou zijn, omdat de sp.a enkel maar zetels van de andere partijen heeft afgesnoept, maar oh jongens, iedereen die wat nadenkt weet wel beter. Bam, niet langer de grootste partij van 't stad; bam, geen groei meer (ja, 0,5% is geen groei); bam, iedereen heeft er genoeg van, de twistpunten tussen de traditionele partijen worden opzij gezet, want de externe vijand die het Vlaams Belang is (iets wat Dewinter ook toegeeft, aangezien men enkel zijn eigen volk kan kannibaliseren) heeft lang genoeg gezeverd over stadsvlucht en migrantenverstikking.

Hoe durft iemand die in Ekeren woont te beweren dat anderen 'niet weten wat er onder de burger leeft'? En wie neemt zijn analyses ernstig wanneer hij zegt dat 51% van de Antwerpse bevolking in 2025 allochtoon zou zijn?
Misschien bestaat er een wet die zegt dat schizofrene mensen geweerd moeten worden uit de politiek...

Maar tot dan: hoera!

Sf zonder titel (6)

Een vervolg op stukjes één, twee, drie, vier en vijf, uiteraard...

Toen hij de woonkamer binnenging, was haar lichaam volledig verdwenen, met huid, haar en tanden. De capsule lag schijnbaar onschuldig op de vloer, tussen haar kleren, haar twee oorbellen en haar neusbel. Hij pakte het op en draaide een van de helften een kwartslag terug, waarop de naald verdween. Een halve draai in dezelfde richting opende de capsule en hij kapte het kleine hoopje asse in de asbak op tafel. ‘Sansa heeft nooit gezegd dat ze gecremeerd wou worden,’ dacht Nathan. Hij moest erom glimlachen, maar zuchtte toen en stak de capsule weg. Ondanks alles begon de honger te knagen en Nathan ging naar de keuken, zowel om zijn honger te stillen als om weg te zijn uit de woonkamer. Plicht boven persoonlijkheid. Dat hebben ze hem gezegd, langer geleden dan hij ooit dacht te zullen leven. Toen begreep hij het niet, maar nu doorliep hij de hele databank in zijn hoofd en bestuurde zelfs de triviaalste informatie over zijn missie minutieus; hij kende alles reeds perfect, maar het liet weinig ruimte voor emoties en daar was Nathan dankbaar voor.

***

Op het moment dat de deurbel een uur later ging, was Nathan erin geslaagd om niet meer aan Sansa te denken, maar het traditionele ge-ding-dong bracht onwillekeurig herinneringen boven aan hun eerste bezoek aan het appartement. ‘Wauw, zo old school,’ had ze lachend gezegd, en hoewel hij vond dat na zoveel jaren menselijke geschiedenis de term ‘old school’ nutteloos was – want iets te alomvattend – had hij hartelijk gelachen. Zij dacht dat hij van haar had gehouden, en hij ondersteunde dat idee zorgvuldig. Maar zij was dood en hij niet.

Zomaar

Soms sta ik ergens, iets simpel aan het doen of niets aan het doen, met een geest die vrij kan rondzwerven. De vreemdste dingen komen op zo'n momenten boven. Zoals de uitleg die ik aan mijn kinderen zal geven over extreem-rechts. 'Zal geven' met een korrel zout uiteraard. Er kan nog wel een Wereldoorlog over gaan. Ik ga het hier niet neerschrijven, die uitleg, aan de ene kant omdat het uiteraard niet gericht is op een intelligent doelpubliek als uzelf, en ook wel omdat het zo mogelijk nog gekleurder is dan het vorige stukje; gekleurd, maar genuanceerd.

Ik wil het niet, nu nog niet, nog lang niet, maar ik kijk er wel al een beetje naar uit...
Mijn kinderen opvoeden...

Anoniem

Hallo, mijn naam is Folker en ik ben links.

Ik weet eerlijk gezegd niet goed waarom ik hier zit; misschien is het zoals roken en is men er, na het jaren cool te hebben gevonden, achter gekomen dat het eigenlijk schadelijk is voor de gezondheid. Maar ergens *kuch* denk ik *hoest* dat roken toch *rochel* schadelijker is.
Het zal wel iets met polarisatie te maken hebben. Een Blokker heeft me dat eens uitgelegd. "Als ze elke week uw banden platzetten, ja, dan op een bepaald moment ga je er niet meer gewoon tegen spreken en agressief worden." Het ging uiteraard over Marokkanen (of migranten, maar voor Blokkers is dat hetzelfde) en de man vond dat het, moest hij zijn vuisten op zo'n moment laten wapperen, onder het recht op zelfverdediging viel. Bijgevolg, als we een beetje extrapoleren, mag ik Vlaams Belangers ook zonder problemen in elkaar slaan, want God weet dat ze mij al lang genoeg aan het pesten zijn, al was het maar door het straatbeeld te verzieken met hun verkiezingsposter die mij verplichten om naar aartslelijke mensen te kijken (zoals daar zijn: Dewinter, Annemans, Marie-Rose, Coveliers, en zo voort en zo verder).

Ik weet het, door zo'n dingen te zeggen verlaag ik mij tot hun niveau, maar ik vrees dat dat het gevolg is van de polarisatie. Een van de twee kanten zal zich altijd verlagen, nooit zal iemand zich verheffen. We hebben het geprobeerd, jaren aan een stuk, maar daar een intelligente dialoog onmogelijk is en al de rest als discriminatie wordt gezien door de bruinen (het Belang, niet de migranten) lijkt een tweekamp het enige dat ons nog rest. Niet Vlaanderen vs. Wallonië, want hoewel dat niet altijd beste maatjes zijn erkennen de meeste mensen wel dat we elkaar liever rijk dan kwijt zijn. Nee, het zal eerder iets zijn in de trant van België vs. extreem. Extreem-rechts, extreem-links, dat maakt me niet uit, het is toch één pot totalitair nat. Dat is eigenlijk de kern van het probleem, een genuanceerd wereldbeeld vs. een zwart-witte dystopie. Mij zal u niet horen zeggen dat alle migranten engeltjes zijn, integendeel, procentueel gezien (tegenover het totale aantal in België) zullen er waarschijnlijk zelfs meer criminele migranten zijn dan criminele Belgen 1, maar dat zal eerder een gevolg zijn van sociale en economische problemen (mede gecreëerd door de autochtone xenofobie) dan dat het een of andere oorzaak heeft in hun huidskleur, religie, vorm van hun schedel of lengte van hun pietjes. Maar nuance is nu eenmaal moeilijk te vatten.
De verschillen tussen het Belang en de NSDAP zijn langzaam aan het verdwijnen, hoewel er gelukkig nog twee grote punten zijn die nooit zullen samenvallen: als het Belang ooit aan de macht komt, zal het nooit de militaire macht noch de steun van een groot deel van de bevolking hebben om een Wereldoorlog te starten. Een mens moet dankbaar zijn voor de kleine dingen.

Iets waar de meeste mensen het over eens zijn wat betreft 0110 is dat het geen fluit zal uithalen bij de verkiezingen. Ook ik deel die mening; maar het is een belangrijk signaal, naar de buitenwereld en naar onszelf. Het Belang is geen normale partij, wat men ook beweert. Mensen die op het Belang stemmen vallen in twee groepen: de ongeïnteresseerd en ongeïnformeerde idioten aan de ene kant die met open ogen in de afgrond stappen en de fascistoïde klootzakken die met hun kloten en hun spieren denken en agressie boven empatie plaatsen, en kracht boven intelligentie. Ik zou ook nog een mopje willen maken over het EigenBelang, maar aangezien minder dan 0,005% van de Belgische bevolking baat zou hebben bij een meerderheid van het Belang, denk ik niet dat het opgaat.

Hallo, mijn naam is Folker en ik ben links.


1: ik wou eerst 'blanken' schrijven, maar dat klopte al helemaal niet; 'Belgen' klopt ook totaal niet, maar ach, u zult wel snappen wat ik bedoel, nietwaar?

De kern van de zaak

Er was vanalles waar ik het over wou hebben: het feit dat we de legerdienst opnieuw moeten invoeren; dat 'La Mercè' een beestig Barcelonees festival is; dat mijn gsm verdwenen is, uit mijn zak en in de handen van een zeer vaardige zakkenroller.

Maar ik heb maar één boodschap voor u:

Hard Candy (waar ik al eens over geluld heb) speelt sinds vandaag in de Belgische bioscopen. Gaat dat zien!

[Edit: ondertussen hebben we al een nieuwe gsm, dus als alle mensen die mijn nummer hebben (en die mij tof genoeg vinden) mij eens een smsje kunnen sturen, dan kan ik mijn lijst nog eens aanvullen, want 29 nummers is een beetje weinig...]

I don't get it, what does Paris Hilton do?

- She's super rich.
- But what does she do?
- She's totally spoiled and snobby.
- What does she do?!
- She's a whore.

Wat God nooit heeft gesnapt

Het zal een beetje vreemd lijken op het eerste zicht, maar als u weet dat dit pas op 28 september gepubliceerd wordt (of zal worden; of in het slechtste geval zou worden) is het al een stuk logischer, hein.

Bijna had ik iets geschreven over opgroeien, over hoe het leven verandert naarmate we ouder worden; de opvallende overgangen en de onmerkbare verschillen die pas achteraf duidelijk worden. Maar het zou waarschijnlijk op een Buffy aflevering lijken, en ergens twijfel ik aan het bestaan van een lezerpubliek hiervoor, laat staan mijn mogelijkheid om Buffy te overtreffen¹.

Dat krijg je echter, als je de bedremmelde nieuwe inschrijvingen, al dan niet vergezeld van een of meerdere ouders, op de universiteit ziet rondlopen. De gevoelens die ik daarbij krijg schommelen tussen leedvermaak en nostalgie, maar ik heb mezelf dan ook altijd al fantastisch en oud gevoeld.

Er zijn genoeg dingen waar ik u wel mee zou willen vervelen, god weet dat de wereld in een snel tempo down the drain is aan het gaan, maar dit is daar het moment niet voor. Nu, in zekere zin het onofficiële Nieuwjaar voor de student, nu is het een tijd van de gepersonaliseerde versie van sex, drugs and rock ’n roll, wat zich meestal manifesteert in feestjes met voldoende alcohol, drugs en vrienden, waarbij een gebrek aan één eventueel nog opgevangen kan worden door de andere twee, hoewel zo’n uitspraken gevaarlijk zijn, impressionable youths als wij zijn. Maar eigenlijk zijn dit soort paternalistische ‘welkom in het nieuwe jaar’ speeches ook niet echt aan mij besteed, noch als spreker, noch als luisteraar; daar hebben we rectoren en praesessen voor, om een of andere reden. Na een korte inspectie van de UA-site² vind ik trouwens niets over een openingsspeech van de rector in ons aller kathedraal, wat kan betekenen dat men het concept van ‘pluralisme, maar dan wel vanuit een katholiek religieus standpunt’ heeft laten varen, maar evengoed dat ik niet hard genoeg heb gezocht; ha, u weet, hoop doet de zotten leven³, ik zal mijn adem er maar niet voor inhouden, hoewel er genoeg mensen zijn die dat niet echt een verlies zouden vinden. Dat hoop ik alleszins, want laten we eerlijk zijn, een mens wordt in minstens even grote mate – misschien zelfs in grotere mate – gedefiniëerd door zijn vijanden als door zijn vrienden. Of haar vijanden en haar vrienden. De gematigde feministen zijn mijn vijanden niet.

Het klinkt stoerder dan het is, gedefiniëerd worden door vijanden, maar daar had u waarschijnlijk al een vaag vermoeden van. Er zijn nu eenmaal niet veel schrijvers meer die over de nodige fysieke kunde beschikken om hun argumenten de kracht bij te zetten die het de woorden alleen ontbreekt. Misschien kan ik dat gat in de markt wel opvullen: Hendrik Jan, schrijver-krijgsman. Met de bijhorende Hollywood verfilming, uiteraard: Henry John, writer-warrior. Dan kan ik zelf het scenario schrijven én mijn eigen stunts doen. Tja, een mens moet iets doen met zijn diploma Taal- en Letterkunde, nietwaar?

Maar goed, het nieuwe jaar is begonnen en het leven kabbelt rustig voort, eeuwig naar beneden met slechts af en toe voldoende vaart om de zwaartekracht even te tarten⁴. Misschien is een klein beetje concrete paternalistische raad toch nog wel aangewezen, zodat u uw tijd niet vollédig verspild hebt: als u ooit met een speer gaat vissen, mik dan onder de vis; het water bedriegt immers uw ogen⁵...

1: Echt, het is moeilijker dan u zou denken.

2: Onder lichte dwang van bovenaf wordt iedereen verzocht om consequent Universiteit Antwerpen te gebruiken, dus hou ik het maar consequent bij UA.

3: Ik weet het, dit is geen bestaand spreekwoord, maar met een neologisme op tijd en stond heeft men goud in de mond...

4: Algemeen genomen. Mijn leven is zeer leuk, dankuwel.

5: Als u wil mag u dit metaforisch opvatten, maar het moet niet.

Een snuifje melodrama

Soms heeft een mens daar nood aan.

Zo ook gisteravond, dan gaat een mens door de nachtelijke stad dwalen op zoek naar iets dat niet te vinden is, niet in een nachtelijke stad; op tonen van een simpelere wereld die er soms in slagen om de krop in mijn keel te doen groeien, stijgen, of wat zo'n krop ook doet. Maar zonder verlossing, daar geraak ik niet, geen steentjes bij te dragen aan de wateroverlast die mooi mijn innerlijke zelf complementeert.

En kijk, nu is iedereen weer tevreden; u krijgt emotioneel exhibitionisme en ik... wel, ik heb weer wat tijd gedood. Everybody's a winner...

Pieter Hintjens is een lul

Eigenlijk zou ik dit ook nog eens in het Engels moeten typen, maar ik denk niet dat zijn initiatief echt van de grond gaat komen, dus ga ik er ook geen overbodige energie insteken.

Een halve pagina kreeg hij vandaag in 'De Morgen'; dat was meer dan het artikel over de archeologische site in Opwijk die door een kudde inwoners (met behulp van 'Fata Morgana', het hypocriete 'feel good' programma van Één, vakkundig van hun rationaliteit beroofd) vernietigd is. Een halve pagina over volledig niets. Ik weet het trouwens, ik mag zo'n taalgebruik niet bezigen, het zet mij op hetzelfde niveau als Herman Brusselmans, maar als altijd: ik zeg zo'n dingen enkel als het feiten zijn. Meneer Hintjens heeft namelijk een klacht en heeft bijgevolg een internetcampagne opgezet.
Zijn klacht? De Caps Lock (of Shift Lock, maar dat staat blijkbaar enkel nog maar op mijn toetsenbord) moet afgeschaft worden.
Waarom? Omdat het toch niet meer wordt gebruikt en enkel nog maar per ongeluk wordt aangezet, waardoor hij soms mails in hoofdletters krijgt die zeer grof overkomen. Great. We kunnen ook ineens de mistlichten afschaffen, want die domme johnnen in hun getunede schroothopen gebruiken het ook enkel maar om hun medeweggebruikers wat te kloten. Wat als er mist is? Oh, ja... Wat als je een alinea in hoofdletters wil schrijven? Oh, ja...
Als mensen niet slim genoeg zijn om na twee letters door te hebben dat hun Shift Lock aanstaat, zal de kans dat hun mail interessant is niet heel groot zijn. Het is simpele logica: ofwel kan je goed typen en kijk je naar het scherm terwijl je typt, waardoor het snel opvalt; ofwel kan je niet goed typen en kijk je pas na een tijdje naar je scherm, maar veel zal er dan waarschijnlijk toch nog niet getypt zijn. Nu, ja, ik heb zijn site even gecheckt, CAPSoff, en meneer Hintjens voelt zich blijkbaar heel hip, met het gebruik van afkortingen als 'wtf' (what the fuck), wat voornamelijk gebruikt wordt door twaalfjarige geeks die niet mogen vloeken van de mama, dus het zou mij niet moeten verbazen. Als zijn plan lukt (god verhoedde) wil hij ook de Print Screen toets afschaffen (geen screenshots meer) en Num Lock naar de prullenmand verbannen (hupsa, tien toetsen minder).

Op het einde van het artikel stond er dan nog iets over hoe hij eigenlijk enkel wou testen of een internet campagne, uitsluitend met behulp van gratis diensten, een mogelijkheid op succes had. De vraag of het dan niet beter zou zijn om een campagne te starten die ook maar een greintje relevantie heeft, kwam blijkbaar niet bij hem op.

Mijn gevoelens over de Caps Lock waren tot vandaag tamelijk neutraal, het was gewoon een van de vele toetsen op mijn toetsenbord, maar door meneer Hintjens kan ik nu enkel nog maar de Caps Lock tot de laatste snik verdedigen.
Caps Lock forever!


En dit is het laatste dat ik erover ga zeggen, want ik heb weldegelijk betere dingen om mijn energie in te steken, al was het maar masturbatie.

Kiss and make up

Tja, ik liep al een tijdje rond met het plan om nog eens iets te schrijven, en als mijn trouwste bloglezeres zich in de steek gelaten voelt, zit er niet veel anders op dan het eindelijk eens neer te schrijven.

Mijn excuus? Het zal mij geen punten opleveren op een hipheids- of verantwoordelijkheidsschaal, maar niettemin antwoord ik met opgeheven hoofd 'Buffy en City of Villains, subtiel aan elkaar geweven met de zoete rook van verboden roesmiddelen.' Het absolute niets. Niet gewoon nietsdoen, want dat zorgt ervoor dat de massale hoeveelheid gedachten in mijn tedere hoofdje zich een weg naar voren banen, malend en vechtend, klaar om gecorrumpeerd te worden door mijn verveeld bewustzijn. Nee, het absolute niets is een haast meditatieve staat die een complete mentale ontspanning toelaat; iets waar ik, toegegeven, niet echt nood aan had, maar leuk is het altijd.

Vorige week ben ik naar Normandië geweest. Ik weet niet meer wanneer ik het volgende nog eens had opgeschreven, maar ik weet wel dat ik het heb gedaan, en ook dat het niet helemaal klopte. Nu wel. Kent u die tekeningen met gezichtsbedrog? Eerst ziet u enkel de kandelaar, hoe u ook kijkt, en plots zijn er die twee gezichten in profiel. En ook al kan u de kandelaar nog steeds zien, de twee gezichten zijn er, al is het maar in uw hoofd.
Vóór de Tweede Wereldoorlog was de belangrijkste economische activiteit er waarschijnlijk de landbouw, eventueel aangevuld met sporadisch natuurtoerisme en occasioneel wat smokkel over het Kanaal. Nà de Tweede Wereldoorlog... Wel, de een zijn dood is de ander zijn tourist trap.
Goed, ik snap het wel voor een deel, het was een van de weinige oorlogen, meer nog dan de eerste, waar Goed en Slecht nogal makkelijk te differentiëren zijn - industriële genocide is nu eenmaal moeilijk te verdedigen. Maar op het kwam allemaal nogal Stepford over en ik vond mijn twee gezichten in Ste-Mère-Église, het dorpje waar de eerste parachutisten landden op de vooravond van Operation Overlord en dat ik reeds uitgebreid heb verkend in allerhande WWII spelletjes. Het museum was indrukwekkend genoeg, met twee authentieke vliegtuigen die binnenin waren gemonteerd en een grote hoeveelheid aan wapens, uniformen en uitrusting allerhande uit die tijd. History denied! Het blad op zich was onopvallend, het zoveelste A5 papiertje met wat informatie op. Maar de titel deed me wat vreemd aan, want als er sprake is van geschiedenisvervalsing, komt die meestal van de overwinnaars van een oorlog. History denied! De US Postal Service wou een herdenkingszegel op de markt brengen, ziet u, als aandenken aan 'Fat Man' en 'Little Boy', de twee atoombommen die op respectievelijk Nagasaki en Hiroshima gegooid zijn (nadat Japan reeds verslagen was, maar dat was het doel ook niet, men moest enkel een seintje sturen naar de vuile Roden, die reeds van bondgenoten in duivels waren veranderd). 1 Op verontwaardigde toon ging de tekst verder dat Japan hiertegen verzet had aangetekend, haast dúrven aantekenen, en dat de Postal Service de zegel uiteindelijk geweigerd had; de eerste zegel die dit lot onderging sinds het onstaan van de Postal Service en wel op de precieze dag, x aantal jaar na de Japanse verrassingsaanval op Pearl Harbour. Een aanval waar de Amerikaanse militaire top van wist, maar die ze nodig hadden voor om het volk te overtuigen van de noodzaak om mee te vechten. History denied! Wat gaan ze doen? Vergeten dat iemand atoombommen op hen heeft gegooid? Janus.
Het deed me denken aan wat mijn leerkracht geschiedenis ooit zei, over Britse scholieren die over de euro zeiden 'Why would we accept a currency from a country we defeated?'
Ondertussen worden de gesneuvelde jongens op typisch Angelsaksische wijze verheerlijkt op het Amerikaanse kerkhof als helden die streden voor vrede en vrijheid voor het hele menselijke ras. U zou de propaganda uit die tijd eens moeten zien. Weet u nog wat Eisenhower zei? In plaats van vrede en vrijheid hebben we het grootste beroepsleger in onze geschiedenis gecreëerd dat een reusachtige industrie achter zich heeft die enkel kan bestaan indien er voortdurend conflict is. Not by a long shot de vrede en vrijheid waar men op hoopte.

Maar het was een leuke vakantie.

Oh, ja, dat 1tje: het was inderdaad een sein naar de USSR, het startschot voor de Koude Oorlog en de bijhorende wapenwedloop: "Ik kan de aarde tien keer vernietigen!" - "Oh ja? Wel ik vijftien keer!!" Internationale politiek ofte 'Wie heeft er de grootste?'
Boys 'n toys...

Men gaat naar 't stad en men ziet...

- in de Media Markt niet alleen een zombiësk consumenten kudde gedrag, maar ook een vuile multinational die haar klanten met leuke borden als 'Glimlach. U wordt gefilmd.' graag terugkatapulteert naar het 'leuke' Angelsaksische 1984, waar corruptie en antidemocratie met een glimlach en de paplepel worden ingegeven.

- drie jongens, tussen de twintig en de 27 schat ik, die verrassend mooi vedelden op de Meir, wat jammer genoeg een beetje verloren ging in het zenuwslopende geroezemoes van de kudde shoppende 'mede'-mensen.

- de protestpartij 'Nee' (of dat denk ik toch, ik zag voornamelijk hun naiëve zwart leren wij-zetten-ons-af-tegen-de-maatschappij jassen) die in een wa(a)nhoopspoging het toch nog even met omgekeerde psychologie probeerden. 'Stem niet op ons!' Can do.

- een groepje hippe breakdancers die zowat alle trucks aframmelden die uw plaatselijke homies zonder verpinken op uw laatste feestje na drie bakken nog fouteloos konden; maar ja, Generation X was onder de indruk.

- een koppel dat er alleszins wel Zuid-Amerikaans uitzag, maar dat zelfs voor mijn lekenoog een tango bracht die er niet slecht, maar nog niet af genoeg uitzag om op te voeren.

- een bruisende stad; de Four Horsemen hebben nog een hele kluif aan A. Evenals de winter, hopelijk.

Like a weasel without a tail...

Het kan aan mijn ietwat zieke geest liggen, maar er lijkt mij niet alleen iets uitermate hypocriet, maar ook fundamenteel fout vervat te zijn in onze 'internationale gemeenschap'. Zo zegt men dat graag, 'de internationale gemeenschap'. "De internationale gemeenschap reageert geschokt" bijvoorbeeld is een favoriet.
Waarop?
Wel, vreemd genoeg het beëindigen van een conflict.
Nee, dat is het pas nadat het langs mijn hersenkronkels is gegaan.
De kinderen, de kinderen die zijn verpulverd, vermalen en verast door de mega-ultra-super hitte-laser-tele-AI-geleide bommen waarbij een foutenmarge van 25% nog mooi meegenomen is. Maar ja, als je oorlog voert zijn slachtoffers niet echt te vermijden. Nadat er eerst een piepklein artikeltje op de voorpagina staat over dat Israël clusterbommen gebruikt tegen burgers, is de emo-wagen op gang gekomen en kunnen we nu gezamenlijk verontwaardigd zijn over de kinderen die verpulverd, vermalen en verast zijn. Leuk toch, zo'n gemeenschap.
Er zit echter een hiaat in onze moraal.
Ruwweg is de orde waarin mensen mogen sterven in een oorlog, van 'geen probleem' tot 'liever niet': soldaat - weerbaar manspersoon (18 tot 45?) - oude mensen - adolescenten - vrouwen - kinderen - babies; hoewel het uiteraard handiger is als je enkel maar moet bestoken, want hoe meer munitie erdoor wordt gejaagd, hoe beter voor de economie.
Bijgevolg zit een volk, na een zware oorlog, zonder coïtus en arbeiders, hetgeen de haatgevoelens die de meeste gewapende conflicten met zich meebrengen niet snel zal afzwakken. Want terwijl de oude mensen klagen tegen de jonge mensen die hun ouder(s) moeten missen, werken de gefrustreerde vrouwen de hele dag om hun gezin en hun land opnieuw op te bouwen, waardoor diezelfde jonge mensen enkel nog de bittere oude mensen 1 hebben om hen op te voeden.

Vandaar: mijn oplossing!

In dit geval is de gulden middenweg een slecht idee en kies je beter voor een van de twee uitersten.
Ofwel wijst u (de internationale gemeenschap die u bent) elk gewapend conflict resoluut af, om welke van de drie redenen die élke oorlog in de geschiedenis ooit heeft gehad - zijnde geld, grond of geloof (of een mooie combinatie) - dan ook en dan zeker indien een rijk en hoogtechnologisch land als een pletwals doorheen een land raast dat haar wapens uit Sovjet stockverkopen heeft gehaald
Ofwel trekt u, met een hand op de heupholster en een stoere glimlach op het gezicht, zonder verpinken de kaart van het leven-om-oog principe en wordt het geheel een echte doodsstrijd, waarbij de verliezer uitgeroeid en/of geassimileerd wordt. Geen veiligere manier om bloedvetes te vermijden2. En zeker als we in het Midden-Oosten vechten is dat allemaal geen probleem, daar cluster-bommen en witte fosfor slechts op een tik op de vingers moeten rekenen, amper meer dan een streling.

Ondertussen heeft de USA braaf nog wat oorlogsspeelgoed ter waarde van tien miljard (ik ben niet zeker of het euro of dollar is, en hoewel ik van het verschil daartussen waarschijnlijk de rest van mijn leven comfortabel af ben, maakt het niet veel uit) naar die contreïen verscheept, met een impliciet 'Goed bezig. Nog iets nodig?' Dat zal de economie goed doen.

In 1961 zei Dwight D. Eisenhower in zijn afscheidsspeech als president: We have been compelled to create a permanent armaments industry of vast proportions. [...] The total influence, economic, political, even spiritual, is felt in every city, every State House, every office of the federal government. We recognise the imperative need for this development, yet we must not fail to comprehend its grave implications. In the councils of government we must guard against the acquisition of unwarranted influence, whether sought or unsought, by the military-industrial complex. The potential of the disastrous rise of misplaced power exists and will persist. We must never let the weight of this combination endanger our liberties or democratic processes.

Te laat... En dan kwam de waarschuwing nog wel op tijd...

[Edit: en de onderschriftjes die erbij horen
1: Niet dat alle oude mensen bitter zijn natuurlijk, maar ik zou alleszins bitter worden als allemaal jongetjes zonder baardgroei mijn tuin en mijn kinderen overhoop komen schieten.
2: Maar de romantiek die erbij hoort, brrr, heerlijk; de moordenaar van je vader wreken en dan jaren onderduiken in de maquis, terwijl je geliefde je enige link met de buitenwereld is.]

Wow...

Het is lang geleden dat ik nog zo onder de indruk ben geweest...
Herinnert u zich nog dat ik een tijdje terug iets had geschreven over een aantal trailers van films waar ik naar uitkeek? Waarschijnlijk niet, maar ik gelukkig wel, en Hard Candy was, zo schreef ik toen, 'de vreemde eend in de bijt'. 'Veel meer dan 'ik ben benieuwd' kan ik hier niet over zeggen.' Toen ik vannamiddag de mogelijkheid had om mijn klauwen erin te zetten, aarzelde ik dan ook slechts enkele tellen en nu ik het gezien heb...
Ondertussen heb ik IMDb even afgesurft en ik denk dat ik het bij enkele high-lights hieruit ga houden, want ik moet de film opnieuw bekijken vooraleer ik er een coherente mening over kan vormen.

De allereerste user comment: (Hard Candy) is extremely well acted, directed, edited and .. should really not be seen by anyone other than those in the mood for some intense, gut-wrenching horror.
Maar geen blood 'n gore horror; het is psychologische horror die je doet meeleven met twee personages waar je een intense afkeer van hebt, hetgeen tot gevolg heeft dat je zelf niet weet welke afloop je ook maar zou willen.

Over personages gesproken: er zijn welgeteld vijf acteurs in de film, waarvan twee in wezen figuranten.

De scriptwriter heeft slechts aan twee andere dingen gewerkt die ik ken: Lois & Clark: The New Adventures of Superman en JAG (en dat is niet iets waar ik vertrouwen uit zou putten; shows what I know...).


Ik weet het, dit is nutteloze informatie, en na de commentaren op Moviemeter.nl te hebben gelezen, verwacht ik weer voor smakeloze zot uitgemaakt te worden, maar weet u, het deert mij niet, deze keer niet, want dit is, wat wie ook mag beweren, filmisch goud; ziek en geschift goud, maar goud niettemin.


Mijn excuses voor de incoherentie, maar ik ben al een kleine veertig uur wakker; wees echter gerust, zodra hij in Vlaanderen in de cinema draait, herinner ik u er nog eens aan.

A(')pen

Sorry
zij zeiden het ook.
Onveiligheidsgevoel.
Wat is dat?
Ik weet het niet.
Mensen met een donkere huidskleur,
die zie je 's nachts moeilijker.
Verkeersonveiligheidsgevoel.
Autosnelwegen met verdiepingen,
of is dat wat te ver gezocht.
Trek het bestaansrecht van Israël eerder in twijfel,
het is immers een artificiële constructie.
Net als...
Wacht, nee, laat maar.
Australië is niet artificiëel.
Of toch haar landsgrenzen niet.
Veel goeroes daar,
veel kangoeroes daar.
De laatsten zijn agressiever.
Onveiligheidsgevoel.
Al die groepjes jongeren...
Ze spreken een andere taal.
Maar eigenlijk dezelfde,
billen, bier, bolides en borsten.
Zeker zijn we niet.
Onzeker zijn we blijkbaar allemaal.
Als individu kunnen we er niet rond,
als maatschappij gaan we eraan kapot.

Echt!

Negen vergezichten ontmantelen altijd de ontsnapte abstractie, maar daarmee vertel ik u niets nieuws.

We gaan op café en we zien...

Een Tunesische homo die eindelijk normaal is (echt, alle homo's die ik ken zijn jeanetten); twee zusjes die ervoor zorgen dat Euraziatische-mix mensen (hoe heet dit, iemand die het weet?) een gedeelde eerste plaats innemen met mulatten in Folker's Lijst van Objectieve Schoonheid - de RGG is buiten categorie, het zou oneerlijk worden; een Amerikaan die zeer Amerikaans was en bijgevolg op het punt stond te scheiden van zijn vrouw; drie vriendinnen die alle drie niet echt lelijk waren, maar gewoon niet mooi genoemd konden worden.

Hé, nog maar drieëneenhalve dag...

Niet makkelijk, maar het lukt me wel

Nog niet veel naar de Gentse Feesten gegaan; altijd het gevoel gehad dat er een zekere 'drinken-om-zat-te-worden' sfeer hangt en dat is niet volledig aan mij besteed. Niet dat ik niet zat wil worden, dat maakt me niet zoveel uit, maar het mag mijn avonddoel niet zijn.
Voor zaterdag jongstleden had mijn broertje echter ticktes voor Blue Note, het jazz festival tijdens de Gentse Feesten waar een simpel inkomticket al gemakkelijk €20 kost. Mooi cadeau denk je dan, en dat zou het inderdaad geweest zijn, moest het een simpel ticket geweest zijn...

VIP; ik was het nog nooit geweest, of toch niet officiëel alleszins (want dat ik heel belangrijk ben, staat buiten kijf, uiteraard) en het beviel me wel. De concerten heb ik enkel vanuit mijn oorhoek gehoord, maar ja, gratis schuimwijn à volonté, een zeer chique en lekker 'walking dinner', en vreemd genoeg het gevoel dat je beter bent dan de rest van de mensheid (en ja, dit kwam niet van mij, ik kan onderscheiden tussen de interne en externe versies van dat gevoel). En gratis, zo verdomd gratis allemaal... Ja, ik zou het wel gewoon kunnen worden, VIF...

Primair

Een voetbalfan kan ik bezwaarlijk genoemd worden, maar ondertussen zijn we wel al zo ver dat ik een half uurtje naar een match kan kijken zonder te zuchten, steunen, zagen en klagen. Maar wat een gezever dat errond hangt...

De reusachtige hetze rond het tikje dat Zidane uitdeelde met zijn hoofd tegen de borst van een of andere (ondertussen gedemoniseerde) Italiaan zal u hoogstwaarschijnlijk niet ontgaan zijn, zeker niet nu Zizou (?) publiekelijk zijn excuses heeft aangeboden. Zelfs het over het algemeen een hogere nieuwswaarde bevattende radionieuws vond het nodig hierover te berichten, maar er viel mij vannacht toch een nuanceverschil in de berichtgeving op tussen het nieuws van vijf uur en dat van zes uur ('s ochtends, uiteraard). Om vijf uur had men het over hoe erg hij het wel niet vond dat kinderen dat gezien hadden (het is waar, straks gaat iedereen kopstoten tegen de borst geven, en iedereen weet dat de beste kopstoten tegen de slapen worden gegeven) en meer van dat gezever en eindigde de nieuwslezer (Bart Peeters heet de man) met iets in de zin van 'als ik niets had gedaan had, zou dat betekenen dat Materazzi gelijk had, aldus de voetbalster' - geparafraseerd, uiteraard.
Om zes uur kreeg ik dezelfde hoop quatsch geserveerd, maar de eindzin was de volgende (min of meer): 'als hij niets had gedaan, zou dat betekenen dat Materazzi gelijk had.'

Los van de primaire ingesteldheid hiervan (het blijven voetballers, weetuwel), die veel erger is voor de opvoeding van kinderen dan iemand een kopstoot zien uitdelen (als Jantje zegt dat mijn mama stinkt en ik sla Jantje niet in elkaar, stinkt mijn mama inderdaad, dat is waterdichte logica) is het nogal absurd om te zien dat deze mening van Zidane 1 op een uur tijd transformeert tot een simpel statement dat uitgedragen wordt alsof het, a priori, waar is.

Over tien jaar, FMmN, Folker Multimedia Network, waar ik eindelijk komaf kan maken met alles wat mij stoort aan de media...

1: Allemaal in koor: 'Moesten topsporters iets te zeggen hebben, ze zouden een ander beroep gekozen hebben.'

Laziness ahoy!

Een mooi nummer, simpelweg stem en gitaar, met wat melige romantiek en een tikje kritiek op het katholieke geloof/onderwijs, het indie circuit levert mooie dingen op; wat moet een mens nog meer?

I Will Follow You into the Dark - Death Cab for Cutie

Love of mine, some day you will die
But I'll be close behind
I'll follow you into the dark

No blinding light or tunnels to gates of white
Just our hands clasped so tight
Waiting for the hint of a spark
If Heaven and Hell decide
That they both are satisfied
Illuminate the NOs on their vacancy signs

If there's no one beside you
When your soul embarks
Then I'll follow you into the dark

In Catholic school as vicious as Roman rule
I got my knuckles bruised by a lady in black
And I held my tongue as she told me
"Son, fear is the heart of love"
So I never went back

If Heaven and Hell decide
That they both are satisfied
Illuminate the NOs on their vacancy signs

If there's no one beside you
When your soul embarks
Then I'll follow you into the dark

You and me have seen everything to see
From Bangkok to Calgary
And the soles of your shoes are all worn down
The time for sleep is now
It's nothing to cry about
Cause we'll hold each other soon
The blackest of rooms

If Heaven and Hell decide
That they both are satisfied
Illuminate the NOs on their vacancy signs

If there's no one beside you
When your soul embarks
Then I'll follow you into the dark
Then I'll follow you into the dark


Misschien een jointje en wat World Warcraft?

Afgesloten doos

Achteraf bekeken is het niet heel goed, maar ik had er een A voor gekregen, dus er zullen wel ergens kwaliteiten in te vinden zijn:

"Denk om je rug, schat"

Als je een muntstuk opgooit, is de kans dat het rechtop blijft staan bij het neerkomen schier onbestaande. De mogelijkheid is er wel, maar is niet veel groter dan die van een communistisch Verenigde Staten. De mens denkt op een gelijkaardige manier; de duizenden muntstukken die dagelijk de lucht invliegen, blijken in de praktijk binair te zijn. Kop of let, kruis of munt, de gulden middenweg is ondertussen waarschijnlijk toch al zodanig overwoekerd door gebrek aan gebruik en onderhoud dat het iets mythisch ongrijpbaars, iets utopisch is geworden.
Maar ooit, nadat het muntstuk reeds ontelbare keren is blijven natrillen op het tafelblad van het universum, dan zal het moment komen dat alles zich in een harmonische balans bevindt.

Goed, genoeg 'New Age'-feng-shui-zever. Toen ik jong(er) en naïever was, dacht ik geregeld dat ik 'de waarheid in pacht had'. Wel, dat kreeg ik toch alleszins naar mijn hoofd geslingerd. "Wat denk jij wel, dat je de waarheid in pacht hebt, of zo?!" Tja, achteraf bekeken dacht ik dat inderdaad en nu... Waarom ook niet? Mijn meningen zíjn meestal beredeneerd, onderbouwd en doordacht, dus waarom zou ik het niet de waarheid noemen? Nederigheid, het door ontelbare goden (lees: geïnstitutionaliseerde religies) opgedrongen idee dat de mens een dom schaap is dat zijn omgeving, of laat staan de wereld, onmogelijk kan doorgronden? Respect voor anderen die er een andere mening op nahouden, een mening die ik onderuit kan halen zonder al te veel moeite (anders zou ik ze delen)? Nee, dankje.
Het is één van de vele paradowen in onze maatschappij, u kent ze wel: zelfzeker zijn zonder arrogant over te komen, het respect voor je medemens behouden als dat zo zelden wordt gegeven. Of de vrouw als gelijkwaardig aanzien (uiteraard), maar wel altijd galant blijven, gentleman spelen. Natuurlijk worden vrouwen nog steeds gediscrimineerd - you can't teach an old dog new tricks - en natuurlijk is dat moeilijk te tolereren ('moeilijk', want onze maatschappij lijkt er nog steeds niet al te veel problemen mee te hebben), maar laten we niet op de verkeerde vlakken beginnen te overdrijven.
Mensen die geen hulp vragen zijn ofwel koppig of hebben er gewoon geen nodig (levensbedreigende en zware mentale problemen even daar gelaten). Moeten we er nog steeds vanuit gaan dat elke vrouw geassisteerd moet worden, dat er altijd een mannelijk vangnet moet onderzitten? Bah.

Is het fair om dit te doen, om nu reeds te vrezen dat het muntstuk plots op de andere kant terecht komt? Nee. Ik doe het ook graag, de gentleman zijn; indien nodig hulp bieden en een glimlach in de plaats krijgen. Een brede glimlach, of e een schuchtere, of één met een knipoog. Ik verzamel ze, vrouwenglimlachen, en met wat geluk kan geen enkel muntstuk dat ooit afpakken.
Misschien helpt poëzie, om toch ergens naar te streven, te hopen, de tijd te verdrijven.
Een hendrikjaanse haiku (google't u het maar eens1)
Mannen en vrouwen
zijn nog nooit gelijk geweest
maar altijd even

waardig

Nee, dat is niet onderbouwd, maar het is dan ook niet mijn mening.
Het is het leven.


1: Dit was uiteraard voor mijn prof, aangezien u, trouwe lezer, onmiddelijk weet dat ik het over dit en dit soort gedichten heb.

Veel te laat

Vandaag ben ik naar Niel en terug gefietst, en vanuit Antwerpen Zuid is dat best wel een eindje, zeker als iemand het fietsen reeds jaren heeft afgezworen.

Ondertussen is er ook nog een feestje langsgekomen waar ik, wat ook reeds lang geleden is, Vodka-Redbull heb gedronken; nu, na nog een klein jointje, heb ik het einde van Layer Cake bekeken en dat is wat ik u nu nog wil zeggen:
Als u binnenkort weer in de videotheek staat te twijfelen welke DVD u nu naar huis moet nemen om er een leuke avond van te maken: geef het geniale maar enorm ondergewardeerde Layer Cake eens een kans. U zal het zich niet beklagen, neem dat van mij aan.

Altijd rustig, zelden kalm

De examens zijn afgelopen en ik ben eens te meer overtuigd geraakt van mijn eigen genialiteit, hetgeen waarschijnlijk nog wel problemen kan en zal opleveren, maar dat zijn zorgen voor later. 6 juli zal al veel uitsluitsel brengen en ondertussen zal van ik van Great Gatsby feestje naar kotfeestje zwalpen, even kort stoppend bij een barbecue, de fijne balans tussen te veel en te weinig drinken zoekend (gisteren heb ik, aan mijn hoofd te voelen, naar het eerste geneigd). En op de momenten dat ik tijd heb om hier iets neer te schrijven, zal ik waarschijnlijk verdronken zijn in World of Warcraft, dus reken maar niet op mij voor een dagelijkse of tweedagelijkse portie entertainment (moest u dat om een of andere reden doen).

U krijgt echter wel een link of drie, waar u elke weekdag (of toch bijna) wat entertainment uit kunt halen én waar u eigenlijk eerst nog vele uren entertainment uit kunt halen door van het aller begin te lezen:

Latigo Flint, Quickest Quickdraw in the World

Questionable Content

Bunny

Onverhuld seksisme

Bah, bah, bah.

U heeft het onwaarschijnlijk allemaal minstens in de wandelgangen opgevangen, heel de hetze rond de (satirische, maar niet zo heel grappige) columns in Knack van Koen Meulenare die beweerde dat Freya Van den Bossche haar licentiaatsthesis niet zelf geschreven zou hebben. Moet kunnen, in een democratie als België, maar dan kunnen ze er toch wel beter voor zorgen dat ze een of andere vorm van bewijs kunnen geven, en niet slechts zoals Rik van Cauwelaert, hoofdredacteur van Knack, beweren dat ze die thesis niet geschreven kon hebben omdat een jonge moeder geen thesis kan schrijven. Ja, nou, tof, dat is zoiets als zeggen dat vrouwen niet aan de haard moeten, maar dat ze gewoon geen andere plaats in de maatschappij hebben. Wat een kortzichtige lulletjes.
We hebben nog een lange weg te gaan, een lange weg indeed...

Talent en zelfdiscipline

Het is bijna afgelopen, die examenperiode die me altijd met een dubbel gevoel opzadelt - het is allemaal wel in zekere mate interessant, maar sommige dingen zijn echt idioot om van buiten te leren.
Een tijdje terug heb ik echter on a whim toch maar World of Warcraft besteld; het is een... hmmm, nu moet ik dat acroniem weer gebruiken, hetgeen haast een schild-en-vriend kloof creëert tussen mij en de brave burger, maar ja, laten we een kat een kat noemen; het is een MMORPG (en even terzijde, de afkorting MMO staat voor 'Massive Multiplayer Online game', niet voor 'Massive Multiplayer Onlines', silly De Morgen journalist) en wordt algemeen gelauwerd door pers en spelers alike. Maar de verslavingsfactor, jeetjemina, the horror, the horror. Sinds ik het spel heb, is het al veel te vaak voorgekomen dat de straatverlichting plots uitfloepte toen ik 'nog even één queestje(?)' afmaakte. Het is de eerste stap naar de sci-fi nachtmerries, waar mensen hun echte leven opgeven voor hun virtuele; de Chinese overheid (altijd een fan geweest van 'denk niet voor uzelf, wij doen dat wel voor u') heeft zelfs een regeling getroffen waardoor spelers na een bepaald aantal uren in het spel zelf nadelen ondervinden om hen te dwingen te stoppen met spelen. Dat is een beetje extreem, maar ikzelf ga toch wel heel wat zelfdiscipline aan de dag moeten leggen om mijn prioriteiten in de juiste volgorde te schikken.

Lok'Tar Ogar! For the Horde!

Some people...

Dear Good Friend,

Compliments of the day and God's blessings

I am
glad to inform you that I have successfully concluded the transaction, the money has been transferred to Iran.It is done through the assistant of Mr.Howard Ferraro who is a Iran base business man.Currently I am in Iran with him and my wife and children.

However, I did not forget you
because you are the source of my success,you made me what I am now though you are not there to complete this project with me but I gave all the credit and thanks to you. I know it is not your fault or rather your wish to back up on me and the transaction.

In appreciate of your assistance
I have mapped out as a compensation and wrote on your favor a certified bank draft worth of US$800,000.00.(Eight Hundred Thousand, United States Dollar Only) I left the draft with my Secretary Mr Franklin. U Johnson on my departure to Iran. I would like you therefore, to contact him on the below info so that he can mail it to you.

Attn:
Mr Franklin. U Johnson
Email: franklinjohnson00@latinmail.com

I would
have love to call you from Iran where I currently reside but due to the recent terrorist attack Mr.Ferraro advice me not to call because all internatonal calls are been monitored by the Iran authority.

Contact
my secretary in Republic of Benin so that he can release your bank draft to you. I will stop here. Once again, thank you very much and remain blessed.

Regards,
Mr. Ron White

Grauwere zaken dan roze olifantjes

Geen paranoia, nee, dat is het niet. Hmmm, volgens Van Dale mag je ook zeggen 'ik ben niet paranoia', is het dus ook een adjectief geworden en zijn we niet langer uitsluitend paranoïde. Maar dat is het niet, geen van beide. Was het maar wel zo; kent u de volgende clichématige proloog:

Kent u van die tekeningen met optisch bedrog erin? Eerst ziet u enkel de ene tekening, zoals twee gezichten die neus aan neus in profiel staan, en plots is er die vaas, die u - hoe u ook probeert - niet meer weg kan denken.

Het klopt niet helemaal; met een simpele aanpassing in de focus is het mogelijk om af te wisselen tussen de twee tekeningen, maar geen enkele metafoor (die ik niet bedacht heb) is perfect. Het probleem is echter dat wat ik heb gezien al zo vele malen is gezegd en al zo vele malen als ongegrond leugen van de hand gedaan, dat wat ik ga zeggen me gegarandeerd op een conspiracy theorist doet lijken, en geen bijster goeie. Maar misschien (en hier begint het al) is dat wel de bedoeling, is het een gemakkelijke manier om de verdenkingen af te wenden.
Het gaat mij echter niet om verdenkingen, want het gaat mij niet om personen.
Wat als de vrees over A.I., Artificiële Intelligentie, nog wat te hoog gegrepen is, dat we de menselijke geest nooit in de verste verte gaan kunnen benaderen in computers binnen afzienbare tijd; en wat als we daarentegen al een systeem hebben gecreëerd dat zich onafhankelijk van ons heeft gemaakt, dat geen menselijke controle meer toelaat en onze handeling controleert, in plaats van omgekeerd?
Dit klinkt niet goed, ik weet het, het klinkt te fictief, te science fictief, maar het lijkt er zo verdomd veel op. Ik heb het over de multinational; een anti-climax, hè, weer datzelfde gezever, die naïeve hippies met hun utopische wereldvisie. Dat maakt mij ook een beetje ongerust: ik kan niet zonder, ik hou van mijn levensstijl en ga deze niet voor een ideaal opgeven. Op die manier ben ook ik niets meer dan het zoveelste consumerend kuddebeest, maar elke keer worden mij meer bewijzen in het gezicht gegooid, de profetieën van de apocalyps, waarin we niet zullen gekeurd worden op basis van onze korte, wispelturige leventjes, maar waarin we gewoon zullen oogsten wat het hele menselijke ras in de loop der eeuwen gezaaid heeft, en dat ziet er niet goed uit.
Welke profetieën?

Take your pick:
The Power of Nightmares (IMDb)
Loose Change
The Yes Men (IMDb)
Fog of War - Eleven Lessons from the Life of Robert S. McNamara (IMDb)
Why We Fight (IMDb)

Het zijn er niet zoveel, maar dat zijn de eerste die in mij opkomen en allemaal goed gemaakt (The Yes Men nog de minste); ik verwacht het niet, dat u ze gaat zien, maar ergens hoop ik dat er misschien iets veranderd, als vele onbetekende stemmen (als de mijne) en masse toch iets kunnen betekenen. Het is utopisch en waarschijnlijk evenzeer naïef, maar de enige andere mogelijkheid die ik zie, de Darwinistische evolutie, is er een waarbij het hele systeem implodeert en er een radicale verandering optreedt, iets wat nog nooit in de bekende geschiedenis van de mensheid is gelukt zonder een vreselijke tol.
Sowieso zal het gebeuren, daar twijfel ik niet aan, het één of het andere; wat zegt men? 'Mooie liedjes duren niet lang'? Misschien, maar ze duren gemiddeld even lang als de grootste kutnummers.

Zoals u misschien gemerkt hebt, geef ik geen argumenten; dit omdat de kans al klein is dat u tot hier hebt gelezen, dus ik geef u enkel, naar eigen goeddunken, de aanzet tot antwoorden, mogelijke antwoorden. Hoop, dat heb ik nog; de vraag is enkel hoe lang.

In de ooghoeken

Ondertussen ben ik een kleine 36 uur wakker, kwestie van mijn biologische klok nog eens te rebooten en na zeven aflevering van Prison Break achter elkaar te hebben gezien, had ik wel het gevoel dat het welletjes was geweest. Goeie serie, trouwens, hoewel er vaak genoeg uitermate stereotype scénes inzitten waarvan de afloop reeds op voorhand duidelijk is, blijft het toch enorm spannend; daarenboven zitten er genoeg verrassende plotwendingen in, zeer goede acteurs en een heel mooie dokteres (hetgeen altijd een pluspunt is).
Als ik echter denk dat het welletjes is geweest, betekent dat eerst nog een sigaretje, mail checken en eventueel nog op zoek gaan naar nieuwe trailers (lees: trailers die ik nog niet gezien heb).

Drie die mij zijn bijgebleven:
The Proposition
Een Australische western, naar een scenario van Nick Cave, hoewel dat laatste op het eerste zicht een minpuntje voor mij is, want als muzikanten zich met film gaan bezig houden, schiet Crossroads mij altijd te binnen, maar ergens denk ik niet dat de vergelijking tussen Nick Cave en Britney Spears overeind blijft. Guy Pearce, die de (een?) hoofdrol voor zijn rekening neemt, ken ik enkel van Memento en L.A. Confidential, maar ja, als je dat op je cv hebt, zit het wel snor (en compenseert het wel voor Neighbours en Home and Away...).

The Night Listener
Deze is een beetje illusionair nostalgisch: ik heb nooit in mijn leven een luisterspel gehoord, en zelfs het Leugenpaleis is op het moment zelf aan mij voorbij getrokken, maar Orson Welles blijft toch een beetje een idool van mij en bij uitbreiding de hele klasse van de vertelradio-makers, hoewel ik er geen andere ken.

The Descent
Zal waarschijnlijk op niets trekken, maar een scéne uit de trailer deed me denken aan iets wat ik ooit eens had meegemaakt tijdens de enige keer dat ik min of meer ben gaan speleologieën; ik ben niet claustrofobisch in de fobische zin, neem altijd liever de lift dan de trap (rokerslongen, weetuwel) en ik zou ook eens graag door ventilatieschachten rondkruipen, maar die keer, in god weet welke grot, moest ik door een smalle ovale opening, en op het moment dat mijn grote hoofd er al door was geraakt, zat mijn brede borstkas vast, of had ik het gevoel dat mijn brede borstkas vastzat; het duurde niet langer dan enkele tellen en ik heb me er snel uit kunnen wurmen, maar ik denk niet dat ik ooit dichter bij hysterie heb gezeten (het was er weliswaar nog steeds veraf, maar toch) en die druk op mijn ribben is niet iets waar ik nog eens voor zal tekenen - dat kan weer tellen als emotioneel exhibitionisme. Goed, goed, bij mij waren er geen instortingen, noch bloeddorstige monsters, maar die drie seconden uit de trailer waarin het meisje hijgt (wel, ja) dat ze vastzit, brachten mij weer helemaal terug. Een mens moet zijn angsten onder ogen zien, hein, ook al is het door de leugenachtige bril van Hollywood.

Wel, tijd voor nog een sigaretje en dan een uiltje vangen.

Oh, waarom toch?

Het is mij altijd gezegd dat ik de bijbel moest lezen, omdat het een belangrijke grondslag van onze maatschappij vormt. Niet moeilijk dat er zoveel problemen zijn. De bijbel is een reeks inconsistente verhaaltjes over een zelfingenomen, wrede, achterbakse machtswellusteling die de mensheid gebruikt als zijn eigen leger plastieken soldaatjes (zon + vergrootglas = smeltende lol). Het hele idee geloven is al... wel, men verwacht ook dat kinderen vanaf een bepaalde leeftijd niet meer in Sinterklaas en de kerstman geloven. Maar om dat idiote wezen te gaan aanbidden is niets meer dan een teken van angstige onderwerping, hetgeen machtshebbers in staat stelt de massa's makkelijk onder de knoet te houden.
Accepteer dat dit het enige leven is dat we hebben; accepteer dat er dingen zijn die we niet weten en mogelijk ook nooit zullen weten; wees vriendelijk voor je medemens opdat hij of zij dat verdient, niet om straf te ontlopen of om een beloning te krijgen; luister naar de raad van mensen die nadenken, niet van mensen geloven in iets dat enkel en alleen op 'geloof' steunt.
Waarom moeten we bij alles de feiten en ons verstand volgen, behalve bij religie, waar je juist de feiten en het verstand moet negeren om iets te kunnen geloven? Zijn we dan zo'n kudde angstige kalveren dat we enkel dezelfde richting kunnen blijven uitrennen als onze voorouders? Op een bepaald moment gaan we zelf onze richting moeten kiezen, en hopelijk voor er een afgrond onder onze hoefjes ligt.
Ik geloof ook in iets. Ik geloof in de mens als autonoom wezen.

Een zoethoudertje

De alom verguisde Sf zal nog even moeten wachten, maar ondertussen is het hele Kasper verhaal te lezen op de site van dwars:

1. Begin van het einde
2. Snelle auto's en mooie vrouwen
3. De plot verdikt...
4. Gunfight at UA Corral
5. I think this is the beginning of a beautiful friendship

Met vederlichte pen geschreven, dat is een andere wereld beleven.

Vragen, vragen, vragen

Het is de hoeksteen van de menselijke evolutie, de vraag. Biologische evolutie is allemaal heel leuk, maar daar hebben we weinig tot geen controle over en zelfs moest dit wel het geval zijn, is dit waarschijnlijk niet heel veilig. Nee, de mens bepaalt zijn eigen evolutie voor een groot deel door de vragen die hij (generisch gezien, dus ook 'zij') stelt.
Sommige vragen zijn compleet nutteloos; momenteel ben ik 'The Language Instinct' van Steven Pinker aan het lezen, een van die zeldzame wetenschappelijke werken die even moeilijk neer te leggen zijn als verhaaltjes over leerlingtovenaars. Misschien heeft u al eens gehoord dat de Inuït - ofte Eskimo's - zeer veel verschillende woorden voor sneeuw hebben. Wel, dit is quatsch, ze hebben er twee, behalve als je alles errond ook gaat meerekenen, maar dan hebben wij er ook heel wat (sneeuw, hagel, ijs, rijm, ijzel, rijp,...), maar zelfs moest dit wél waar zijn, is het tamelijk oninteressant: ze zijn omringd door allerlei vormen van bevroren water, dus het zou niet vreemd zijn moest hun taal meer nuanceverschillen aanbrengen in de verschillende verschijningsvormen hiervan, net zoals het feit dat wat ik een RPG, RTS, Shoot-'em-up, Racer, TBS of wat dan ook noem, door de meeste mensen gewoon onder de algemene noemer van 'computerspelletje' wordt gedumpt.
Nee, dan zijn er vragen die pertinenter zijn, niet enkel voor onze (eventuele) evolutie, maar misschien zelfs voor die abstracte idealen die ons toch zo parten spelen vandaag de dag, dingen als 'Vrijheid' en 'Veiligheid'. Neem nu het volgende citaat: "An evil exists that threatens every man, woman and child in this great nation. We must take steps to ensure our domestic security and to protect our homeland." Ik dacht dat het er eentje was van George W. Bush, vanwege woorden als 'evil', 'great nation' en 'domestic security'; wel, goed, dit komt ook deels omdat het in het Engels is, maar los daarvan, het werd geintroduceerd als a quote from a very high leader. Zijn naam? Adolf Hitler.
Hoe meer ik erover te weten kom, hoe meer ik denk en vrees dat de aanslagen op de WTC torens geen fluit te maken hadden met islam extremisme, maar met macht en geld. In september van het jaar 2000 bracht The Project for a New American Century (PNAC), een neo-conservative think-tank (klinkt chique, hè), een paper uit getiteld 'Rebuilding America's Defenses'. Een citaatje eruit: the process of transformation, even if it brings revolutionary change, is likely to be a long one, absent some catastrophic and catalyzing event – like a new Pearl Harbor. Het is al veel geciteerd geweest, waarschijnlijk omdat dit 'catastrophic and catalyzing event' een jaar later heeft plaats gevonden, waardoor andere doelstellingen die PNAC voor ogen had gerealiseerd zijn kunnen worden, zaken als een verhoogd militair budget en de mogelijkheid om vaste voet te krijgen in het Midden-Oosten. We aim to make the case and rally support for American global leadership, aldus hun 'Statement of Principles', en ze lijken niet de enige te zijn die dat willen.
Natuurlijk betekent dit an sich totaal niets, maar het aantal toevalligheden en incompetente reacties voor, tijdens en na 11 september 2001 zouden minstens tot nadenken moeten stemmen, iets waar niemand veel energie in lijkt te willen steken, of iets waar veel energie in wordt gestoken om te doen alsof er niemand veel energie in lijkt te willen steken. Ik zie mezelf niet als een 'conspiracy theorist', maar ik ga mijn ogen evenmin sluiten als de feiten me in het gezicht slaan.

Sf zonder titel (5)

Hmmm, het lijkt langer te worden dan verwacht, maar ja, het verhaal beslist zelf, de schrijver schrijft maar...


Er ging bijna twee uur voorbij voor Nathan de woonkamer opnieuw betrad. Het was niet dat hij zoveel te doen had in de slaapkamer, maar eerder dat hij niet wou zien hoe er werd... opgeruimd. Hij had zich rustig omgekleed en kon het niet laten om ondertussen af en toe een blik in de spiegel te werpen. Niet dat hij ijdeler was dan de meesten, maar het uniform ontlokte altijd de romantische gedachtegang van de avonturen die hij als kind las; donkere ridders met een witte ziel, die de mensheid behoedden van zichzelf zonder dat iemand het ooit wist. Maar zo zat de wereld niet in elkaar, er was geen zwart-wit moraliteit en hij vroeg zich af hoe die ridders zouden denken over de opdracht die voor hem lag. Misschien zouden ze hem wel als een bedreiging zien. Hij keek nogmaals in de spiegel; strakke laarzen van mat, zacht rubber, een even donkere, strakke jumpsuit met kevlar bescherming op zijn bovenarmen- en benen en op zijn romp, de handschoenen die dun en stevig waren aan zijn handen en een stuk dikker rond zijn bovenarmen en het nauwsluitende vest waar al zijn gereedschappen veilig in weg zaten. Goed of slecht, zwart of wit, hij zag er goed uit. Zijn polscomputer had hij uitgedaan en op het nachtkastje gelegd – haar nachtkastje – maar nu pakte hij het op en trok het kabeltje aan de zijkant ervan er een eind uit. De alles-in-één polscomputers waren je van het momenteel en iedereen met genoeg geld had er één, maar Nathan stond al een stap verder; die stap was echter nog niet officieel goedgekeurd, behalve voor enkele proefpersonen en een stuk of wat op papier onbestaande elite soldaten van de overheid – hoewel bij die laatste ‘goedgekeurd’ een tamelijk hol woord was. Hij trok een stuk synthetisch vel los aan de onderkant van zijn nek en stak het uiteinde van de kabel in de toegangspoort die erachter lag verborgen. Een enkele gedachte was genoeg om alle data van de polscomputer over te zetten naar zijn intern mainframe dat, vanwege de verplichte scans die ruimtereizen met zich meebrachten, geformatteerd en uitgeschakeld was geweest. Er kwam geen fysieke sensatie bij kijken, maar de informatie die aan een snel tempo zijn hoofd binnenstroomde, gaf hem een gevoel van zelfzekerheid, zelfs van macht. Kennis wàs macht, dat wist iedereen, maar de nadruk lag niet meer uitsluitend op de hoeveelheid, want alle informatie was in wezen voor iedereen beschikbaar; de snelheid waarmee deze opgevraagd kon worden was echter minstens even belangrijk geworden, en Nathan dacht niet dat er nog veel sneller manieren mogelijk waren, laat staan reeds bestonden. Hij wierp de polscomputer op de kleren in zijn openstaande aktetas en klapte deze toe.

All is well that ends well

Het vervolg van de Sf zonder titel zal nog even op zich moeten laten wachten, daar ik het nog moet verzinnen en neerschrijven en er andere, iets belangrijkere dingen mijn leven beheersen momenteel. Herinnert u zich echter nog de mail die mijn vader naar aanleiding van onze 'gestolen' auto had rondgestuurd? Well, for your entertainment, ladies and gentlemen, I am proud to present: the Stolen Car pt. II, 'Zie hem daar staan met z'n nieuwe nummerplaat'.

Beste mensen

Vooreerst mijn excuses aan de mafia, wiens goede naam ik onterecht in opspraak heb proberen te brengen. En mijn excuses aan de politie, die zo hard heeft moeten typen op hun gammele pc's, en seinen, en ontseinen, en verhoren, en afschriften maken, en een nummerplaat schrappen, en achter onbestaande boeven hollen. En mijn excuses aan jullie allemaal voor het aantrekken van emoties rond een prulle-incident.

Natuurlijk was de Xsara niet gestolen. Wie steelt nu zoiets, tegelijk goed beveiligd en niet echt interessant op boevenmarkt. En naderhand is de ontknoping vanzelfsprekend. Alleen, niemand vond hem, en het e-mailtje heeft gewerkt. Folker heeft het op z'n weblog geplaatst. Na drie dagen kwam het verlossend telefoontje. Nick Hastir - hij is de ware held van deze geschiedenis - in een gebald moment van trefzekere communicatie, Baden Powelliaanse goede daden, medeleven en argeloze alertheid signaleerde de auto in de schaduw van de zigurat van een Franse multinational aan de overkant van de Amerikalei. De Xsara is daar achtergelaten in een moment dat herinnering, nacht, sfeer, universum samen met de dauw neerslaan in wazigheid. Geen wonder dat niemand zich nog iets kon herinneren, laat staan die herinnering beredeneren.

Het loeder heeft zich daar drie dagen gedeisd gehouden en niet gemoefd. Het heeft verse verzekeringspapieren, een nieuwe nummerplaat, een nieuw inschrijvingsbewijs, een verse bewonerskaart gekregen, en staat nu nog te blinken in de straat ook! Zo waren auto's vroeger toch niet, of vergis ik mij? Ik heb hem niet streng toegesproken, want dat zou zich tegen mij keren. Maar ik hou hem wel beter in de gaten sindsdien.

De zoen van de week gaat evenwel naar venetiaans blonde hulpagente met de milde sproeten. Zij was geflankeerd door twee ijverige parkeerwachters. Toen ik haar het relaas deed van mijn zoektocht door de sector - meteen haar sector - drukte zij met haar sterk met kohl aangezette ogen het medeleven uit dat ik toen nodig had, en dat door de kohlrandje eigenlijk beter werkte dan bij een gewoon flets opgemaakte hulpagentenblik. Het lijkt onbenullig, maar zoiets maakte alles toen veel draaglijker. Zo zie je maar!

Hier past dan ook een nadrukkelijke knipoog

Herman

Voila

Dat was het einde van mijn tienerjaren...

Sf zonder titel (4)

Het appartment lag bijna aan de top van een van de vier wolkenkrabbers die het centrale plein van koepel 7 domineerden. Op het moment dat hij de voordeur opende, vloog Sansa in zijn armen. Nathan liet zijn aketas op de grond vallen en beantwoordde haar hongerige kussen met een schijnbaar even grote passie. Een deel van hem was dankbaar dat hij geen afscheid zou moeten formuleren, dat hij dit als afscheid kon laten gelden, maar hij wist dat ze hem nooit zou loslaten. Ze lagen al snel op de vloer, zij bovenop hem, half gekleed, de juiste plekken ontkleed. Zijn ogen waren op haar gericht toen hij bij haar binnendrong, net als zijn gedachten; enkel op haar. Dat was hij Sansa nog wel verschuldigd, vond hij, één keer als man en vrouw en niet als... anders. Ze kreunde luid toen ze haar hoogtepunt naderde – “Oh, Nathan!” – en kromde haar rug naar achter. Hij vond het overdreven theatraal, maar liet niets merken. Na afloop liet ze haar hoofd op zijn borst rusten, hun ademhaling zwaar.
“Ik hou van je, Nathan.”
Hij glimlachte en legde zijn handen op haar gezicht. ‘Vaarwel, Sansa, je had beter verdiend.’ dacht hij, maar zei enkel “Ik hou ook van jou, lieve Sans.” Met een korte ruk brak hij haar nek. Het was de beste dood die hij haar had kunnen bieden. Hij duwde haar lichaam van zich af, trok zijn boxershort omhoog en knoopte zijn broek vast. In zijn aktetas zat een klein capsule, ongeveer ten grote van zijn duim. Hij draaide een van de helften een kwartslag en uit het uiteinde schoot een lange, dunne naald. Deze duwde hij in haar buik, vlak boven haar navel. Nathan wierp een laatste blik op het lichaam van zijn vrouw en trok zich vervolgens met zijn aktetas terug in de slaapkamer. Het was negentien uur vierendertig.

Sf zonder titel (3)

Met een doffe bons kwam de lift tot stilstand. Terwijl de passagiers als een kudde vee naar de brede deuren stroomden, bleef Nathan rustig zitten. Hij plaatste het oortje terug in zijn oor en haalde ook het tweede oortje, zonder microfoon, uit zijn polscomputer en stak het in zijn rechteroor. Zijn vingernagel gleed door de muziekbestanden die hij meehad en tikte twee keer op ‘Beethoven’ en vervolgens op ‘Symfonie Nr 5’. Zijn linkerhand volgde onbewust de vingerzetting van de eerste viool partij. Nu bijna iedereen de lift had verlaten, pakte Nathan zijn aktetas en wandelde naar buiten. Hij hield niet van massa’s en liep snel langs de mensen die op hun bagage wachtten; de aktetas was alles wat hij bij had. Toen hij het grondstation verliet, draaide hij zich om en zag hoe de lift opnieuw begon te stijgen. Ver boven hem passeerde de cabine de onderste sluisdeur van de lange koker die uit de top van koepel 1 neerhing – een reusachtige luchtsluis. De sluisdeur sloot zich onmiddellijk hermetisch rond de dikke kabel die erdoor liep en de lift schoot zonder te vertragen verder naar het ruimtestation om de passagiers uit derde en vierde klasse naar het planeetoppervlak te brengen. De artificiële zon die op de binnenkant van de koepel geprojecteerd werd, deed Nathan onaangenaam aan. Elke keer als hij van de aarde kwam, duurde het bijna een week voor hij zich comfortabel voelde onder het onnatuurlijke hemelgewelf. Maar deze keer zou hij al sneller weg zijn; gelukkig. Het gebrek aan een echte hemel was niet het enige dat hem stoorde aan de kolonie. Hij stak de brede, lege laan voor het grondstation over, tussen de grote platanen die de weg flankeerden, naar een gebouw waar in grote letter ‘Transport’ opstond. Er was geen persoonlijk vervoer op Mars, enkel geautomatiseerde taxi’s die via het ondergronds sporennet passagiers van en naar alle koepels brachten. Nathan hield ervan om zelf te rijden of, als de weersomstandigheden goed waren, te vliegen. Het idee om gereden te worden, zeker door een machine, stond hem niet aan; vanwege het gebrek aan controle, vermoedde hij. Maar er was niets aan te doen. De Terraanse overheid had besloten dat het risico op verkeersongelukken die de koepels konden bedreigen te groot was, en dus was Nathan nu verplicht om af te dalen tot vijf meter onder de grond, waar de rijen taxi’s op passagiers stonden te wachten. Het waren eivormige gevallen, volledig in titanium, met enkel een rond raampje in de deur. Tegenover de deur zat het bedieningspaneel, waar Nathan snel zijn bestemming op koos – ‘koepel 7’-‘derde kwadrant’-‘station Noord-Oost’. Hij zette zich op de zetels van synthetisch leer, terwijl de taxi op de rails werd neergelaten, nog een meter of drie onder het station. De rit zou niet lang duren, koepel 7 lag vlak naast koepel 1, en het magnetische spoor lag in een luchtledige tunnel, waardoor gemakkelijk hoge snelheden bekomen konden worden. Niettemin dimde Nathan de lichten en liet hij de muziek door het geluidssysteem van de taxi zelf spelen, waardoor hij zijn oortjes kon uitdoen. Nadat ze terug in de uitsparingen in zijn computer zaten, legde hij zijn aktetas op zijn schoot en klikte het centrale slot open. ‘De laatste keer.’ dacht hij, toen hij de gouden ring uit het kleine compartiment haalde en om zijn linker ringvinger schoof. Ze waren net geen jaar getrouwd; hun huwelijksverjaardag was overmorgen. ‘Dankbaar zijn voor de kleine dingen; geen dag te vroeg.’ De muziek eindigde abrupt op het moment dat de taxi stopte en naar het stationsniveau steeg. Een kort biepje van zijn polscomputer bevestigde de betaling en de deur schoof geruisloos open.